DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu zażalenia E. Z. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Cieszynie stwierdzające nieprawidłowość stanowiska Podatnika przedstawionego we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej opłaty manipulacyjnej związanej ze spłatą pozostałych rat leasingowych powstałych w wyniku skrócenia umowy leasingu operacyjnego
- Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odmawia zmiany zaskarżonego postanowienia organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Wnioskiem strona zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Cieszynie o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej poniesionych wydatków na spłatę pozostałych rat leasingowych w wyniku skrócenia okresu jej obowiązywania z 36 miesięcy do 14 miesięcy.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż podatniczka w lutym 2004 r. zawarła z Funduszem Leasingowym umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem był samochód dostawczy. W związku z wypadkiem, który miał miejsce w kwietniu 2005 r., w wyniku którego samochód ten nadaje się do kapitalnego remontu, podatniczka nie miała możliwości kontynuowania umowy. W efekcie Fundusz Leasingowy obciążył podatniczkę „opłatą manipulacyjną” z tytułu zakończenia umowy.
W związku z powyższym pojawiły się wątpliwości podatniczki, czy istnieje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wyżej wymienionego wydatku, gdyż „opłata manipulacyjna” jaką poniosła nie jest wymieniona w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako wydatek nie stanowiący kosztów uzyskania przychodów, stąd można ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Postanowieniem Naczelnik Urzędu Skarbowego w Cieszynie uznał za nieprawidłowe stanowisko podatniczki w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Na powyższe postanowienie strona wniosła zażalenie, w którym wnosi o jego uchylenie w całości, zarzucając naruszenie przepisów art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez ich błędną interpretację. Podnosi, że zgodnie z zawartą umową leasingu zobowiązana była do zapłaty „opłaty manipulacyjnej”, bez tego bowiem zapisu w umowie nie doszłaby ona do skutku, zaś używany przez podatniczkę samochód miał ścisły związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Oprócz tego skarżąca twierdzi, że przepis art. 22 ust. 1 ustawy podatkowej nie mówi nic o tym, iż wydatki mają dotyczyć przychodów przyszłych a art. 23 ustawy nie wymienia „opłaty manipulacyjnej” jako wydatku nie stanowiącego kosztu uzyskania przychodów.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdza, co następuje :

W dniu 10 lutego 2004 r. podatniczka zawarła umowę leasingu operacyjnego z Funduszem Leasingowym S. A. we Wrocławiu, której przedmiotem był samochód dostawczy. W trakcie obowiązywania tej umowy w kwietniu 2005 r. samochód uległ wypadkowi – nadając się do kapitalnego remontu.
W myśl pkt 33 Warunków Umowy Leasingu operacyjnego, stanowiących integralną część umowy „ ...w przypadku przeznaczenia sprzętu do kasacji następuje wcześniejsze rozwiązanie umowy (...) Z tą chwilą Leasingobiorca jednorazowo płaci opłatę z tytułu utraty sprzętu obliczaną jako suma nieuiszczonych dotąd czynszów przewidzianych w umowie leasingu operacyjnego..”
A zatem poniesiony przez podatniczkę po rozwiązaniu umowy wydatek nazwany przez nią „opłatą manipulacyjną” stanowił w istocie pozostałą do zapłaty część rat leasingowych.

Dla określenia kosztów uzyskania przychodów podstawowe znaczenie mają przepisy art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w związku z art. 23 tej ustawy, które określają istotę kosztów generalnie jako wydatków poniesionych w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Z kolei przepis art. 23 ust. 1 cyt. wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi zamknięty katalog wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Nie oznacza to jednak, iż wszystkie pozostałe wydatki, nie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy stanowią koszt uzyskania przychodów. Z przytoczonej bowiem definicji wynika, że dla zakwalifikowania wydatku jako kosztu podatkowego konieczne jest występowanie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem.

Odnosząc zatem powyższe do zarzutów podniesionych w zażaleniu zauważa się, iż strona nie bierze pod uwagę tego podstawowego kryterium kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, iż utrata przez podatniczkę przedmiotu leasingu pozbawiła ją możliwości korzystania z samochodu i uzyskiwania przychodów w następstwie jego używania. Zapłacone od tego momentu raty leasingowe nie pozostawały już w bezpośrednim związku przyczynowym z osiąganiem przychodu. Bez znaczenia pozostaje więc niewymienienie przedmiotowego wydatku w negatywnym katalogu przewidzianym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak też fakt zawarcia w umowie zapisów zobowiązujących podatniczkę do poniesienia omawianego wydatku na wypadek zakończenia umowy, skoro nie spełnia on podstawowego warunku – poniesienia wydatku w celu uzyskania przychodów. Wbrew zarzutom zażalenia, już samo brzmienie tego przepisu wskazuje, iż co do zasady koszty poprzedzają uzyskanie przychodu.

Reasumując stwierdzić należy, że uznanie za koszty uzyskania przychodów spłaty rat leasingowych po skróceniu okresu używania w/wym. samochodu jako wydatku nie pozostającego w związku przyczynowym z przychodem byłoby sprzeczne z regulacjami wynikającymi z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dodać należy, iż stwierdzenia zawarte w opinii Działu Prawnego Funduszu Leasingowego, przesłanej przez stronę w toku postępowania odwoławczego, odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przedmiotowego wydatku, nie mają charakteru prawnie wiążącego, stanowią bowiem jedynie pogląd osoby trzeciej w tej dziedzinie.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdza się, iż interpretacja przepisów zawarta w zaskarżonym postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego w połączeniu ze stanem faktycznym jest właściwa.