Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kielcach działając na podstawie art. 216, art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. Nr 8 z 2005 r., poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku 03.10.2005 r., uzupełnionego w dniu 09.11.2005 r., o interpretację z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych w sprawie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupami dokonywanymi przez pracowników artykułów przeznaczonych na ich własne potrzeby stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą rozliczając się z urzędem skarbowym na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Głównym przedmiotem tej działalności są usługi transportowe. Firma dokonuje zakupów paliwa niezbędnego do świadczenia usług na stacjach benzynowych. W celu usprawnienia pracy kierowców właściciel przedsiębiorstwa wprowadził karty BP, które pozwalają kierowcom na zakup paliwa w formie bezgotówkowej. Przy okazji zakupów paliwa kierowcy dokonują również drobnych zakupów w postaci lodów, napojów itp. Dwukrotnie w miesiącu zostaje wystawiona faktura zbiorcza dotycząca zakupionego paliwa oraz innych artykułów nabytych wraz z nim. Przedmiotowe artykuły stanowią 0,5 % do 1,0 % ogólnej wartości faktury. Na podstawie tych faktur można dokładnie określić kto i kiedy oraz na jaką kwotę dokonał zakupów m.in. artykułów spożywczych. Każda karta przyporządkowana jest do danego pracownika. Po numerze karty można dokładnie określić kto dokonał danego zakupu.

Czy wydatki związane z zakupem przez pracowników, na własne potrzeby ww. artykułów spożywczych w czasie wykonywania pracy, stanowią koszt uzyskania przychodów firmy „W.”...

Zdaniem Strony powyższe wydatki związane z zakupem artykułów spożywczych stanowią koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakup ww. artykułów spożywczych przez pracowników jest dokonywany w czasie pracy pracowników. Jednocześnie przedmiotowe wydatki nie są wymienione w katalogu określonym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym wydatki, które w myśl ustawodawcy nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. Nr 14 z 2000 r., poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie konkretnie koszty mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Określa pojęcie kosztów w sposób globalny, wskazując na określone cechy jakie musi spełniać dany wydatek aby mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu.

Ustawodawca wyraźnie bowiem wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować lub co najmniej zakładać jego realny cel.Przyjmuje się, że aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to między jego poniesieniem a osiągnięciem przychodu zachodzić musi związek przyczynowo-skutkowy tego rodzaju, że poniesienie wydatku wpływa na powstanie lub powiększenie przychodu.Nie będzie natomiast stanowić kosztu uzyskania przychodu taki wydatek, który oceniany obiektywnie, nie może spowodować osiągnięcia przychodu, ani też nie może mieć realnego wpływu na uzyskiwany przychód bądź jego źródło.

Stosownie do art. 9 ust. 1 cyt. powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 53c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy określa źródła przychodu, w tym w pkt 1 wymienia przychody: ze stosunku służbowego, stosunku pracy, w tym spółdzielczego stosunku pracy, członkowstwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracy nakładczej, emerytury lub renty.

Z kolei z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenie pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 11 ust. 1 przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych świadczeń.

Pracodawca dając pracownikom możliwość zakupu artykułów spożywczych na podstawie przekazanych im kart BP przy okazji zakupu paliwa, dokonuje na ich rzecz świadczeń w naturze.

Zgodnie zatem z postanowieniami powołanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przedstawionym stanem faktycznym - wydatki związane z zakupem artykułów spożywczych (lodów, napojów itp.), dokonywanych przez pracowników na własne potrzeby stanowić będą dla każdego z nich przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, tak samo jak pozostałe przychody uzyskane w tym samym okresie od pracodawcy. Jednak przychodem pracownika są wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika. Jednocześnie w tym przypadku wydatki związane z zakupem ww. artykułów spożywczych będą stanowiły koszt uzyskania przychodów ujętych w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako „wynagrodzenia w gotówce i w naturze.” Zgodnie z dyspozycją pkt 13 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów – kolumna 13 przeznaczona jest do wpisywania wynagrodzeń brutto wypłacanych pracownikom (w gotówce i w naturze). Wynagrodzenia w naturze, jeżeli przedmiotem świadczeń w naturze są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej pracodawcy, wpisuje się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców, a w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnieniu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Wpisu dokonuje się:
a) na podstawie listy płac lub innych dowodów, na których pracownik potwierdza własnym podpisem kwoty otrzymanych wynagrodzeń w gotówce i w naturze – w przypadku wypłaty wynagrodzenia w kasie,
b) na podstawie innych dowodów, np. dowodu potwierdzającego przekazanie wynagrodzenia na rachunek pracownika – jeżeli wynagrodzenie nie jest wypłacane w kasie (załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Zgodnie z zasadami określonymi w art. 32 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – pracodawca powinien wartość przedmiotowych świadczeń w naturze dodać do innych przychodów uzyskanych przez pracownika w danym miesiącu ze stosunku pracy i od łącznej kwoty pobrać miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy i odprowadzić na rachunek właściwego urzędu skarbowego, stosownie do art. 38 ust. 1 ustawy.

Mając na względzie powyższe, stanowisko strony jest prawidłowe.