Na podstawie art. 14b § 5 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 4.07.2005 r. (uzupełnionego w dniu 30.07.2005 r.) na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dębicy z dnia 24.06.2005 r., (znak: PO I 415-11/05), odmawia zmiany ww. postanowienia w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Pismem z dnia 6.06.2005 r. (uzupełnionym w dniu 14.06.2005 r.) pan Jakub D. zwrócił się z wnioskiem do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dębicy o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie (art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa). Z opisanego przez podatnika stanu faktycznego wynika, że prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na roznoszeniu ulotek reklamowych do domów klientów - mieszkańców D. i okolic. Pytanie podatnika dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na zakup odzieży letniej i zimowej oraz obuwia, zużywanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i pokonywaniem „(…) pieszo dziennie od 15 - 20 km (w różnych warunkach atmosferycznych).” Według informacji zawartej w piśmie uzupełniającym z dnia 14.06.2005 r., podatnik rocznie zużywa 4 - 6 par obuwia, niszczy odzież (spodnie, bluzy i kurtki) plecakiem, w którym przenosi ulotki reklamowe. Bywa także, że narażony jest na uszkodzenie odzieży przez psy. Z tych powodów uważa, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na zakup odzieży i obuwia.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Dębicy, postanowieniem z dnia 24.06.2005 r. (znak: PO I 415-11/05), uznał, iż stanowisko pana D. zawarte we wniosku z dnia 6.06.2005 r. (uzupełnionym w dniu 14.06.2005 r.) jest nieprawidłowe. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodów musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź na funkcjonowanie źródła przychodów. Wydatki na odzież i obuwie są wydatkami ściśle osobistymi, jakie ponosi każda osoba funkcjonująca w społeczeństwie, niezależnie od tego, czy prowadzi działalność gospodarczą. Nie są to więc wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Na ww. postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dębicy pan D. w dniu 7.07.2005 r. złożył zażalenie (uzupełnione pismem z dnia 30.07.2005 r.), wnosząc o jego zmianę. W uzasadnieniu podatnik stwierdza, że rodzaj wykonywanej (nietypowej) działalności gospodarczej powoduje szybsze zużycie odzieży oraz obuwia i zmusza do dokonywania dodatkowych zakupów. Według pana D. wysokość uzyskanego dochodu zależy od ilości rozniesionych ulotek, która to ilość z kolei zależy od tego, jakiej liczbie odbiorców doręczy ulotki, niszcząc przy tym obuwie i odzież. Wydatki na nadmiernie zużywającą się odzież i obuwie mają więc bezpośredni wpływ na wielkość uzyskanego przychodu, a co za tym idzie zachodzi tu związek przyczynowo-skutkowy, wynikający z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie po dokonaniu analizy akt sprawy oraz zarzutów zażalenia stwierdza, co następuje:

Z definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że warunki zaliczenia wydatku jako kosztu podatkowego są następujące: wydatek musi być faktycznie poniesiony, w celu osiągnięcia przychodów i nie może być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Jak z powyższego wynika, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, musi on służyć powstaniu lub zwiększeniu przychodów lub też być związanym z funkcjonowaniem źródła przychodów. Z tego względu nie mogą być uznane za koszt w rachunku podatkowym wydatki, które ponosi każda osoba fizyczna i to niezależnie od tego, czy prowadzi określoną działalność gospodarczą, czy też nie. Przykładem tego rodzaju wydatków osobistych, pozostających bez związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ponoszonych przez wszystkie osoby są wydatki na zakup obuwia i odzieży. Zakup odzieży oraz obuwia stanowi wydatek związany z funkcjonowaniem danej jednostki w życiu społecznym. Niezależnie zatem od faktu prowadzenia działalności gospodarczej, każda osoba musi nabyć odzież i obuwie, które zużywa się przez sam fakt funkcjonowania tej osoby. Trudno również mówić o nadmiernym zużyciu odzieży czy obuwia, bowiem zależy to od indywidualnych cech fizycznych człowieka. Tym samym zakup odzieży i obuwia oraz jego zużycie stanowi spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb każdej osoby fizycznej. Powyższe stanowisko zgodne jest z linią orzeczniczą sądów administracyjnych wyrażoną np. w wyrokach: z dnia 9.02.1999 r., sygn. akt SA/Wr 714/97, niepublikowanym, z dnia 10.09.1999 r., sygn. akt I SA/Lu 742/98, niepublikowanym oraz z dnia 17.10.2003 r., sygn. akt SA/Rz 2341/01, niepublikowanym.

Jak z powyższego wynika, wydatki na zakup odzieży i butów nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż ich poniesienie uwarunkowane jest przyczynami osobistymi, tj. innymi względami, niż uzyskanie przychodu z działalności gospodarczej. Zatem pomiędzy uzyskaniem (lub zwiększeniem) przez podatnika przychodu, a poniesieniem wydatków na zakup osobistej odzieży brak bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik w zażaleniu podnosi, iż praca przez niego wykonywana jest podobna do pracy listonosza, któremu „(...) przysługuje ubranie robocze i to w zależności od warunków pogodowych.” Niemniej argument ten pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, bowiem interpretacja przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14a ordynacji podatkowej wydawana jest w konkretnej indywidualnej sprawie, na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę. Fakt, że jakaś grupa zawodowa korzysta z pewnych uprawnień nie stanowi podstawy do przyznania ich innym osobom nawet w przypadku, gdy jak wskazał pan D. wykonuje czynności o podobnym charakterze.

W świetle powyższego Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie odmawia zmiany ww. postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dębicy z dnia 24.06.2005 r. (znak: PO I 415-11/05.