Pismem z dnia 20.03.2005r.- uzupełnionym w dniu 31.03.2005r.,Podatnik wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Środzie Wlkp., z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego, w kwestii zaliczenia w ciężar kosztów działalności gospodarczej - w zakresie kierowania pojazdami samochodowymi (nie stanowiącymi własności przedsiębiorcy) - diet z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i poza jego granicami.

W ocenie wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych prowadzonej działalności gospodarczej. W uzasadnieniu swojego stanowiska powołał się na treść pisma Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dn.18.11.2004r.

Postanowieniem z dnia 15.04.2005r. sygn. DF/415-5/2005, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Środzie Wlkp., uznał za nieprawidłowe stanowisko Strony przedstawione w w/w wystąpieniach, wskazując na brak uzasadnienia dla uznania za podróż służbową osoby świadczącej usługi kierowcy - wykonywania przez nią zadań, poza miejscowością podaną w zgłoszeniu o dokonanie wpisu do ewidencji dzialalności gospodarczej.

Kwestionując prawidłowość interpretacji udzielonej w/w postanowieniem, Strona - pismem z dnia 22.04.2005r. - złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, przytaczając argumentację przedstawioną we wniosku z dn.20.03.2005r. oraz piśmie uzupełniającym z dn.31.03.2005r.

Po rozpatrzeniu faktycznych i prawnych okoliczności sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdza co następuje:

Stosownie do przepisu art.22 ust.1 ustawy z dn.26.07.1991r. (tj. Dz.U. Nr 14 z 2000r., poz.176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, poza wymienionymi w art.23 ustawy. Z kolei, zgodnie z przepisem art.23 ust. 1 pkt 52 Ustawy, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzacych działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra tj. w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju ( Dz. U. Nr 236 poz. 1990 ), jak również w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju ( Dz. U. Nr 236 poz. 1991 ).

Rozporządzenia te nie definiują pojęcia „podróż służbowa”. Definicję taką można wywieść z treści art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy ( Dz. U. Nr 21 poz. 94 z 1998 r. z późniejszymi zmianami ). W świetle tego przepisu za podróż służbową należy uznać wykonywanie przez pracownika - na polecenie pracodawcy, zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, podziela stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, iż w przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług kierowania pojazdem, brak jest uzasadnienia dla przyjęcia, iż wykonywane w ramach tejże działalności zadanie, wiąże się z odbyciem podróży służbowej. Działalność gospodarcza w zakresie usług transportowych, ze swej istoty nie jest wykonywana w stałym miejscu (miejscowości). Wyjazdy poza siedzibę przedsiębiorcy (firmy), związane ze świadczeniem tego rodzaju usług, bez wątpienia należy uznać za czynności stanowiące przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej, jej istotę. Stąd też – w ocenie organu odwoławczego - nie mieszczą się one w pojęciu podróży służbowej, która - jak już wskazano uprzednio - polega na wykonaniu zadania w miejscu innym niż stałe miejsce pracy. Jednocześnie należy dokonać rozróżnienia, pomiędzy wyjazdami związanymi z wykonaniem usługi transportowej dla konkretnego klienta, które - stanowiąc istotę prowadzonej działalności – nie mogą być uznane za podróże służbowe z przyczyn które wyjaśniono wyżej, a faktycznymi podróżami służbowymi, podczas których podatnik załatwia własne sprawy służbowe – jako podmiot gospodarczy, zyskując uprawnienie do potrącenia diet o których mowa w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 52 Ustawy.

Powołana przez Stronę pisemna informacja - udzielona przez Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku, w indywidualnej sprawie podatnika występującego z zapytaniem - pozostaje w sprzeczności zarówno z wyjaśnieniami Ministerstwa Finansów jak i pisemnymi informacjami o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego oraz interpretacjami - zamieszczonymi na stronie internetowej Systemu Informacji Podatkowej, dostępnej dla wszystkich podatników (użytkowników). Odpowiedź ta nie została zamieszczona na stronie internetowej tego organu podatkowego.