INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2011 r. (data wpływu 30 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania podatkiem u źródła należności z tytułu użytkowania praw autorskich do filmów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania podatkiem u źródła należności z tytułu użytkowania praw autorskich do filmów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (zwany dalej również „Spółką”) ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W ramach swojej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabywa od osób prawnych mających siedzibę na terytorium Francji licencje do filmów. Zgodnie z umowami licencyjnymi, Spółka uprawniona jest m.in. do „przerobienia” filmów na wersję polsko - języczną, a następnie ich dystrybucji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w kinach, wypożyczalniach video, internecie etc.

Tytułem wynagrodzenia za nabyte na podstawie umów licencyjnych prawa, Spółka zobowiązana jest do zapłaty na rzecz licencjodawcy „należności licencyjnych”. Należności licencyjne (tantiemy) obliczane są jako określony procent zysków osiąganych przez Wnioskodawcę z eksploatacji nabytych przez Niego praw na terytorium Polski.

Spółka otrzymuje od kontrahentów posiadających siedzibę we Francji certyfikaty rezydencji wydane przez francuskie władze podatkowe. Francuscy Licencjodawcy nie mają zakładów w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka powinna potrącać podatek u źródła z tytułu nabycia praw do eksploatacji licencji do filmów od kontrahenta posiadającego siedzibę we Francji...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ww. ustawy przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how) ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do treści art. 21 ust. 2 ww. ustawy, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jednocześnie, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne dokonujące wypłat ww. należności zobowiązane są, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z postanowieniem art. 12 ust. 1 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5; zwanej dalej „Umową”), należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. umowy, w każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty tych należności.

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 umowy polsko – francuskiej, określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule obejmuje wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know - how).

Kluczowe zatem dla właściwej oceny przedstawionego przez Wnioskodawcę problemu będzie miała właściwa subsumcja wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę z tytułu nabycia prawa do dystrybucji / udzielania sublicencji dot. filmów / dzieł, zarejestrowane dla telewizji od kontrahenta posiadającego siedzibę we Francji, w odniesieniu do hipotezy normy prawnej zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy oraz art. 12 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Skoro, stosownie do treści art. 3 ust. 2 powołanej umowy, przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z jej treści nie wynika inaczej, każde inaczej nie zdefiniowane określenie ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa w zakresie podatków, które są przedmiotem niniejszej umowy należy uznać, iż wykładni art. 12 umowy polsko - francuskiej należy dokonać posiłkując się przepisami polskich ustaw:

• o podatku dochodowym od osób prawnych oraz
• ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.).
  
  

Zgodnie z art. 1 ustawy o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Przedmiotem prawa autorskiego są m.in. utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); audiowizualne (w tym filmowe). Nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego: 1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty; 2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole; 3) opublikowane opisy patentowe lub ochronne; 4) proste informacje prasowe.

W tym stanie rzeczy, należy uznać, iż prawa do dystrybucji / udzielania sublicencji dotyczących filmów od kontrahenta posiadającego siedzibę we Francji są przedmiotem prawa autorskiego. W rezultacie, nie ulega wątpliwości, iż przedmiotowe należności mieszczą się w pojęciu „należności licencyjnych” w rozumieniu polsko - francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wykładnia literalna powołanego wyżej art. 12 ust. 4 umowy polsko - francuskiej wskazuje, iż płatności za użytkowanie lub prawo do użytkowania filmów należy zakwalifikować do kategorii obejmującej należności licencyjne z tytułu praw autorskich do utworów literackich, artystycznych lub naukowych.

W myśl art. 12 ust. 3 powołanej umowy, bez względu na postanowienia ustępu 2 należności z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania.

Powyższy zapis stanowi wyjątek do zasady opodatkowywania należności licencyjnych (polskim) podatkiem u źródła. Nie ulega przy tym wątpliwości, że filmy są wynikiem twórczości artystycznej i / lub literackiej. W związku z powyższym, należności licencyjne z tytułu ich użytkowania, płacone przez Spółkę do Francji, nie powinny podlegać w Polsce podatkowi u źródła.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę, iż we francuskiej wersji językowej umowy strony użyły (w art. 12 ust. 3) pojęcia „résident” w miejsce „osoby mającej miejsce zamieszkania”, odpowiadające definicji „rezydenta podatkowego”, zdefiniowanego dla potrzeb niniejszej umowy w art. 4 (tej umowy) jako „osoba, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona”.

Niewątpliwie zatem wersja francuska umowy odwołuje się, w przeciwieństwie do wersji polskiej, zarówno do osób mających miejsce zamieszkania, jak i siedzibę w danym Państwie. Z uwagi na brak wersji językowej determinującej (w razie sprzeczności), właściwą interpretację ww. normy prawnej należy się odwołać do wykładni systemowej i celowościowej.

Zauważyć także należy, iż użyte w art. 12 ust. 3 pojęcie „osoba” jest zdefiniowane dla potrzeb umowy polsko - francuskiej w art. 3 ust. 1 lit. b) tej umowy. Zgodnie z postanowieniami tego artykułu, określenie „osoba” obejmuje osoby fizyczne, spółki i wszystkie inne zrzeszenia osób.

Gdyby więc wolą stron umowy było ograniczenie zakresu stosowania przepisu art. 12 ust. 3 do osób fizycznych (mających miejsce zamieszkania) użyto by innego aparatu pojęciowego.

Należy przy tym mieć na uwadze, iż postanowień ustępów 1, 2 i 3 (art. 12 umowy polsko - francuskiej) nie stosuje się, jeżeli odbiorca należności licencyjnych posiadający miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym z Umawiających się Państw wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności, bądź działalność przemysłową lub handlową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu, bądź wolny zawód w oparciu o stałą placówkę położoną w tym Państwie, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście należą do tego zakładu lub są związane z wykonywaniem wolnego zawodu. W tym przypadku postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14 mają odpowiednie zastosowanie (art. 12 ust. 5 umowy).

Francuscy Licencjodawcy nie mają zakładu w Polsce.

Reasumując, należy stwierdzić, iż:

• wykładnia literalna i systemowa art. 12 ust. 3 w związku z art. 12 ust. 4 umowy polsko - francuskiej wskazuje, iż należności licencyjne wynikające z praw autorskich z tytułu twórczości artystycznej, w tym także należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do filmów, nie mieści się w dyspozycji normy prawnej określonej w art. 12 ust. 2 powołanej umowy;
• analiza zwrotu użytego w art. 12 ust. 3 umowy - „państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania” - wskazuje, iż powołana norma prawna odnosi się także do osób mających siedzibę w Umawiającym się Państwie.
  
  

Konsekwencją powyższych stwierdzeń jest uznanie, iż wolą umawiających się stron (polsko - francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) było uzgodnienie, iż należności licencyjne z tytułu praw autorskich do filmów nie podlegają podatkowi u źródła, co oznacza, że od tych należności licencyjnych Spółka nie powinna potrącać podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy wskazać, iż w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 marca 2011 r. opublikowanym w Dzienniku Ustaw z dnia 8 kwietnia 2011 r. Nr 74, poz. 394 został ogłoszony jednolity tekst ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.