Podatnikowi został skradziony Mercedes Sprinter o wartości szacunkowej około50 tys zł. Samochód był wprowadzony w ewidencje środków trwałych i w całości został amortyzowany. Samochód został ubezpieczony dobrowolnym ubezpieczeniem AC, z tytułu którego podatnik uzyskał odszkodowanie w wysokości 38 100,00 zł.

Podatnik stoi na stanowisku, iż w przedmiotowym przypadku strata powinna być kosztem uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na zasadzie odwrotności tj. samochód posiada AC, a więc strata jest kosztem uzyskania przychodów. Czy jeżeli strata powstała w styczniu, to momentem powstania straty dla celów podatkowych będzie dzień wypłaty odszkodowania czy dzień kradzieży samochodu...

W ocenie tutejszego organu stanowisko wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym. W przedmiotowym przypadku, auto zostało w pełni pokryte sumą odpisów amortyzacyjnych, co zgodnie z artykułem 23 ust. 1 pkt 5 wyklucza możliwość uznania dla celów podatkowych za koszt uzyskania przychodu powstałej straty w majątku W przedmiotowym przypadku strata samochodu nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu, albowiem koszty uzyskania przychodu równają się zero - Suma odpisów amortyzacyjnych równa jest wartości początkowej. Chwilą powstania straty zgodnie z zasadą współmierności przychodów i kosztów jest moment otrzymania odszkodowania zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z powyższym należy uznać stanowisko podatnika za nieprawidłowe.