W złożonym wniosku podatnik zwrócił się do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kaliszu o interpretację przepisów podatkowych, przedstawiając następujący stan faktyczny:

W latach 2002-2003 wnioskodawca, prowadząc działalność gospodarczą, świadczył usługi budowlano-montażowe na rzecz firmy "X". Usługobiorca za wyżej wymienione usługi nie uregulował zobowiązań. Natomiast wnioskodawca kwoty należne wynikające z faktur za wykonane usługi zarachował do przychodów należnych z działalności gospodarczej i ujął w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Firma "X" wystąpiła do sądu z wnioskiem o otwarcie postępowania układowego. Sąd zatwierdził układ zawarty pomiędzy dłużnikiem i wierzycielem polegający na zmniejszeniu o 40 % ogólnej kwoty długu. W zwiazku z powyższym, wnioskodawca zwrócił się z zapytaniem, czy ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwotę, o którą zmniejszono wierzytelności w trakcie postępowania układowego. Wnioskodawca uważa, iż z dniem uprawomocnienia się postanowienia o zatwierdzeniu postępowania układowego ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu 40 % przysługujących mu wierzytelności jako wierzytelności nieściągalnych, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

W oparciu o przedstawiony stan faktyczny, Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kaliszu wydał w dniu 12.03.2005 r. postanowienie Nr PD-I/415-21/13/05, w którym stwierdził, iż przedstawione przez podatka stanowisko jest nieprawidłowe. Organ I instancji stwierdził bowiem, iż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Zgodnie z art. 23 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2) postanowieniem sądu o:

1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
3. ukończeniu postępowania upadłościowego

3) protokółem sporządzonym przez podatnika stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe, albo wyższe od jej kwoty.

Zdaniem organu podatkowego I instancji ze stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę nie wynika, iż zostały spełnione przesłanki określone w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego wierzytelność, której nieściągalność nie została uprawdopodobniona nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu. Wnioskodawca nie zgadzając się ze stanowiskiem organu I instancji wniósł zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Organ odwoławczy po analizie przedstawionego stanu faktycznego oraz przepisów prawa mających zastosowanie w przedmiotowej sprawie stwierdził, iż są podstawy do uchylenia postanowienia organu I instancji.

Zgodnie z regulacją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 41 tej ustawy stanowi, iż nie uważa się za koszt uzyskania przychodu umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne. Zdaniem organu odwoławczego o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu decyduje spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

• wierzytelność musi zostać umorzona (z przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego wynika, że w postępowaniu układowym Sąd umorzył część długu),
• wierzytelność taka musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny.

W związku z powyższym, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdza, iż podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów część umorzonej wierzytelności, którą wcześniej zaliczył do przychodów należnych.

Niniejsza interpretacja prawa podatkowego została wydana w oparciu o przedstawiony przez wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w dniu jej wydania stan prawny.