P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wejherowie, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 13.05.2005r. Podatnika, o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w sprawie sposobu zaliczenia do kosztów wydatków poniesionych, w związku z wymianą stolarki okiennej i orynnowania w budynku użytkowanym na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej

s t w i e r d z a, ż e:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

U Z A S A D N I E N I E

Przedsiębiorstwo nabyło budynek, użytkowany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, który wprowadzono do ewidencji środków trwałych i przyjęto do używania w dniu 11.01.2005r. Ogólny stan budynku spowodował, iż firma stanęła przed koniecznością wymiany stolarki okiennej oraz orynnowania, gdyż od wielu lat nie przeprowadzono konserwacji powyższego obiektu.

Jednostkowa cena nabycia poszczególnych elementów, związanych z wymianą stolarki okiennej, wynosi 820 zł i 1140 zł za jedno okno. Łącznie wymianie podlega 26 okien, co wiąże się z wydatkiem rzędu 21.960 zł. Natomiast odnośnie kosztów wymiany orynnowania, Wnioskodawca wskazał, iż obecnie firma nie posiada wiążących wycen.

W związku z powyższym, wątpliwość Podatnika sprowadza się do ustalenia, czy wymienione powyżej wydatki mogą być uznane za remont i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy wymiana stolarki okiennej i orynnowania nie stanowi modernizacji budynku, gdyż w ich następstwie budynek nie zmieni celu użytkowania, nie powiększy się, nie zmieni się zdolność produkcyjna ani też handlowa obiektu. Wydatki te winny być zatem uznane za remont i stanowić koszt działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Wydatki te, bez względu na czas ich poniesienia, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, są kosztem uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków (...) powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęć remontu ani ulepszenia (modernizacji) środków trwałych. Przyjmuje się, że do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich:

• przebudowę, czyli zmianę istniejącego stanu środków trwałych,
• rozbudowę, tj. powiększenie składników majątkowych,
• adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadaniu mu nowych cech użytkowych,
• rekonstrukcję, czyli odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
• modernizację, tj. unowocześnienie środków trwałych.

Dla celów statystyki inwestycji budowlanych uznaje się, że „remonty” to roboty budowlane polegające na odtworzeniu pierwotnego stanu, a nie stanowiące bieżących konserwacji istniejących obiektów budowlanych.

Powyższe oznacza, że wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny można uznać za remont, a wszystkie zamiany trwale ulepszające środek trwały można uznać za ich modernizację.

Z przedstawionego na wstępie stanu faktycznego wynika, że Podatnicy w posiadanym budynku zamierzają przeprowadzić wymianę stolarki okiennej i orynnowania, która jest podyktowana ich stanem technicznym i stopniem zużycia (zniszczenia).

W tej sytuacji, w ocenie Organu podatkowego, podjęte prace mają charakter odtworzeniowy – przywracają budynkowi pierwotny poziom techniczny i jako wydatki remontowe stanowią koszt uzyskania przychodu.

Zatem Naczelnik tut. Urzędu postanowił jak w sentencji.