INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2012 r. (data wpływu 23 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z organizacją przez zakład pracy spotkania dla pracowników oraz członków ich rodzin – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z organizacją przez zakład pracy spotkania dla pracowników oraz członków ich rodzin.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej jako: Spółka) jest producentem komponentów elektromagnetycznych dla motoryzacji i techniki przemysłowej. W celu budowania i zacieśniania więzi zespołowych, a także wyrażenia uznania dla pracowników za wkład w rozwój firmy, Spółka organizuje dla swoich pracowników:

• spotkania integracyjne,
• pikniki rodzinne oraz
• spotkania mikołajkowe dla dzieci pracowników.
  
  

Spotkania integracyjne mają na celu zintegrowanie pracowników ze sobą, poprzez wspólną zabawę czy rywalizację i w efekcie przyczynić się do efektywniejszej ich współpracy na co dzień, co z kolei ma przełożenie na wyższe zyski spółki. Pikniki rodzinne organizowane są raz do roku, z jednej strony w celu integracji pracowników i promocji wartości i marki firmy, a z drugiej strony jako forma podziękowania dla pracowników za dotychczasowe zaangażowanie i wkład w rozwój spółki. Imprezy mikołajkowe organizowane są dla dzieci pracowników, w celu budowania pozytywnego wizerunku firmy oraz przywiązania pracowników do niej i promowania wartości rodzinnych.

Organizowane przez Spółkę imprezy firmowe dla pracowników mają na celu zwiększenie jej przychodów poprzez poprawę komunikacji, atmosfery i wiedzy o działalności firmy. Spotkania takie mają charakter otwarty i dobrowolny, mogą z nich korzystać wszyscy pracownicy, wedle własnego uznania (w przypadku pikników rodzinnych również najbliższa rodzina pracownika, a imprez mikołajkowych dzieci pracowników).

Przygotowaniem tych imprez zajmuje się firma zewnętrzna, która za swoje usługi wystawia Spółce fakturę na kwotę ryczałtową. Ustalona kwota ryczałtu jest niezależna od fizycznego skorzystania przez pracownika ze świadczeń. W niektórych przypadkach, w razie potrzeby, Spółka dokonuje na cele ww. imprez zakupów dodatkowych towarów lub usług (np. tort, dojazd, drobne upominki, itp.). Całość finansowana jest ze środków obrotowych Spółki. Wnioskodawca nie jest w stanie wskazać, w jakim zakresie poszczególni uczestnicy imprezy z zakupionych usług i towarów skorzystali.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy postawienie do dyspozycji pracownika możliwości wzięcia udziału w imprezie firmowej stanowi dla niego przychód podlegający opodatkowaniu...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na rzecz pracowników biorących udział w ww. imprezach organizowanych przez Spółkę nie stanowią dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej jako: ustawa o PIT) oraz art. 12 ust. 1 ustawy o PIT przychodem pracownika jest uzyskana od pracodawcy wartość pieniężna świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika oraz wartość innych nieodpłatnych świadczeń. Wykupienie przez Spółkę usług polegających na udostępnieniu pracownikom możliwości uczestnictwa w imprezie firmowej należy zakwalifikować, jako „inne nieodpłatne świadczenia”.

Natomiast z brzmienia art. 11 ust. 1 ustawy o PIT wynika, że ustawodawca wyraźnie podzielił możliwe do uzyskania przez pracowników przychody na dwie grupy:

1. pieniądze i wartości pieniężne, które stają się przychodem w momencie ich postawienia do dyspozycji, tj. niezależnie od faktu ich otrzymania (odebrania) przez pracownika oraz
2. świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia, które stają się przychodem z chwilą ich otrzymania przez pracownika.
   
   

Z powyższego wynika, że samo postawienie do dyspozycji pracownika możliwości skorzystania z określonych usług nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: PIT). Tym bardziej, skoro ustawodawca wprowadził do ustawy dwa pojęcia tj. „postawienia do dyspozycji” i „otrzymania” nie można uznać, że są to pojęcia tożsame. W tym kontekście pojęcie „postawienia do dyspozycji” oznacza, iż po stronie odbiorcy nie musi zaistnieć rzeczywiste odebranie świadczenia, aby powstał przychód podlegający opodatkowaniu.

Natomiast „otrzymanie” oznacza faktyczne skorzystanie ze świadczenia. Nie można zatem uznać, że możliwość uczestnictwa w imprezie firmowej jest otrzymaniem świadczenia, z czym wiąże się konieczność opodatkowania. Według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. Stanowisko takie zaprezentowane zostało również jako zdanie odrębne do uchwały NSA z dnia 24 maja 2010 r. w zakresie opodatkowania pakietów medycznych, sygn. II FPS 1/10, przez sędziego Stefana Babiarza, który wyraził następujący pogląd:

„Z art. 11 ust. 1 u.p.do.f. wynika, że „przychodami (...) są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń” Wyraźnie więc w powołanym przepisie ustawodawca wyróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu: a) otrzymanie i b) pozostawienie go do dyspozycji podatnika. Wprawdzie odnoszą się one tylko do pieniędzy i wartości pieniężnych ale uważam, że przy wykładni pojęcia „otrzymane” nie można tego rozróżnienia nie dostrzegać. Zgodnie z językowym znaczeniem słowa „otrzymać” to „dostać (dostawać) coś w darze, dostać (dostawać) coś co się należy, na co się zasługuje, do czego się dąży”, „uzyskać coś z czegoś” (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod. red. S. Dubisza, Warszawa 2003, s. 602). Oznacza to nie mniej nie więcej zaistnienie skutku polegającego na faktycznym otrzymaniu tego świadczenia, skoro otrzymanie ma być konsekwencją tego co się należało, na co się zasłużyło albo do czego się dążyło. Do takiej interpretacji tego zwrotu skłania też wykładnia kontekstowa pojęcia „pozostawione do dyspozycji”. Skoro ustawodawca te zwroty „otrzymywać” i „pozostawiać do dyspozycji” rozróźnia to także powinien je rozróżniać sąd stosujący dany przepis, gdyż jak trafnie wskazano w uchwale bez dostatecznych argumentów nie powinno się nadawać różnych znaczeń tym samym zwrotom.

Nadanie więc słowu „otrzymać świadczenie” znaczenia obejmującego także „możliwość skorzystania z tych świadczeń” zaciera różnicę z pojęciem „postawienie do dyspozycji” a nawet więcej prowadzi do ich utożsamienia. Trudno dostrzec ukryte czy istniejące różnice znaczeniowe między tymi pojęciami. W związku z tym powstaje pytanie po co ustawodawca w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f użył na wstępie w odniesieniu do przychodów z pieniędzy lub wartości pieniężnych także zwrotu „postawione do dyspozycji” skoro to samo znaczenie rozumiane jako możliwość nimi dysponowania można wyprowadzić ze słowa „otrzymane”. Jest to moim zdaniem problem zasadniczy nie znajdujący odpowiedzi w uchwale”.

Stanowisko takie potwierdzają również liczne wyroki, m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. I SA/Wr 884/11, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r., sygn. I SA/Wr 1326/08, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 stycznia 2011 r., sygn. I SA/Wr 1284/l0.

Wnioskodawca nie jest w stanie wskazać, w jakim zakresie poszczególni uczestnicy imprezy z zakupionych usług i towarów skorzystali. Zatem w istocie zakupione towary i usługi były postawione do dyspozycji pracowników. Nie jest możliwe ustalenie, czy dany pracownik z tego świadczenia skorzystał i w jakim zakresie. Nie można również wykluczyć, że nie każdy pracownik ze świadczenia skorzystał i z jakich przyczyn. Zatem możliwość skorzystania z samych świadczeń, nie jest równoznaczna z faktycznym skorzystaniem z nich, a tym samym uzyskaniem przez pracownika przychodu.

W celu wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tymże przepisie, aby móc zastosować właściwą metodę obliczenia jego wartości. Nie jest bowiem możliwe ustalenie wartości świadczeń w sposób inny, niż określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem, jeżeli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Nie można również ustalić przychodu poprzez podzielenie kwoty wydatków poniesionych na zorganizowanie imprezy przez liczbę uczestników, gdyż oznaczałoby to ustalenie przychodu „wirtualnego”, a nie przychodu rzeczywiście uzyskanego przez pracownika. Jednocześnie nie ma możliwości ustalenia wartości takich świadczeń w inny sposób, z uwagi na brak praktycznej możliwości ustalenia ilości i rodzaju świadczeń (posiłków, napojów), z których skorzystali poszczególni pracownicy obecni na imprezie. W konsekwencji, co do zasady każdy pracownik korzysta ze świadczeń, w różnym stopniu. Niewykluczona jest też sytuacja, iż pracownik bierze udział w spotkaniu firmowym, ponieważ takie jest oczekiwanie pracodawcy, ale z różnych przyczyn nie korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Zatem Spółka nie jest w stanie przypisać pracownikowi wartości świadczenia, które pracownik faktycznie otrzyma, ponieważ jeden z pracowników może skorzystać z zakupionych świadczeń w szerszym zakresie niż przypadający na jedną osobę, a inny nie skorzysta z tak ustalonej wartości świadczenia, bądź w ogóle nie skorzysta ze stawianych do jego dyspozycji świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma możliwości zindywidualizowania otrzymanych przez pracowników świadczeń. Samo uczestnictwo pracowników Spółki w organizowanej imprezie, nawet przy możliwości określenia uczestników z imienia i nazwiska, nie będzie skutkować możliwością ustalenia prawidłowego przychodu u każdego z uczestników. Nie można bowiem przypisać przychodu poprzez dokonanie prostego obliczenia matematycznego, sumując całość wydatków na imprezę i podzielić na liczbę pracowników, którzy wzięli udział w imprezie, a następnie tak otrzymaną kwotę, jako przychód faktycznie otrzymany przypisać pracownikowi. Spółka, jako płatnik nie jest w stanie stwierdzić, który z pracowników skonsumował więcej lub mniej posiłków czy napoi, pozostawionych do dyspozycji. A zatem nie można dokonać prostego działania matematycznego polegającego na zsumowaniu wszelkich kosztów organizowanej imprezy, szczególnie w przypadku, gdy zakup towarów i usług związanych z organizacją imprezy jest dokumentowany jedną kwotą, a następnie podziału tej kwoty na każdego pracownika, gdyż w takiej sytuacji doszłoby do przypisania pracownikom przychodu o charakterze czysto statystycznym, tj. w konkretnym przypadku nierealnym. Stanowisko takie potwierdza m.in. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. I SA/Wr 1326/08 lub wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 października 2011 r., sygn. I SA/Sz 695/11.

Reasumując należy stwierdzić, iż w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. W konsekwencji według regulacji zawartej w przepisach, aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika. Natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po ich otrzymaniu przez podatnika. Zatem o przychodzie pracownika można mówić gdyby skorzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń. Wnioskodawca nie jest jednakże w stanie wskazać, czy poszczególni uczestnicy imprezy firmowej w ogóle korzystają z postawionych do ich dyspozycji towarów i usług związanych z organizacją spotkania, a jeśli tak, to w jakim rozmiarze. W konsekwencji Spółka nie jest również w stanie przypisać konkretnemu pracownikowi wartości świadczenia, które ten pracownik faktycznie otrzymał, ponieważ jeden z pracowników może skorzystać z zakupionych świadczeń w szerszym zakresie niż przypadający na jedną osobę, a inny nie skorzysta z tak ustalonej wartości świadczenia, bądź w ogóle nie skorzysta ze stawianych do jego dyspozycji świadczeń.

W ocenie Wnioskodawcy przepis art. 11 ust. 1 ustawy o PIT bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymaniem tego świadczenia, tj. w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania z świadczenia). Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o PIT co w przedmiotowej sprawie jest niemożliwe.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, iż wartość organizowanych dla pracowników imprez nie powinna zostać pracownikom dopisana do przychodu i nie powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b cyt. ustawy. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wyjaśnić należy, że przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty – bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń.

Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się między innymi różnego rodzaju imprezy i spotkania o charakterze integracyjnym.

Świadczeniem nieodpłatnym dla pracownika jest np. udział w spotkaniach integracyjnych, piknikach rodzinnych i spotkaniach mikołajkowych dla dzieci pracowników sfinansowanych przez pracodawcę. Wartość tych świadczeń to koszt jednostkowy udziału poszczególnych uczestników w spotkaniach lub imprezach.

Jeżeli odpłatności za zorganizowanie spotkania lub imprezy dokonano ryczałtowo, koszt całkowity należy podzielić przez liczbę uczestników (pracowników i członków ich rodzin), którzy wzięli w nim udział, a następnie przypisać tak obliczoną kwotę do przychodu ze stosunku pracy pracownika.

Podkreślić również należy, iż na wysokość przychodu pracownika powstałego w związku z jego uczestnictwem w spotkaniu lub imprezie nie wpływa poziom wykorzystania poszczególnych atrakcji przewidzianych dla uczestników, bowiem cena (opłata ryczałtowa), którą uiszczał pracodawca za zorganizowanie spotkania lub imprezy nie była uzależniona od stopnia „skonsumowania” tych atrakcji przez uczestników spotkania lub imprezy.

Zauważyć należy, że Wnioskodawca nie neguje faktu, iż zakupione towary i usługi były postawione do dyspozycji pracowników. Problemem dla Zainteresowanego jest jedynie brak dokładnego wskazania w jakim zakresie poszczególni uczestnicy imprezy z zakupionych usług i towarów skorzystali. Stąd Wnioskodawca stoi na stanowisku, że brak możliwości ustalenia zakresu korzystania ze świadczeń jest równoznaczny z brakiem powstania przychodu u świadczeniobiorcy. Tutejszy Organ wskazuje jednak, iż z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile i jakie potrawy oraz napoje skonsumował uczestnik spotkań, o których mowa we wniosku, jak również czy korzystał i w jakim zakresie z atrakcji przewidzianych podczas tych spotkań.

Dodatkowo zaznaczyć należy, iż przychód w wysokości kosztów przypadających na członków rodzin pracowników, którzy biorą udział w spotkaniach lub imprezach podlega doliczeniu do przychodu ze stosunku pracy pracownika. Należy zwrócić uwagę, iż gdyby nie łączący go z pracodawcą stosunek pracy nie otrzymałby on tego świadczenia.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie nieodpłatne świadczenie dla pracowników i członków ich rodzin w postaci uczestnictwa w spotkaniach integracyjnych, piknikach rodzinnych i spotkaniach mikołajkowych dla dzieci organizowanych przez Wnioskodawcę stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy, od którego Spółka jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad określonych w art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku wyroki sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując treści tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu, podobnie jak orzeczenia prezentujące odmienne stanowisko, np.: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FSK 2740/11 oraz II FSK 1017/10.

Zauważyć przy tym należy, że wymieniony we wniosku wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FPS 1/10 (choć dotyczący tematu opodatkowania pakietów medycznych) potwierdza stanowisko wyrażone w niniejszej interpretacji przez tutejszy Organ co do kwestii powstania przychodu u świadczeniobiorcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.