Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Ustalenie, która z ww. sytuacji ma miejsce, wymaga analizy art. 22g ust. 17 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub preferencyjnych, których jednostkowa cena nabycie przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
W świetle powołanego przepisu ulepszenie czy też modernizacja to trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżeniu kosztów eksploatacji. Ulepszenie środków trwałych w znaczeniu ww. przepisów nie obejmuje remontu.
Remontem zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (Dz. U z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) są prace wykonywane w istniejącym obiekcie budowlanym polegające na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiące bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego oraz użytkowego środka trwałego, wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji - a więc będą to wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych.
Różnica pomiędzy remontem a ulepszeniem polega na tym, że remont przywraca jedynie pierwotną wartość użytkową nawet przy użyciu nowocześniejszych materiałów i technologii, a ulepszenie zwiększa tę wartość. O tym czy dany wydatek może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w całości jako remont czy poprzez odpisy amortyzacyjne decyduje zakres rzeczowy wykonanych prac.
Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mający wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych. W ujęciu podatkowym należy także zauważyć, że pewne unowocześnienie środka trwałego w wyniku poddania go pracom remontowym przy zastosowaniu nowej generacji materiałów nie musi być równoznaczne z jego ulepszeniem.
Biorąc pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość i postęp techniczny wydatki na wymianę starej stolarki, kanalizacji, CO, WC, kafelek, wykładziny podłogowej w ocenie tutejszego organu podatkowego można potraktować jako wydatki o charakterze remontowym, nie powodujące wzrostu wartości użytkowej środka trwałego. Pozostałe wydatki związane z inwestycją na ostatnim piętrze powiększają wartość początkową środka trwałego. Ze względu na odmienny sposób księgowania poniesionych wydatków wskazane byłoby rozdzielenie faktur remontowych od modernizacyjnych.