POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy po analizie złożonego w dniu 11 lipca 2005 r. wniosku w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

p o s t a n a w i a

uznać, że przedstawione przez Podatnika stanowisko jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2005 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek podatnika w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Spółka „X” zawarła z firmą „Y” z siedzibą w Księstwie Monaco umowę dystrybucyjną. Na mocy postanowień tej umowy Spółka jest wyłącznym dystrybutorem produktu Campari na terytorium Polski i zobowiązana jest do podejmowania na terenie Polski działań mających na celu wspierania i zwiększanie sprzedaży produktu Campari, w tym do podejmowania działań o charakterze marketingowym, reklamowym i promocyjnym. Działania te prowadzone są na podstawie planu marketingowego uzgodnionego z „Y”. Na początku każdego roku kalendarzowego Strony wspólnie ustalają wysokość środków przeznaczonych na reklamę oraz podział kosztów reklamy i promocji. Zgodnie z zapisami umowy Spółka „X” ponosi koszty reklamy i promocji w minimalnej wysokości określonej w umowie. Jeżeli w danym roku kalendarzowym z jakiegokolwiek powodu nie zostaną wykorzystane wszystkie środki przeznaczone przez Campari na działalność reklamową i promocyjną, wówczas zostają przesunięte na kolejny rok kalendarzowy lub zwrócone Campari. Pod żadnym warunkiem Spółka nie może ich wykorzystać na inną działalność niż reklama i promocja produktów Campari. Na przedmiotowe usługi marketingowe składają się między innymi: ogłoszenia prasowe, druk materiałów reklamowych, przeprowadzanie akcji promocyjnych w sklepach i lokalach. Podmioty wykonujące lub dostarczające w/w usługi lub czynności wystawiają faktury VAT. Nabywcą tych towarów i usług jest Spółka, która obciąża „Y”. kosztami do wysokości ustalonej w umowie dystrybucyjnej. Spółka jako dystrybutor zobowiązana jest do przedstawienie Campari dowodów realizacji kampanii reklamowej i promocyjnej w formie wycinków prasowych, zdjęć plakatów itd., dostarczać comiesięczny szczegółowy raport ze sprzedaży oraz roczne zestawienie kosztów reklamy.

W związku z powyższym stanem faktycznym Spółka „X” pyta, czy koszty poniesione przez Spółkę na nabycie towarów i usług w celu wykonania w Polsce usług o charakterze promocyjno-reklamowym na rzecz „Y” będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Spółki wyżej wymienione koszty w całości stanowią dla firmy koszty uzyskania przychodu.

Po analizie przedstawionego stanu faktycznego oraz zaprezentowanego przez Jednostkę stanowiska dotyczącego interpretacji przepisów prawa podatkowego tutejszy Organ stwierdza, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1 ustawy. Wykładnia gramatyczna pojęcia „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczania dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Z powyższego wynika, że to na podatniku spoczywa ciężar ich udowodnienia oraz że warunkiem odliczenia wydatków od przychodu jest udokumentowanie faktu ponoszenia wydatku w sposób nie budzący wątpliwości.

Wydatki na działalność reklamową i marketingową co do zasady należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów – o ile podatnik wykaże związek ich poniesienia w celu uzyskania przychodów. W przedmiotowej sprawie znaczenie ma fakt, że Spółka nie jest producentem reklamowanych towarów, a jedynie ich dystrybutorem, co nakłada na nią szczególną staranność w zakresie udokumentowania zasadności poniesienia wydatków. Jeżeli podatnik będący jedynie dystrybutorem produktów uczestniczy w kosztach ich promocji, winien jednoznacznie wykazać jakie zasady określały poniesienie tych wydatków. W przypadku niektórych wydatków, których charakter wskazuje co do zasady, że są one ponoszone w celu uzyskania przychodu, aby móc uznać je za koszt uzyskania przychodów niezbędnym jest również wykazanie, że celowym było ich poniesienie.

Wspólne przedsięwzięcia kosztowe wymagają jednoznacznych i umotywowanych kryteriów w ich partycypowaniu – zwłaszcza w przypadku podatnika, dla którego efekty ponoszonych wydatków na promocje wyrobów kontrahenta nie dają się wymiernie określić.

Zgodnie z zapisami umowy dystrybucyjnej, pomiędzy „Y” a podatnikiem wszelkie koszty ponoszone przez Spółkę związane z samodzielnym wykonywaniem działań promocyjno-marketingowych oraz pozyskiwaniem usług świadczonych w tym zakresie przez podmioty zewnętrzne, będą obciążały „Y” Natomiast „X” sp. z o.o. zgodnie z umową będą ponosiły w/w koszty w minimalnej wysokości, niezależnie od corocznie ustalonego podziału kosztów.

Wszystkie koszty reklamy i promocji ponoszone przez Spółkę ujęte będą na fakturze, którą Spółka obciąża „Y”. do wysokości podziału kosztów ustalonego w umowie dystrybucyjnej.

Biorąc pod uwagę powyższe, uznać należy, że poniesione przez Spółkę „X” wydatki na wykonywanie lub nabycie w/w usług będą wydatkami dotyczącymi prowadzonej działalności i równocześnie wydatkami, które przyczyniają się do wzrostu przychodów.

W ocenie tutejszego organu podatkowego stanowisko Spółki zawarte w przedmiotowym piśmie jest prawidłowe. Spółka na podstawie art. 15 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w całości koszty poniesione na nabycie towarów i usług w celu wykonywania w Polsce usług o charakterze promocyjno-reklamowym produktu Campari na rzecz „Y”z siedzibą w Księstwie Monako.

W przedmiotowej sprawie należy również uwzględnić okoliczności o których mowa w

art. 11 w związku z art. 9a ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli znajdują zastosowanie w poruszanej sprawie.

W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji.

Jednocześnie informuje się, że niniejsza odpowiedź dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i jest zgodna ze stanem prawnym obowiązującym na dzień jej udzielenia.

Zgodnie z art. 14b Ordynacji podatkowej udzielona odpowiedź nie jest wiążąca dla Strony, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej ewentualnej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo złożenia zażalenia na niniejsze postanowienie na podstawie art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej.

Zażalenie, zgodnie z art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy za pośrednictwem tutejszego Organu w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.