INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Zakład Gospodarki Komunalnej przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2011 r. (data wpływu 27.12.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości powstania przychodu z tytułu zawartych umów użyczenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości powstania przychodu z tytułu zawartych umów użyczenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczy usługi dla ludności m.in. wywozu nieczystości z terenu gminy. Z racji świadczonych usług Prezes Spółki podjął decyzję o zakupie nowej śmieciarki Jednakże w celu podjęcia słusznej decyzji co do wyboru producenta, modelu oraz rodzaju zabudowy z ekonomicznego punktu widzenia, postanowił przetestować kilka modeli. W związku z powyższym, zawarte zostały dwie umowy użyczenia, a trzecie użyczenie zostało zawarte nie na podstawie umowy, a jedynie protokołu przekazania. W jednej z umów użyczenia zawarty został cel, którym jest promowanie firmy Mercedes - Benz Polska (właściciela pojazdu użyczonego), a w załączniku do umowy stanowiącym protokół przekazania samochodu widnieje zapis, że pojazd przekazano na testy w dniach od 15/07/2011 r. do 21/07/2011 r. W drugiej umowie również został określony cel użyczenia pojazdu marki MAN, którym było testowanie pojazdu w okresie od 29/06/2011 r. do 06/07/2011 r. W trzecim przypadku, w którym użyczenie nastąpiło na podstawie protokołu przekazania (bez umowy) również określono przekazanie na testy w terminie od 19/09/2011 r. do 22/09/2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Z racji tego, że użyczenie w swej istocie jest bezpłatne, Spółka zastanawia się, czy należy wykazać przychód od tego rodzaju świadczenia...

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo faktu, iż zawarte umowy nazwane są umowami użyczenia, to wyraźnie w nich został zawarty cel jakim jest testowanie w/w pojazdów.

Tak więc, Spółka stoi na stanowisku, że nie doszło tu do przesłanek wypełniających treść art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz.654 ) z powodu wzajemności.

Spółka testując w/w pojazdy wyraziła opinię na temat m.in. rozwiązań technologicznych tego rodzaju pojazdów i ekonomiczności w eksploatacji pod kątem zużycia paliwa. Dlatego w/w firmy przekazujące te pojazdy na testy na zasadzie wzajemności otrzymały opinię potencjalnych swoich klientów, która jak wiadomo jest cennym elementem w dostosowaniu produktów koncernów samochodowych i producentów zabudów do potrzeb swoich klientów.

Tak więc, Spółka testując w/w pojazdy może w sposób ekonomiczny i zasadny podjąć decyzję co do zakupu danego modelu i marki, a wspomniane firmy dysponują opinią, którą mogą wykorzystać w przyszłości produkując swoje modele. W związku z powyższym, nie wystąpi przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje - bez obowiązku świadczenia wzajemnego - rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego właśnie względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe. Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia ww. regulacji – jest jego otrzymanie przez podatnika. Aby mówić o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę tego świadczenia poprzez zobowiązanie się do jego spełnienia. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie.

Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 6 pkt 4 powołanej ustawy, wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Stosownie natomiast do art. 710 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Cechą charakterystyczną użyczenia jest nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności. Dlatego też wyłącznym obowiązkiem użyczającego pozostaje znoszenie używania rzeczy przez biorącego oraz powstrzymywanie się od jakichkolwiek czynności unicestwiających lub ograniczających uprawnienie biorącego. Użyczający zatem ogranicza się tylko względem osoby, której rzecz użycza, co nie pozbawia go władztwa nad rzeczą i prawa korzystania z tej rzeczy, czerpania z niej korzyści. Treść stosunku użyczenia sprowadza się do bezpłatnego przysporzenia przez użyczającego korzyści kontrahentowi. Umowa użyczenia to umowa realna, albowiem dla jej zawarcia konieczne jest, oprócz złożenia oświadczeń woli, wydanie rzeczy biorącemu. Ze względu na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę należy uznać za jednostronnie zobowiązującą – użyczenie nie jest umową wzajemną.

Pamiętać jednak należy, iż w każdym konkretnym przypadku należy zbadać, czy dane świadczenie jest jednostronne. Nie zawsze uznać można, że strony zawarły umowę użyczenia, mimo że z reguły tak są nazywane przez strony. Istotne jest bowiem zbadanie, czy druga strona (świadczeniobiorca) ponosi pewne świadczenia na rzecz świadczeniodawcy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż Spółka podjęła decyzję o zakupie nowej śmieciarki, jednakże przed ostatecznym wyborem postanowiła przetestować kilka modeli. W związku z powyższym, zawarte zostały dwie umowy użyczenia, a trzecie użyczenie zostało zawarte nie na podstawie umowy, a jedynie protokołu przekazania, na mocy których Spółka zobowiązała się do promowania i testowania pojazdów.

Spółka testując w/w pojazdy zobowiązała się wyrazić opinię na temat m.in. rozwiązań technologicznych tego rodzaju pojazdów i ekonomiczności w eksploatacji pod kątem zużycia paliwa. Tym samym, firmy przekazujące te pojazdy na testy na zasadzie wzajemności otrzymały opinię potencjalnych klientów, stanowiącą cenny element w dostosowaniu pojazdów do ich potrzeb.

Wobec powyższego, mamy do czynienia z umowami wzajemnymi. Spółka bowiem z jednej strony używała przez wskazane okresy pojazdy objęte przedmiotowymi umowami bez konieczności ponoszenia z tego tytułu wydatków, jednakże z drugiej strony zobowiązana była wyrazić swoje opinie na temat testowanych pojazdów. Tym samym, Spółka nie otrzyma nieodpłatnego świadczenia rodzącego po jej stronie przychód podatkowy.

Reasumując, zawarte przez Spółkę umowy użyczenia są umowami wzajemnymi, a co za tym idzie nie powstanie po Jej stronie przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.