P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 216 oraz art. 14a § 1, § 3 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (jednolity tekst Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Nowym Sączu stwierdza, iż stanowisko Spółki w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu podatku od towarów i usług zawartego w wierzytelności nieściągalnej – nie jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 13 kwietnia 2005 r. podatnik zwrócił się z zapytaniem, w jakiej wysokości (netto czy brutto) ma wliczyć wierzytelność z tytułu dostaw towarów w koszty uzyskania przychodu.Z pisma wynika że Spółka posiada wierzytelność nieściągalną z tytułu wystawionych faktur którą musi zaliczyć w koszty uzyskania przychodów.
Jednostka uważa że, winna być to kwota brutto, ponieważ od sprzedanego towaru odprowadziła podatek VAT.

Stanowisko Spółki nie jest prawidłowe.

W zakresie zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ma zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt. 25 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (jednolity tekst Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na postawie art. 12 ust. 3 powołanej ustawy zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.
Przepis powyższy stanowiąc, co do zasady, o niemożności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wierzytelności nieściągalnych, zarazem wskazuje, iż w drodze wyjątku kosztem podatkowym będą wierzytelności, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ustawie.
Jeżeli więc wierzytelność zostanie zarachowana- zgodnie z przepisami ustawy - jako przychód należny, a następnie jej nieściągalność zostanie udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 powołanej ustawy, to wówczas będzie ją można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.
W kwotach wierzytelności przysługujących podatnikom podatku dochodowego od osób prawnych, zwykle zawarty jest także należny podatek od towarów i usług (VAT). Podatek ten, zawarty w wierzytelności, nie podlega jednak zaliczeniu do przychodów należnych (art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy podatkowe). Skoro podatek od towarów i usług nie został zaliczony do przychodów, to nie mógł on zwiększyć przychodu należnego podlegającego zarachowaniu na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Brak podstaw prawnych do zarachowania podatku od towarów i usług jako przychodu należnego wyklucza, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy, uznanie wartości tego podatku za koszt uzyskania przychodów.
W związku z tym za koszt podatkowy uznane być mogą wierzytelności o udowodnionej nieściągalności, uprzednio zarachowane jako przychody należne, czyli bez należnego podatku od towarów i usług.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
- nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.
- w dacie wydania postanowienie nie toczyło się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nowym Sączu w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.