INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2012 r. (data wpływu 24 lipca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 października 2012 r. (data wpływu 22 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2012 r. do Izby Skarbowej w Katowicach Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej wpłynął wniosek Spółki akcyjnej, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Pismem z dnia 1 sierpnia 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), przekazał ww. pismo do tut. Organu (data wpływu 3 sierpnia 2012 r.).

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym, pismem z dnia 9 października 2012 r., na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 12 października 2012 r., natomiast w dniu 22 października 2012 r. (data nadania w polskiej placówce operatora publicznego 18 października 2012 r.), Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Spółka akcyjna zatrudnia na podstawie kontraktu menedżerskiego wiceprezesa zarządu. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, Spółka jako płatnik podatku pobiera od jego wynagrodzenia podatek dochodowy w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu. Jeden z punktów kontraktu menedżerskiego mówi, że „w czasie trwania umowy, Spółka zapewni zarządzającemu zwrot uzasadnionych i udokumentowanych kosztów przejazdów, przelotów, kosztów pobytu w hotelach oraz kosztów posiłków poniesionych w związku z wykonywaniem powierzonych mu obowiązków. Zwrot przez Spółkę kosztów poniesionych przez zarządzającego z tego tytułu nastąpi na podstawie stosownych dokumentów finansowych uwzględniających rodzaj i zakres poniesionych wydatków”.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 17 października 2012 r. dodał, iż:

• wiceprezes zarządu ma status nierezydenta, został zatrudniony 2 lipca 2010 r., zgodnie ze złożonym przez tę osobę oświadczeniem posiada obywatelstwo brytyjskie, natomiast miejsce zamieszkania ma w Republice Południowej Afryki. W przedmiotowej sprawie zastosowanie mają postanowienia Umowy pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Południowej Afryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 10 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1996 r., Nr 28, poz. 124),

• Spółka nie posiada certyfikatu rezydencji wiceprezesa zarządu, posiada natomiast oświadczenie, że jego pobyt w Polsce w 2011 r. nie przekroczy 183 dni, i że w przypadku przekroczenia 183 dni, niezwłocznie poinformuje o tym fakcie Spółkę. Podobnej treści oświadczenie zostało złożone przez wiceprezesa zarządu w 2012 r., z dodatkową informacją, że nie posiada on na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych,

• przychody wiceprezesa zarządu zostały zakwalifikowane jako przychody w rozumieniu art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez zarządzającego (wiceprezesa zarządu), w związku z wykonywaniem powierzonych mu obowiązków na podstawie kontraktu menadżerskiego, poniesione np. na hotel, bilety lotnicze, zwrócone lub zapłacone bezpośrednio przelewem przez Spółkę na podstawie stosownych dokumentów finansowych, należy doliczyć do przychodu tego podatnika i następnie pobrać podatek dochodowy w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez zarządzającego wydatki, np. na hotel, bilety lotnicze, należało potraktować jako stanowiące przychód zarządzającego i pobrać podatek dochodowy w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W uzupełnieniu własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego z dnia 17 października 2012 r., Wnioskodawca dodał, że podatek dochodowy w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu został pobrany zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wziął przy tym pod uwagę następujące fakty:

• podatnik ma status nierezydenta, ponieważ w świetle art. 3 ust. 1a nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (oświadczenie złożone przez wiceprezesa zarządu w 2011 r. i 2012 r., że jego pobyt w Polsce nie przekroczy 183 dni w danym roku oraz, że gdyby pobyt w Polsce przekroczył 183 dni, poinformuje o tym niezwłocznie Spółkę - do chwili obecnej Wnioskodawca nie otrzymał takiej informacji). Ponadto w oświadczeniu na 2012 r. doprecyzował, że nie posiada w Polsce ośrodka interesów życiowych,

• podatnik zgodnie ze złożonym oświadczeniem, ma miejsce zamieszkania w Republice Południowej Afryki,

• podatnik nie przedłożył Spółce certyfikatu rezydencji,

• Wnioskodawca zakwalifikował przychody wiceprezesa zarządu jako przychody w rozumieniu art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 tejże ustawy, tj. przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów o których mowa w pkt 7.
  
  

Wnioskodawca powołał dalej art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 2 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Uznał ponadto, że zasady opodatkowania w Polsce nierezydentów (ich przychodów), reguluje art. 29 cyt. ustawy.

Wnioskodawca dodał również, że w przedmiotowej sprawie należałoby wziąć pod uwagę postanowienia Umowy pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Repub1iki Południowej Afryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 10 listopada 1993 r. Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest to jednak możliwe w sytuacji, gdy miejsce zamieszkania podatnika dla celów podatkowych nie zostało przez niego udokumentowane certyfikatem rezydencji tak, jak ma to miejsce w tym przypadku.

W myśl art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową, jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2a powołanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a tej ustawy). Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt a) Umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Południowej Afryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 10 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 28, poz. 124), określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce” oznacza osobę, która zgodnie z ustawodawstwem Polski podlega w niej opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, siedzibę, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w Polsce w zakresie dochodu osiągniętego tylko w Polsce.

Natomiast w myśl art. 4 ust. 1 pkt b) ww. Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Południowej Afryce” oznacza każdą osobę fizyczną posiadającą zwykłe miejsce zamieszkania w Afryce Południowej i każdą osobę prawną, której miejsce zarządu znajduje się w Południowej Afryce.

Jak wynika z art. 4 ust. 2 ww. Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania;
2. jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
3. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
4. jeżeli przebywa ona zwykle w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zwykle w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
5. jeżeli status osoby nie może być określony zgodnie z postanowieniami zawartymi pod literami od a) do d), to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

W świetle art. 16 wyżej powołanej Umowy, wynagrodzenia dyrektorów i inne podobne należności, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z tytułu członkostwa w radzie nadzorczej spółki, mającej siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednocześnie w Polsce dochód ten podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W myśl art. 29 ust. 2 cyt. ustawy przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka na stanowisku wiceprezesa zarządu zatrudniła na podstawie kontraktu menedżerskiego osobę fizyczną, która zgodnie ze złożonym oświadczeniem, posiada obywatelstwo brytyjskie, natomiast miejsce zamieszkania ma w Republice Południowej Afryki. Miejsce zamieszkania podatnika nie zostało udokumentowane do celów podatkowych certyfikatem rezydencji. Podatnik złożył oświadczenie, że jego pobyt w Polsce nie przekroczy w roku podatkowym 183 dni, jednak w przypadku przekroczenia 183 dni pobytu w Polsce, niezwłocznie poinformuje o tym fakcie Spółkę. Zgodnie z zawartą umową kontraktu menedżerskiego, zarządzający, w związku z powierzonymi obowiązkami, ma zapewniony zwrot kosztów przejazdów, przelotów, kosztów pobytu w hotelach oraz kosztów posiłków.

Kontrakt menedżerski jest typem umowy nienazwanej, opartej zgodnie z art. 750 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), na umowie zlecenia. Stanowi on, że do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniach. Przez zawarcie kontraktu menedżerskiego przyjmujący zlecenie zobowiązuje się za wynagrodzeniem do stałego wykonywania czynności zarządzania przedsiębiorstwem zleceniodawcy w jego imieniu i na jego rzecz. Natomiast konieczność ponoszenia przez Spółkę wydatków na rzecz zleceniobiorcy, musi wynikać z prawidłowo zawartej umowy.

Z powyższego wynika, że przychody z kontraktów menedżerskich dla celów podatku dochodowego należy zawsze kwalifikować jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, stąd wszystkie elementy umowy cywilnoprawnej kontraktu menedżerskiego będą stanowiły całość wynagrodzenia podlegającego opodatkowaniu.

W przedmiotowej sprawie zatrudniony obcokrajowiec nie przedstawił certyfikatu rezydencji z kraju swojego pochodzenia. Wobec tego uznać należy, że przychody osiągnięte przez niego podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, Wnioskodawca obowiązany jest do pobrania od wypłacanego wynagrodzenia 20% podatku (art. 41 ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), o ile okres przebywania zatrudnionego przez Wnioskodawcę obcokrajowca na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym.

Do momentu przekroczenia 183 pobytu na terytorium Polski, płatnik zobligowany jest do traktowania ww. osoby jako nierezydenta.

Z wniosku wynika, że w ramach świadczenia usług do obowiązków menedżera należy m.in. odbywanie podróży w związku z wykonywaniem powierzonych mu obowiązków. Zgodnie z zawartą umową kontraktu menedżerskiego zarządzający w związku z odbywaniem podróży mających związek z wykonywaniem powierzonych mu obowiązków otrzyma zwrot kosztów przejazdów, przelotów, kosztów pobytu w hotelach oraz kosztów posiłków.

Kwestię procedury zwrotu kosztów podróży służbowych i innych wydatków związanych z wyjazdami służbowymi osób niebędących pracownikami należy rozpatrywać na tle przepisów bądź postanowień regulaminów i statutów osoby prawnej, określających ich prawa i obowiązki, zakres oraz warunki zwrotu ww. należności. W niniejszej sprawie zwrot kosztów przez Spółkę, poniesionych przez zarządzającego z tego tytułu następuje na podstawie stosownych dokumentów finansowych, uwzględniających rodzaj i zakres poniesionych wydatków.

W związku z powyższym, przyznane zarządzającemu świadczenia z tytułu wydatków związanych ze zwrotem kosztów na podstawie zawartego kontraktu menedżerskiego, tj. zwrot kosztów przejazdów, przelotów, kosztów pobytu w hotelach oraz kosztów posiłków, stanowią przychody wiceprezesa z działalności wykonywanej osobiście, podlegające opodatkowaniu w wysokości 20% osiągniętego przychodu, od którego Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru podatku dochodowego w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W myśl z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1, pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W świetle z art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Końcowo należy dodać, iż tut. Organ nie odniósł się do kwestii zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztów poniesionych z tytułu świadczeń gwarantowanych kontraktem menedżerskim, które stanowią przychód zarządzającego z tytułu działalności wykonywanej osobiście korzystający ze zwolnienia do wysokości limitów określonych w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, bowiem zagadnienie to nie było przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.