Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r., Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Wnoszący zapytanie przedstawił stan faktyczny, z którego wynika, że spółka jest dystrybutorem energii cieplnej do odbiorców na terenie lewobrzeżnej części miasta, zakupującym energię u jego wytwórcy. Pomiędzy spółką a producentem energii do końca 2004 r., obowiązywała wieloletnia umowa sprzedaży ciepła (obecnie wypowiedziana), definiująca w szczególności wielkość zamówionej mocy cieplnej na poszczególne lata.

Pod koniec 2004 r., wnioskodawca złożył zamówienie na dostawę energii na 2005 r., określając w nim moc zamówioną na poziomie 310 MW, która zabezpiecza potrzeby cieplne lewobrzeżnej części miasta. Wyższa ilość zamówionej mocy powoduje wzrost obciążeń dla odbiorców ciepła i wzrost kosztów dla spółki (co jest niekorzystne dla każdej strony).

Producent energii nie zaakceptował zamówionej przez spółkę mocy, powołując się na treść umowy wieloletniej (koniec okresu wypowiedzenia upłynął 31 grudnia 2004 r.). Spółka kwestionuje również ilość dostarczanego nośnika ciepła – wody uzupełniającej, uważając, że wykorzystuje ona tylko 90% nośnika ze 100% fakturowanego, a 10% wykorzystuje natomiast producent energii.

Wobec braku porozumienia między stronami, wnioskodawca zwrócił się do Urzędu Regulacji Energetyki (URE) z wnioskiem o wydanie postanowienia nakazującego wytwórcy energii, kontynuowanie dostaw ciepła do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia przez Prezesa URE sporu w przedmiocie ustalenia treści umowy o dostawy ciepła i mocy na 2005 r.

W dniu 31 grudnia 2004 r. Prezes URE wydał postanowienie w którym do czasu wydania decyzji orzekającej ustalenie treści umowy na dostawy mocy i ciepła w 2005 r., pomiędzy producentem a wnioskodawcą, postanowił nakazać producentowi kontynuowanie dostaw ciepła i mocy dla wnioskodawcy na warunkach określonych w umowach:

• wieloletniej na dostawy mocy i ciepła nr 1 – W/EM/99, zawartej w dniu 23 grudnia 1999 r.,
• rocznej nr PR/TM/2003 na dostawę mocy i ciepła z Elektrowni Szczecin i Pomorzany w 2003 r., zawartej w dniu 4 czerwca 2003 r,
określając wielkość zamówionej mocy na poziomie 369,75 MW.

Postanowienie obowiązuje do czasu wydania decyzji ostatecznej.

Faktury wystawione przez wytwórcę za styczeń, luty, marzec, kwiecień i maj, opiewają na moc 369,75 MW, która jest kwestionowana przez wnioskodawcę. Wytwórca nie zgadza się na wystawienie faktur korygujących na różnicę pomiędzy mocą zamówioną, a fakturowaną (tj. 59,75MW). Konsekwentnie wnioskodawca za wskazaną różnicę mocy nie dokonuje płatności.

Wnioskodawca uznał, że wykazywana przez wytwórcę na fakturach moc cieplna w wielkości przekraczającej moc zamówioną, nie została przez wnioskodawcę nabyta. Wobec powyższego nie ma związku część kwot wykazanych na fakturze (odnoszących się do nadwyżki mocy nad wielkość zamówioną) z jakąkolwiek działalnością spółki.

W konsekwencji, na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, wnioskodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów, kwoty dotyczące nadwyżki mocy cieplnej nad zamówioną oraz 10% ilości nośnika ciepła.

W dniu 30 czerwca 2005 r., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję, w której ustalił wielkość mocy zamówionej na poziomie 348,00 MW oraz przyjął stanowisko wnioskodawcy w sprawie rozliczeń za dostarczony nośnik ciepła – wodę uzupełniającą. Wielkości określone w decyzji nie spełniły oczekiwań wnioskodawcy i nadal aktualny jest spór między stronami. Jednocześnie wnioskodawca podkreśla, że w chwili obecnej, nie jest możliwe określenie terminu zakończenia sporu z producentem energii, jak również wskazanie na czyją korzyść spór zostanie rozstrzygnięty, według przewidywań może trwać on do 2 lat.

Wobec tak przedstawionego stanu faktycznego, wnioskodawca ma wątpliwości, czy spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wykazaną w otrzymanej fakturze ilość zamówionej mocy i nośnika ciepła do okresu, którego dotyczy?

Według stanowiska zaprezentowanego w przesłanym wniosku, spółka stoi na stanowisku, że jeżeli uznać, że obciążenia ze strony producenta mają charakter opłaty za dostęp do mocy i prawo do jej poboru, to nadwyżkę mocy cieplnej możemy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z przytoczonym uzasadnieniem spółka stoi na stanowisku, że ma prawo obciążenie wynikające z nadwyżki mocy zamówionej i 10% nośnika ciepła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów spółki.

Według Naczelnika Zachodniopomorskiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie stanowisko podatnika jest prawidłowe.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie przepisy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)

Zastosowanie powołanej normy skutkuje dokonaniem oceny prawnej stanowiska podatnika, uzasadnionej w sposób następujący.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. O zakwalifikowaniu danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje poniesienie wydatku w celu uzyskania przychodu. Zaliczenie konkretnego wydatku do kosztu uzyskania przychodu jest uzależnione od wykazania bezpośredniego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W opisanej przez wnioskodawcą sytuacji powstał spór pomiędzy producentem a jej użytkownikiem w zakresie energii cieplnej. Należy tu podzielić stanowisko spółki, że obciążenia ze strony dostawcy energii za zamówioną moc mają charakter opłaty za dostęp do mocy i prawo jej poboru, zatem w myśl cytowanego art. 15 ust. 1 należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w wysokości wynikającej z wystawionych przez dostawcę energii faktur.

W obecnym stanie faktycznym i prawnym, należy również zauważyć, iż do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sporu powstałego pomiędzy wnioskodawcą a producentem, spółka powinna zaliczać do kosztów uzyskania przychodów całość kwot wynikających z wystawionych przez dostawcę energii faktur, uwzględniających tym samym co do zamówionej mocy postanowienie Prezesa URE. W przypadku uwzględnienia roszczeń jednej ze stron, wszelkie nieprawidłowości winny zostać skorygowane w wystawionych fakturach korektach.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszego postanowienia.

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie – zgodnie z art. 14a § 4 i art. 236 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej – przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia, za pośrednictwem organu, który je wydał.