INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2011 r. (data wpływu 19 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie detalicznego handlu artykułami spożywczymi i przemysłowymi. Jest to kilka punktów handlowych zlokalizowanych w 6 miejscowościach.

Czynności sprzedaży ewidencjonowane są za pomocą kas fiskalnych. Na paragonach fiskalnych uwidaczniana jest nazwa potoczna towaru, wg załączonego raportu bazy towarów (przykładowo kasza jęczmienna, cukier, makaron, wędlina, parówka, ketchup, guma do żucia, woda mineralna niegazowana, wódka, wódka smakowa, wino białe itp.). Katalog używanych kodów nie jest zamknięty. W związku z obowiązkiem uwidaczniania nazwy towaru na paragonach fiskalnych z ewentualnym rozwinięciem tej nazwy, pojawiła się wątpliwość czy stosowane oznaczenie nazwy towarów jest wystarczające. W praktyce życia gospodarczego trudno wprowadzić takie oznaczenia, które w sposób niebudzący wątpliwości zidentyfikuje konkretny produkt. Przykładowo pod kodem wódka znajdują się produkty różnych marek. Wprowadzenie dodatkowo obok nazwy „wódka” marki tej wódki też nie rozwiązuje problemu, ponieważ pod taką bądź bardzo podobną nazwą kryją się często produkty pochodzące od różnych producentów. Wprowadzenie dodatkowo nazwy producenta również nie wystarcza z powodu występowania wódek o różnej pojemności. Nawet dołożenie tych wszystkich atrybutów nie pozwala jednoznacznie zidentyfikować produktu, ponieważ często są sprzedawane egzemplarze promocyjne wódek (np. w ozdobnej butelce, lub opakowaniu z kieliszkami). Notabene nie da się wprowadzić wszystkich powyższych oznaczeń ze względu na techniczne możliwości występujących na rynku kas fiskalnych - ilość znaków dla oznaczenia nazwy towaru.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wystarczającym jest przyjęte przez Wnioskodawczynię kodowe oznaczenie towarów, realizowane w sposób, który umożliwia przypisanie wprowadzonemu kodowi grupy produktów, których cechą wspólną jest oprócz potocznie pojmowanej nazwy grupy produktów, jednoznaczne zakwalifikowanie do opodatkowania konkretną stawką VAT...

Zdaniem Wnioskodawczyni, niemożliwe jest dalsze rozbudowywanie nazw towarów w ramach istniejących już kodów, przede wszystkim ze względów technicznych (możliwości kasy) i praktycznych (percepcja sprzedawcy) Zdaniem Zainteresowanej, nie jest to również konieczne z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego. Przepis nakazuje ewentualne rozszerzanie nazwy, tym samym wskazując (a contrario), że dla identyfikacji konkretnego produktu może nie wystarczyć podanie samej „nazwy”. Wnioskując dalej w sposób jawny rodzi się spostrzeżenie, że ustawodawca nie postrzega „nazwy” jako konkretne oznaczenie produktu, lecz jako oznaczenie pewnej grupy produktów. Tym samym Wnioskodawczyni uważa, że w przepisie § 5 ust. 1 pkt 6 litera e powołanego rozporządzenia, pod synonimem „nazwa” kryje się takie oznaczenie grup produktów, które umożliwia ich częściową identyfikację za pomocą wyrażeń języka potocznego, oraz przyporządkowanie im opodatkowania konkretną stawką podatku od towarów i usług. Reasumując, Zainteresowana uważa przyjęty sposób oznaczania towarów w kasie fiskalnej za wystarczający.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez sprzedaż rozumie się, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Zasady prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Według § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani spełniać następujące warunki przy prowadzeniu ewidencji przy zastosowaniu kas – dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury VAT z każdej sprzedaży, jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Jednocześnie, stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Wyżej powołany przepis art. 111 ust. 3a pkt 1 wprowadzony został do ustawy o podatku od towarów i usług za pomocą przepisu art. 1 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Zgodnie z art. 11 pkt 1 tej ustawy, ustawa wchodzi w życie z dniem 1 kwietnia 2011 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 25, art. 2 i 9, które wchodzą w życie z dniem 1 września 2011 r.

Według art. 9 ust. 7 ww. ustawy, dotychczasowe przepisy wykonawcze, wydane na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 7a i 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

W myśl § 2 pkt 11 rozporządzenia, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany dla nabywcy przez kasę w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży.

Jak wynika z § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać następujące informacje:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP),
3. numer kolejny wydruku,
4. datę i czas ( godzinę i minutę) sprzedaży,
5. nazwę towaru lub usługi i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy,
6. cenę jednostkową towaru lub usługi,
7. ilość i wartość sprzedaży,
8. wartość sprzedaży i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku,
9. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku,
10. łączną kwotę podatku,
11. łączną kwotę należności,
12. kolejny numer paragonu fiskalnego,
13. kolejny numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
14. logo fiskalne, zgodnie z załącznikiem nr 2 do rozporządzenia, oraz numer unikatowy kasy,
15. oznaczenie waluty przynajmniej przy łącznej kwocie należności, o której mowa w lit. k, w której dokonywana jest rejestracja sprzedaży.
    
    

Ponadto, w § 5 ust. 1 pkt 10 ww. rozporządzenia wskazano, iż paragon musi być czytelny i zawierać wszystkie dane, o których mowa w pkt 6, pozwalające nabywcy na sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji (…).

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Wprawdzie przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „nazwa towaru/usługi” oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć, zgodnie ze „Słownikiem Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005) nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany na paragonie opisać każdy towar (usługę), podać jego nazwę, ale też, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru winna oznaczać określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru, tak aby do użytej nazwy towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była, co do istoty, zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem, a ponadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedanego towaru.

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam sprzedawca uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Jednocześnie, im większy jest zakres towarów i usług w danej grupie, tym większy jest wymóg szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Jednocześnie należy podkreślić, iż stosownie do § 7 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia, podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani do weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług oraz ich właściwego przyporządkowania do stawek podatku oraz niezwłocznego zgłaszania prowadzącemu serwis kas każdej nieprawidłowości w jej pracy.

Art. 111 ust. 3a pkt 2 ustawy wskazuje, iż podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznego zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy.

Zatem, to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi w kilku punktach handlowych działalność gospodarczą w zakresie detalicznego handlu artykułami spożywczymi i przemysłowymi. Czynności sprzedaży ewidencjonowane są za pomocą kas fiskalnych. Na paragonach fiskalnych uwidaczniana jest nazwa potoczna towaru, (przykładowo kasza jęczmienna, cukier, makaron, wędlina, parówka, ketchup, guma do żucia, woda mineralna niegazowana, wódka, wódka smakowa, wino białe itp.). W związku z obowiązkiem uwidaczniania nazwy towaru na paragonach fiskalnych z ewentualnym rozwinięciem tej nazwy, pojawiła się u Zainteresowanej wątpliwość czy stosowane oznaczenie nazwy towarów jest wystarczające. Przykładowo pod kodem wódka znajdują się produkty różnych marek. Wprowadzenie dodatkowo obok nazwy „wódka” marki tej wódki też nie rozwiązuje problemu, ponieważ pod taką, bądź bardzo podobną nazwą kryją się często produkty pochodzące od różnych producentów. Wprowadzenie dodatkowo nazwy producenta również nie wystarcza z powodu występowania wódek o różnej pojemności. Nawet dołożenie tych wszystkich atrybutów nie pozwała jednoznacznie zidentyfikować produktu, ponieważ często są sprzedawane egzemplarze promocyjne wódek (np. w ozdobnej butelce, lub opakowaniu z kieliszkami).

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że jeżeli wskazane we wniosku nazwy (kody) identyfikują towary oferowane przez Zainteresowaną oraz możliwe jest przyporządkowanie ich do odpowiednich stawek podatku od towarów i usług, to w połączeniu z pozostałymi danymi, spełniają one wymogi § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r.

Reasumując, przedstawiony przez Wnioskodawczynię sposób oznakowania sprzedawanych towarów na paragonie fiskalnym, tj. uwidoczniona na paragonie fiskalnym nazwa towaru określająca grupę asortymentową bez podziału na nazwy poszczególnych podgrup - gatunków, w sytuacji, gdy możliwe jest przyporządkowanie do nich odpowiednich stawek podatku od towarów i usług, jest prawidłowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.