Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym dostawca Spółki (firma włoska) obciążył ją za koszt zniszczenia zamówionego a nieodebranego surowca. W fakturze wystawionej dnia 11.06.2004 r. wskazano NIP unijny usługodawcy i usługobiorcy, nie podano terminu wykonania usługi, określono termin płatności na: 30.06.2004 r. (1/4 ceny), 31.07.2004 r. (1/4 ceny), 31.08.2004 r. (1/4 ceny), 30.09.2004 r. (1/4 ceny). Kwota obciążenia zafakturowana przez włoskiego dostawcę nie jest karą wynikającą z umowy, jest to koszt wykonania usługi zniszczenia nieodebranego surowca. Właścicielem surowca w momencie zezłomowania była wciąż firma włoska, chociaż był on zamówiony i zarezerwowany przez Spółkę. Usługa zniszczenia dokonana była we Włoszech. Spółka uregulowała należność w całości w dniu 30.07.2004 r. i potraktowała czynność jako import usług ustalając obowiązek podatkowy na dzień 30.07.2004 r. – dzień zapłaty. Pytanie Spółki dotyczy prawidłowości postępowania w opisanej sytuacji.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z ust. 2 cytowanego artykułu 5 czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Ponadto, stosownie do postanowień ust. 3 przepisy ust. 1 stosuje się również do towarów, o których mowa w art. 14. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Analiza regulacji prawnych cytowanej powyżej ustawy o podatku od towarów i usług prowadzi do stwierdzenia, iż kwalifikowanie miejsca świadczenia usługi nie jest bezwzględnie związane z miejscem faktycznego wykonania, lecz zależy od jej charakteru, a niejednokrotnie również od statusu podatkowego usługodawcy i usługobiorcy.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 27 ust. 1 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi – miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2–6 i art. 28. Pomimo generalnego charakteru wskazanej powyżej normy, ma ona zastosowanie w sytuacji, gdy nie znajdą zastosowania liczne regulacje szczególne, o których mowa w art. 27 ust. 2-6, art. 28 ustawy oraz zawarte w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr. 97 poz. 970 ze zm.).

I tak, regulację szczególną zawarto m.in. w postanowieniach art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d cytowanej powyżej ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym (co ma miejsce w przedmiotowej sprawie) miejscem świadczenia tych usług, co do zasady, jest miejsce, gdzie usługi te są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem jednak postanowień art. 28. Zgodnie z treścią art. 28 ust. 7 w przypadku usług, o których mowa powyżej, świadczonych dla nabywcy, który podał wykonującemu te usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane, miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi ten numer, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym towary zostają zniszczone, nie dochodzi zatem do ich wywiezienia z terytorium Włoch tj. z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane, nie zostaje zatem spełniony warunek, o którym mowa w cytowanym powyżej art. 28 ust. 7 ustawy o VAT, tak więc w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie reguła wyrażona w treści art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d cytowanej ustawy, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym jest miejsce, gdzie usługi te są faktycznie świadczone (Włochy) i zgodnie z ustawodawstwem tego kraju należy dokonać rozliczenia podatku od tej usługi. Świadczenie przedmiotowej usługi (zniszczenie zamówionego a nieodebranego surowca) nie będzie zatem podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski - w przedmiotowej sprawie nie znajdują zastosowania przepisy regulujące kwestie importu usług, o których mowa w art. 2 pkt. 9 oraz art. 17 cytowanej ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Spółki przedstawione w piśmie Naczelnik Drugiego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej uznaje za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.