P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 216 oraz art. 14 a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 07.04.2005r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego, Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Praga

p o s t a n o w i ł

- uznać, że stanowisko Pani wyrażone we wniosku w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w roku 2004 i 2005 wartości diet wypłaconych osobie współpracującej (mężowi), jest prawidłowe w obowiązującym stanie prawnym.,

U z a s a d n i e n i e

Wnioskiem z dnia 07.04.2005r. (wpływ do Urzędu dnia 12.04.2005r.) wystąpiła Pani w trybie art. 14 a Ordynacji podatkowej o udzielenie pisemnej informacji w następującej sprawie: zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet wypłaconych osobie współpracującej (mężowi) z tytułu podróży służbowej.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że mąż Pani jako osoba współpracująca wykonuje w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej usługi komputerowe w zakresie oprogramowania banków. Usługi te wykonuje we Wrocławiu czyli poza miejscem zamieszkania i siedziby firmy – proporcja czasu pracy w Warszawie i we Wrocławiu wynosi w niektórych miesiącach po około 50%.
Wg Pani stanowiska wyjazdy służbowe męża (osoby współpracującej) stanowią podstawę do wypłacenia diety określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1990 z późn. zm.).

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny organ podatkowy na podstawie art. 14 a §1 Ordynacji podatkowej informuje:
O tym co stanowi koszt uzyskania przychodu rozstrzyga ustawa z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm.). Według generalnej klauzuli zawartej w art. 22 ust. 1 powyższej ustawy wydatek poniesiony przez podatnika stanowi koszt uzyskania przychodu jeżeli:

• służy osiągnięciu przychodu tzn. został poniesiony w celu jego osiągnięcia, co oznacza, że za koszt uzyskania przychodu może być uznany wydatek, który powstaje w związku o charakterze przyczynowo-skutkowym lub gospodarczym ze źródłem przychodu,

• nie został wymieniony przez ustawodawcę w art. 23 wyżej cytowanej ustawy

W myśl zapisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługującym pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.
Tak więc diety za czas podróży służbowej wypłacone osobie współpracującej stanowią u właściciela, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów pod warunkiem istnienia związku pomiędzy przychodami firmy a odbywaną podróżą służbową do wysokości i na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. (D. U. Nr 236 poz. 1990 z późn. zm.), która w 2004 roku wynosiła 20zł, a w 2005 roku wynosi 21zł za każdą dobę podróży służbowej.
Dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej. Należność z tytułu diet przysługuje za czas podróży służbowej liczony od momentu jej rozpoczęcia (wyjazdu) do momentu zakończenia tj. powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów osobie współpracującej (mężowi), którego praca polega na wyjazdach służbowych przysługuje zwrot poniesionych przez niego kosztów wyjazdów, tj. diet. Pani natomiast jako podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą przysługuje prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży krajowej osoby współpracującej.

Wobec powyższego postanowiono jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego na dzień zaistnienia zdarzenia i nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli podatkowej do czasu zmiany lub uchylenia zgodnie z art. 14 b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).