INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2012 r. (data wpływu 28 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczki dla pracowników i członków ich rodzin - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczki dla pracowników i członków ich rodzin.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zorganizował wycieczkę dla pracowników i członków ich rodzin sfinansowaną w części z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Biuro podróży, które zostało wynajęte do organizacji tej imprezy wystawiło fakturę określającą łączną odpłatność na rzecz ogółu osób korzystających z wycieczki.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy pracownicy i członkowie ich rodzin biorący udział w wycieczce muszą zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty dofinansowania imprezy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych pomniejszonej o 380 zł...

Wnioskodawca uważa, iż jako płatnik podatku dochodowego, nie powinien pobierać podatku dochodowego od pracowników i członków ich rodzin za dofinansowanie wycieczki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów z dnia 30 sierpnia 1995 r. (PO 5/1-3157/0650/95) wydatki na dofinansowanie imprez turystycznych, sportowych i kulturalnych organizowanych przez zakład pracy, jeżeli nie są imiennie adresowane do podatnika, nie stanowią przychodu w rozumieniu art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle obowiązujących przepisów, przesłanką rozstrzygającą jest sposób, w jaki podmiot zapewniający i finansujący świadczenie (Wnioskodawca) adresowane do pewnej grupy osób, rozliczy się z podmiotem faktycznie organizującym świadczenie (biurem podróży).

Biuro podróży, które zorganizowało imprezę wystawiło Wnioskodawcy fakturę, w której koszt imprezy nie został rozpisany na poszczególne osoby tylko został wystawiony na kwotę określającą łączną odpłatność na rzecz ogółu osób korzystających ze świadczenia. Zatem w każdej sytuacji, gdy nie będzie możliwe zindywidualizowanie świadczenia na podstawie faktury na poszczególnych uczestników imprezy świadczenie to nie będzie stanowiło dla nich przychodu. Powyższe potwierdza również pismo z dnia 31 marca 2004 r. znak PUS.1/423/36/2004.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W sytuacji, gdy świadczeniem objęty jest również członek rodziny pracownika – to wartość tegoż świadczenia stanowić będzie także przychód ze stosunku pracy, bowiem świadczenie to związane jest ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą. Należy zwrócić bowiem uwagę, że gdyby nie łączący pracownika z pracodawcą stosunek pracy, członek rodziny nie otrzymałby tego świadczenia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zorganizował wycieczkę dla pracowników i członków ich rodzin sfinansowaną w części z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Biuro podróży, które zostało wynajęte do organizacji tej imprezy wystawiło fakturę określającą łączną odpłatność na rzecz ogółu osób korzystających z wycieczki.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż otrzymanie świadczenia w postaci dofinansowania do wycieczki ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych skutkuje dla pracownika powstaniem przychodu ze stosunku pracy.

Przy czym fakt, iż faktura wystawiona została na kwotę określającą łączną odpłatność na rzecz ogółu osób korzystających z wycieczki, nie stanowi podstawy do wyłączenia ww. świadczenia z opodatkowania.

Należy zwrócić uwagę, że w przypadku świadczeń finansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, dofinansowanie powinno być imiennie skierowane do osób uprawnionych do korzystania z pomocy tego funduszu, ponieważ założeniem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest przyznanie ulg i świadczeń oraz innych dopłat w zależności od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu – o czym stanowi przepis art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r., Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Zatem dysponując środkami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Wnioskodawca jako pracodawca doskonale wie komu udzielił świadczenia oraz w jakiej wysokości, zna bowiem swoich pracowników z imienia i nazwiska oraz kwoty przyznanego im dofinansowania. To z kolei umożliwia ustalenie wartości przychodu i przyporządkowanie go poszczególnym pracownikom.

Jednakże, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powołanego powyżej przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• świadczenia mają związek z finansowaniem działalności socjalnej,
• świadczenia mają charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,
• są sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• ich wysokość nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.
  
  

W myśl postanowień art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych działalność socjalną stanowią usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno – oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Wobec powyższego należy uznać, iż wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są określone w regulaminie świadczeń socjalnych i sfinansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych świadczenia dla pracowników związane z finansowaniem działalności socjalnej w tym również dotyczące wypoczynku (także wycieczki) – o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Zatem przyznane pracownikom świadczenia w formie dofinansowania do wycieczki, sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych będą przychodem zwolnionym od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kwoty 380 zł. Kwota ta obejmuje wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymanych w skali całego roku podatkowego. Natomiast, nadwyżka przychodu ponad kwotę 380 zł podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca, jako płatnik zobowiązany jest wówczas do pobrania i odprowadzenia od przekazanego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując wartość świadczenia w postaci dofinansowania do wycieczki opłaconego z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, otrzymanego przez pracowników i członków ich rodzin w związku z uczestnictwem w wycieczce, korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kwoty 380 zł (kwota ta obejmuje wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymanych w skali całego roku podatkowego), natomiast nadwyżka ponad tę kwotę podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.