DECYZJA

Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie, działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8 poz. 60 z 2005 roku) w związku z zażaleniem z dnia 21 kwietnia 2005 roku (data wpływu do US 26 kwietnia 2005 roku) na postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Tarnowie Nr PD/415-6/05 z dnia 14 kwietnia 2005 roku w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych

odmawia zmiany postanowienia pierwszej instancji, ponieważ zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, a przedstawione przez Panią stanowisko we wniosku z dnia 1 lutego 2005 roku (uzupełnione we wniosku z dnia 15 marca 2005 roku) jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Jak wynika z akt sprawy, zwróciła się Pani we wniosku z dnia 1 lutego 2005 roku do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Tarnowie o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie określenia urzędu skarbowego właściwego do złożenia zeznania rocznego za rok 2004. Wniosek ten uzupełniła Pani pismem z dnia 15 marca 2005 roku o swoje stanowisko w przedmiotowej sprawie. Pani zdaniem urzędem skarbowymwłaściwym do rozliczenia dochodu uzyskanego na terytorium Polski jest Pierwszy Urząd Skarbowy w Tarnowie, natomiast do rozliczenia dochodu uzyskanego na terytorium USA właściwym jest odpowiedni organ podatkowy w USA.
W dniu 14 kwietnia 2005 roku Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Tarnowie wydał postanowienie Nr PD/415-6/05, uznając iż przedstawione przez Panią stanowisko jest nieprawidłowe. Zdaniem organu podatkowego dochody uzyskane przez Panią w Polsce i w USA winny być wykazane w zeznaniu rocznym PIT-36, złożonym w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w Tarnowie, z zastosowaniem metody odliczenia podatku zapłaconego za granicą.
W dniu 26 kwietnia 2005 roku wniosła Pani do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie zażalenie na postanowienie organu pierwszej instancji, podtrzymując swoje stanowisko w sprawie i wnosząc o zmianę zaskarżonego postanowienia w całości.
Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie po przeanalizowaniu akt sprawy nie znajduje podstaw do zmiany stanowiska zajętego przez organ pierwszej instancji.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000 roku, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Przepis art. 3 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a w/w ustawy).Jak wynika z treści art. 3 ust. 1 w/w ustawy, o tym czy podatnik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu decyduje wyłącznie miejsce zamieszkania. Dla celów podatkowych miejscem zamieszkania osoby fizycznej będzie miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny - Dz. U. Nr 16 z 1964 roku, poz. 93 ze zm.).W zażaleniu podnosi Pani, iż zgodnie z w/w art. 25 Kodeksu cywilnego wystąpiły przesłanki, by uznać, iż Pani pobyt w Stanach Zjednoczonych ma charakter stały. Zdaniem Pani świadczy o tym fakt, iż przebywa Pani w USA razem z mężem od 7 lutego 2004 roku, a przed wyjazdem z dniem 31 grudnia 2003 roku zostały rozwiązane umowy o pracę Pani i męża w Polsce. Ponadto jest Pani zatrudniona w amerykańskiej firmie od lipca 2004 roku oraz razem z mężem rozpoczęliście Państwo starania o kartę stałego pobytu w USA.
Należy odróżnić miejsce zamieszkania od miejsca czasowego pobytu, tj. miejsca w którym dana osoba przebywa w określonym czasie. Okres czasowego pobytu nie jest w żaden sposób limitowany, może trwać zarówno jeden dzień jak i kilka lat. Miejsce pobytu czasowego poza krajem, nie zmienia jednakże charakteru obowiązku podatkowego ciążącego na tej osobie w kraju.
Bez znaczenia pozostaje fakt, że od Pani dochodów odprowadzane są co miesiąc zaliczki na podatek dochodowy w USA, ponieważ nie oznacza to, iż w Polsce zapłaci Pani podatek podwójnie. Zapobiega temu polsko-amerykańska umowa z dnia 8 października 1974 roku między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. Nr 31 z 1976 roku, poz. 178 ze zm.). W art. 20 tej umowy zostało zawarte zwolnienie od podwójnego opodatkowania polegające na tym, że Polska zezwoli osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce na zaliczenie na poczet należnych w Polsce podatków odpowiednich kwot podatków zapłaconych w Stanach Zjednoczonych.
Powyższe znajduje odzwierciedlenie w art. 27 ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, jeżeli podatnik o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8 (tzw. metoda wyłączenia z progresją), dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.
Sama nieobecność w kraju, nawet długotrwała, nie powoduje zmiany miejsca zamieszkania, jeżeli nie towarzyszy jej odpowiedni zamiar. Za określeniem Polski jako miejsca zamieszkania w Pani przypadku przemawia np. wynajem lokalu użytkowego w Polsce, niewymeldowanie się z lokalu, posiadanie polskiego numeru NIP oraz możliwość spędzania wakacji w Polsce, co może być związane z odwiedzinami pozostałej rodziny w kraju. Tak więc wyjazd do USA pociągał za sobą konieczność zmiany miejsca pobytu. Przy czym okresowe przebywanie za granicą nie oznacza jednak, że nie ma Pani w Polsce miejsca zamieszkania. Zgodnie z definicją zawartą w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania m. in. w tym państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych) lub w państwie, w którym zwykle przebywa, a jeżeli zwykle przebywa w obu państwach, w tym państwie którego jest obywatelem.Zgodnie z art. 6 Kodeksu cywilnego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Dla udowodnienia faktu, iż w Pani przypadku nastąpiło przeniesienie centrum życiowej aktywności do USA, musiałaby Pani dysponować certyfikatem rezydencji wydanym przez odpowiednią amerykańską administrację podatkową.Certyfikat rezydencji jest dokumentem, w którym potwiedza się rezydencję podatkową danej osoby fizycznej, czyli posiadanie przez nią miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terenie USA, co oznacza że osoba taka traktowana jest w tym państwie jako podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Uzyskanie takiego certyfikatu wiąże się z dopełnieniem odpowiednich formalności wymaganych przez miejscowe prawo, warunkujące posiadanie miejsca zamieszkania w danym kraju.W związku z powyższym, zdaniem Dyrektora tut. Izby, posiada Pani miejsce zamieszkania w Polsce i jako polski rezydent podlega Pani nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Zatem powinna Pani złożyć zeznanie podatkowe za rok 2004 z uwzględnieniem dochodów polskich i amerykańskich w urzędzie skarbowym zgodnie z miejscem zamieszkania w ostatnim dniu pobytu w polsce tj. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w Tarnowie.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak na wstępie.

Niniejsza decyzja jest ostateczna w administracyjnym toku postępowania.Na decyzję przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie w terminie 30 dni od daty jej doręczenia. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach.