Stosownie do treści art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e ust. 6, lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Katalog wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, których poniesienie uprawnia do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera przepis art. 26 ust. 7a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego przepisu.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Uprawnienie do skorzystania z przedmiotowych odliczeń uzależnione jest natomiast od spełnienia następujących warunków:

- osoba, której dotyczą wydatki musi posiadać orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów bądź orzeczenia o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do 31 sierpnia 1997 r. (art. 26 ust. 7d ust. 7g ustawy),
- wydatki podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikom w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy),
- wysokość tych wydatków dla celów odliczeń od dochodu ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie (art. 26 ust. 7c ustawy).

W świetle przywołanego powyżej stanu prawnego unormowanego w cyt. art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakupiony sprzęt winien cechować się indywidualnym charakterem i być niezbędnym w rehabilitacji a także jego zakup musi być związany z rodzajem schorzenia i mieć indywidualny charakter dla osoby niepełnosprawnej.

Ustawodawca nie określił zarówno limitu kwotowego poniesienia wydatków (zakup indywidualnego sprzętu) jak również rodzaju dokumentów jakie powinien dla celów ulgi rehabilitacyjnej posiadać podatnik.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatniczka posiadająca I grupę inwalidztwa cierpiąca na schorzenia kręgosłupa zakupiła urządzenie - aparat do magnetoterapii impulsowej, który leczy schorzenia kostne, hamuje dalsze ich postępowanie, pozwala na wykonywanie czynności życiowych.
Właściwym do stwierdzenia czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji niepełnosprawności podatnika, jest lekarz specjalista.

Z tych względów Podatniczka będąca osobą niepełnosprawną, posiadająca I grupę inwalidztwa ma prawo do odliczenia od dochodu przed opodatkowaniem w ramach ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniu podatkowym za 2005 r. udokumentowanego zakupu aparatu do magnetoterapii impulsowej, pod warunkiem posiadania odpowiedniego zaświadczenia wydanego przez lekarza specjalistę.