Działając na podstawie:

• art. 14a § 1 i § 4, art. 14b § 1 i 2, art. 216 § 1, art. 218 ustawy z 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60),
• art. 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.),

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Strzyżowie, w odpowiedzi na wniosek z dnia 31.01.2005 r. w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego, uzupełniony w dniu 7.02.2005 r. oraz uzupełniony w dniu 2.06.2005 r. w związku z decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 9.05.2005 r. (znak: IS.I/1-4150/1/05) uchylającą postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Strzyżowie z dnia 14.02.2005 r. (znak: US-I-PB-415/1/2005), postanawia uznać przedstawione przez pana w zapytaniu stanowisko za nieprawidłowe. Nie stanowi kosztu uzyskania przychodu wartość diet krajowych i zagranicznych osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług kierowcy.

Pismem z dnia 31.01.2005 r. zwrócił się pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Strzyżowie z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego czy dieta z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jest kosztem uzyskania przychodów. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że prowadzi pan pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług, które polegają na świadczeniu pracy kierowcy na terenie kraju i poza granicami. W przedstawionym stanowisku podaje pan, że ma pan prawo do zaliczania diet z tytułu podróży służbowych do kosztów uzyskania przychodów.

Problematykę zaliczania w koszty uzyskania przychodów wydatków z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą regulują przepisy art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Przepisy podatkowe, a także przepisy odrębne, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj.:

1. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990),
2. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991),

nie definiują pojęcia "podróży służbowej". Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 77⁵ ustawy z dnia 26.06.1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). W przepisie tym pojęcie podróży służbowej zostało określone jako wykonywanie zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Ogólnie pod pojęciem miejsca pracy rozumie się bądź stały punkt w znaczeniu geograficznym, bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia.

W przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportu samochodowego brak jest uzasadnienia dla przyjęcia, że wykonywanie zadań poza miejscowością podaną w zgłoszeniu o dokonaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wiąże się z odbyciem podróży służbowej. Wyjazdy krajowe i zagraniczne należą do istoty tej działalności i jako takie nie są podróżami służbowymi, stanowią czynności będące przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej. Przemieszczanie się poza miejscowością podaną we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej jako siedziby, adresu zakładu głównego stanowi istotę działalności polegającej na wykonywaniu usług transportowych w ramach wykonywanej działalności gospodarczej. Natomiast istotą podróży służbowej jest wykonywanie pojedynczego zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba podatnika lub jego stałe miejsce zamieszkania. Uwzględniając powyższe, podróżami służbowymi u osób prowadzących działalność gospodarczą będą np. podróże odbywane do kontrahentów w celu omówienia warunków świadczenia usług, zawarcia umowy (kontraktu), uczestnictwa w targach itp. Tylko inne wyjazdy przedsiębiorcy - niebędące świadczeniem usług transportowych - poza miejscowość podaną w zgłoszeniu o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej będą ich podróżą służbową i właściciel firmy może naliczać diety z tytułu odbywania podróży służbowych oraz zgodnie z wymienionym art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ujmować je do kosztów uzyskania przychodu do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom określonym w przepisach wydanych przez ministra pracy i polityki społecznej.

W konsekwencji powyższego, przedsiębiorcy świadczącemu usługi transportu samochodowego nie przysługuje prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych, przy czym bez znaczenia jest fakt czy samochód, przy pomocy którego świadczone są usługi stanowi własność przedsiębiorcy, czy zleceniodawcy wykonywanych usług. Natomiast, zgodnie z art. 22 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zatem poniesione przez pana w podróży i prawidłowo udokumentowane wydatki (np. rachunki za pobyt w hotelu, opłaty za przejazd płatną autostradą), stanowić będą koszt uzyskania przychodu. Warunkiem koniecznym jest jednak, aby wydatek poniesiony był w ramach prowadzonej działalności i w celu uzyskania przychodu.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika (art. 14b § 1 ordynacji podatkowej), wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 2 ordynacji podatkowej).