P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków-Krowodrza działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60), po rozpatrzeniu problemu oznaczonego lit. a, zawartego w złożonym w tutejszym organie wniosku z dnia 16 maja 2005 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko dotyczące pytania oznaczoneg lit. a, jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Spółka X oddelegowała w dniu 10 marca 2005 r. swoich pracowników, mających miejsce zamieszkania w Polsce, do pracy w innych firmach działających na terenie Niemiec i Hiszpanii. Niektórzy z nich w roku 2005 świadczyli już pracę na terenie tych państw, na rzecz innych pracodawców. Ponieważ obowiązek podatkowy od wypłacanych im wynagrodzeń powstaje w tych krajach po przekroczeniu 183 dni pobytu, pytanie płatnika brzmi następująco: jak należy liczyć okres pobytu, czy do wymaganych 183 dni zalicza się okres pracy u poprzedniego pracodawcy.

Zgodnie z art. 15 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec (Dz. U. z 2005 r. nr 12 poz. 90), wynagrodzenie osoby która ma miejsce zamieszkania w Polsce a wykonuje pracę na terenie Niemiec, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce jeżeli osoba ta przebywa w Niemczech przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni, podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.
Podobnie art. 15 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawartej między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii (Dz. U. z 1982 r. nr 17 poz. 127) mówi, że wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce a wykonującej pracę na terenie Hiszpanii, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce jeżeli osoba ta przebywa w Hiszpanii łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas roku finansowego. Obydwie te umowy do w/w opodatkowania zawierają warunek, że wynagrodzenia muszą być wypłacane przez pracodawcę polskiego lub w jego imieniu, który nie ma odpowiednio w tych państwach miejsca zamieszkania, siedziby, zakładu lub stałej placówki.
Z powyższego wynika, że w jednym i drugim kraju łączny okres pobytu nie może przekroczyć 183 dni. Przy obliczaniu tego okresu bierze się pod uwagę wszystkie dni spędzone w państwie, w którym pracownik świadczy pracę (również niepełne) a wyłącza się pełne dni spędzone poza tym krajem, obojętnie z jakiego powodu. Zatem bez znaczenia jest to czy w tym okresie pracownik pracował u jednego pracodawcy czy ich zmieniał. Należy natomiast zwrócić uwagę na różne okresy, w których pobyt pacownika nie może przekroczyć 183 dni. W przypadku Niemiec jest to okres dwunastomiesięczny, rozpoczynający się lub kończący w danym roku podatkowym a w przypadku Hiszpanii jest to rok finnansowy.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących,
- nie jest wiążąca dla płatnika odpowiedzialnego za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie ul. Wadowicka 10, za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Krowodrza, w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.