Zgodnie art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60) stosownie do swojej właściwości miejscowej naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa, na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Wnioskiem z dnia 19.04.2005 r. (uzupełnionym pismami z dnia 30.04.2005 r. i 06.05.2005 r.) Sp. z o.o. zwróciła się z zapytaniem dotyczącym art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Sp. z o.o. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów z tworzyw sztucznych dla budownictwa. Na zlecenie jednej z firm niemieckich w zakresie prowadzonej działalności spółka wykonała okna wraz z montażem rolet zewnętrznych, które to zostały zamówione w firmie współpracującej ze Sp. z o.o. Rolety okazały się wadliwe, a firma niemiecka w porozumieniu ze Sp. z o.o. usunęła usterkę we własnym zakresie, wystawiła rachunek obciążając kosztami Sp. z o.o. oraz zapłaciła należność pomniejszoną o tę naprawę. Wskazane zdarzenie nastąpiło w miesiącu czerwcu 2004 r., faktura od kontrahenta niemieckiego została wystawiona w lutym 2005 r., a w marcu 2005 r. wpłynęła do Sp. z o.o. Ponadto wykonawca rolet wystawił Sp. z o.o. fakturę korygującą. Podatnik nie ma podpisanych umów na udzielenie gwarancji, rękojmi. W związku z powyższym podatnik wniósł zapytanie: czy zaksięgowanie rachunku wystawionego przez kontrahenta niemieckiego jest dla podatnika kosztem uzyskania przychodów.

Zdaniem podatnika faktura wystawiona przez odbiorcę niemieckiego obciążająca spółkę za wadliwe wykonanie rolet będzie kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2000 r., nr 54, poz. 654 ze zm.).

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Koszalinie stwierdza, na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika, że powyższe stanowisko jest prawidłowe.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące normy prawa podatkowego:

• art. 15 ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• art. 16 ust. 1 pkt. 22 powyższej ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 cytowanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów. Natomiast zgodnie z art.15 ust.4 koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Aby zatem dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, pomiędzy jego poniesieniem a uzyskaniem przychodu musi zachodzić określony związek przyczynowo-skutkowy, tj. poniesienie wydatku musi mieć wpływ na możliwość powstania lub zwiększenia przychodu. W związku z powyższym w przypadku kosztów poniesionych przez podatnika, gdy koszty te związane są z osiąganym przychodem a nie są wymienione we wspomnianym art. 16 ust. 1 ustawy, podatnik może zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto operacje gospodarcze powinny być udokumentowane zgodnie z wymogami określonymi w ustawie o rachunkowości (Dz. U. 2002 nr 76 poz. 694 ze zm.).

W myśl art. 16 ust. 1 pkt. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Z opisanego przez podatnika stanu faktycznego wynika, że w przedmiotowej sprawie brak jest podpisanych umów na udzielenie gwarancji, rękojmi oraz że obciążenie Sp. z o.o. przez kontrahenta niemieckiego za usunięcie wad we własnym zakresie nie było również karą umowną (podatnik nie określił także we wniosku ani w jego uzupełnieniach, że było to odszkodowanie). Zgodnie zatem ze stanem faktycznym przedstawionym przez podatnika nie zachodzą tu przesłanki dotyczące potraktowania obciążenia Sp. z o.o. za usunięcie wad we własnym zakresie przez odbiorcę niemieckiego jako kary umownej lub odszkodowania, o których stanowi 16 ust. 1 pkt. 22 ustawy.

Zastosowanie powołanych norm skutkuje dokonaniem powyższej oceny prawnej stanowiska podatnika, uzasadnionej w sposób następujący:

Podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego stwierdza się, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na usunięcie usterek rolet, jednakże wydatki te powinny być udokumentowane zgodnie z wymogami określonymi w ustawie o rachunkowości.

Interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Interpretacja nie jest wiążąca dla strony, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organ kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie – zgodnie z art. 14a § 4 i art. 236 § 1 i 2 przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie za pośrednictwem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Koszalinie w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.