Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w maju 2005r. pracownikowi wypłacono wynagrodzenie ze stosunku pracy oraz zasiłek chorobowy finansowany przez ZUS. Od tego wynagrodzenia odprowadzono do ZUS obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne. Podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy, a jego miejsce zamieszkania jest położone w miejscowości, w której znajduje się zakład pracy. Przychody ze stosunku pracy są niższe niż kwota kosztów uzyskania przychodów wynikająca z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000r. poz. 176 ze zm.). W związku z tym, Spółka zwraca się o interpretację przepisów ww. ustawy w zakresie kosztów uzyskania przychodu. Spółka stoi na stanowisku, iż od podstawy opodatkowania, będącej sumą wynagrodzenia i zasiłku, należy odjąć kwotę kosztów uzyskania przychodu wynikające z art. 22 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy i kwotę obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne.

Naczelnik tut. Urzędu nie podziela stanowiska Spółki. Przedmiotowe wynagrodzenie stanowi, zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze stosunku pracy, zaś zasiłek chorobowy, zgodnie z art. 20 tej ustawy, przychód z innych źródeł. Art. 9 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Na podstawie art. 9 ust. 1a ww. ustawy jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30, art. 30a-30c oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów. Z przepisu art. 9 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. W związku z tym w celu ustalenia wysokości podstawy opodatkowania należy obliczyć wysokość dochodu z każdego ze źródeł przychodów(poprzez odjęcie kosztów uzyskania przychodu), a następnie zsumować te dochody.

W przypadku gdy przychody ze stosunku pracy są niższe niż wynikające z art. 22 ust. 2 pkt 1 koszty uzyskania tego przychodu to u podatnika występuje strata ze stosunku pracy. Zgodnie z art. 9 ust. 3 wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty. Z tego przepisu wynika, iż o wysokość straty ze stosunku pracy nie można obniżyć przychodu z innych źródeł.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ww. ustawy, podstawę obliczenia podatku stanowi dochód obliczony jak powyżej, po odliczeniu kwot wymienionych w pkt. 1-10 tego ustępu, w tym m.in. składek na ubezpieczenie społeczne. Ponieważ odliczenie tych składek, zgodnie z ustawą, następuje już po zsumowaniu dochodów z różnych źródeł, a dochód ze stosunku pracy wyniesie zero, to w przedmiotowym przypadku podstawą obliczenia podatku będzie dochód z innych źródeł (zasiłek chorobowy) pomniejszony o składkę na ubezpieczenie społeczne.

W związku z powyższym, przedstawiony przez Spółkę we wniosku sposób ustalania podstawy obliczenia podatku jest nieprawidłowy.

Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby prawne ("zakłady pracy"), jako płatnicy, mają obowiązek obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy. W związku z tym na Spółce, jako zakładzie pracy, ciążą obowiązki płatnika z tytułu wypłacania zasiłku zdrowotnego.