Na podstawie art. 14 a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. (tj. Dz.U.z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku X Sp. z o.o. z dnia 8 sierpnia 2005r. (data wpływu do Urzędu 9 sierpnia 2005r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przestawiony stan faktyczny oraz stan prawny

- uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że głównym przedmiotem działalności Spółki jest leasing. Na podstawie umów leasingu Spółka oddaje do odpłatnego używania lub używania i pobierania pożytków własne środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne na uzgodniony okres. W praktyce wykonywania umów leasingu operacyjnego zdarzają się sytuacje, w których czas trwania umowy leasingu jest skracany na wniosek korzystającego. Skrócenie okresu trwanie umowy następuje na podstawie porozumienia stron. Po skróceniu umowy leasingu mogą wystąpić dwa przypadki:nowy okres umowy spełnia warunki przewidziane w art. 17 b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;okres trwania umowy, po dokonaniu jej zmiany, jest krótszy niż 40 % normatywnego okresu amortyzacji. Wątpliwości Spółki dotyczą ustalenia w obu przedstawionych powyżej sytuacjach przychodu finansującego w przypadku zakończenia umowy leasingu przed pierwotnie określonym okresem obowiązywania umowy i przeniesienia własności przedmiotu leasingu na korzystającego.

Zdaniem Spółki przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych dla finansującego przy przeniesieniu własności przedmiotu leasingu na korzystającego po zakończeniu skróconej umowy może być wartość odpowiadająca nie spłaconej wartości początkowej i nie niższa niż hipotetyczna wartość netto przedmiotu leasingu określona zgodnie z art. 17 a i 17 b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Spółki art. 17 b ust. 1 w/w ustawy nie zawiera zakazu wcześniejszego rozwiązania umowy niż to pierwotnie ustalono między stronami i wcześniejszego dokonania sprzedaży przedmiotu leasingu za kwotę niespłaconej wartości początkowej. Nie powoduje tu negatywnych skutków podatkowych wcześniejsze rozwiązanie umowy leasingu ani przed, ani po upływie 40% normatywnego okresu amortyzacji, co oznacza, że do opodatkowania stron umowy leasingu nadal będą miały zastosowanie przepisy rozdziału 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w szczególności art. 17c powołanej ustawy przy ustalaniu przychodu finansującego.

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego przedstawiona przez Stronę argumentacja jest nieprawidłowa.Definicja umowy leasingu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zawarta została w art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. - Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Ilekroć w powołanej ustawie mowa jest o umowie leasingu, należy przez to rozumieć umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

W art. 17b ust. 1 cytowanej ustawy określono, iż opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:1.została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz2.suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.Wielkość odpowiadająca sumie opłat leasingowych ma istotne znaczenie przy kwalifikacji podatkowej umowy leasingu. Jeżeli w umowie leasingu została określona cena, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu umowy, cenę tę uwzględnia się w sumie opłat. Do opodatkowania stron umowy zawartej na czas nieoznaczony lub na czas oznaczony, lecz niespełniającej warunków, określonych w art. 17b ust. 1 pkt 2 lub art. 17f ust. 1 lub art. 17i ust. 1, zgodnie z treścią art. 17l w/w ustawy, stosuje się przepisy, o których mowa w art. 12-16, dla umów najmu i dzierżawy.

Zgodnie z art. 17 c w/w ustawy, jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1, finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem tej umowy:1.przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży; jeżeli jednak cena ta jest niższa od hipotetycznej wartości netto środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej według zasad określonych w art 14,2.kosztem uzyskania przychodów przy ustalania dochodu ze sprzedaży jest rzeczywista wartość netto.Poprzez podstawowy okres umowy leasingu - w myśl art. 17a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - należy rozumieć czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona Zgodnie z tym zapisem, aby można było zastosować art. 17 c ustawy, muszą być spełnione dwa warunki wskazane art. 17 b ust. 1 w/w ustawy, czyli okres umowy nie może być krótszy niż 40 % normatywnego okresu amortyzacji, w przypadku podlegających amortyzacji rzeczy ruchomych i wartości niematerialnych i prawnych (10 lat w przypadku nieruchomości) oraz suma opłat ustalonych w umowie, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, nie może być niższa od wartości początkowej przedmiotu leasingu. Ponadto przeniesienie własności przedmiotu leasingu na korzystającego nastąpiło po upływie podstawowego okresu, na jaki zawarto umowę leasingu.

Tym samym, jeżeli przeniesienie własności przedmiotu leasingu na korzystającego następuje przed upływem okresu zdefiniowanego w powołanym powyżej art. 17a pkt 2 (podstawowego okresu umowy leasingu) nie ma zastosowania art. 17c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wówczas ustalenie wysokości przychodu finansującego winno nastąpić z uwzględnieniem art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 14 ust. 1 w/w ustawy przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jednocześnie, w myśl art. 14 ust. 3, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość określona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Mając powyższe ma uwadze, postanowiono jak na wstępie.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14 b § 1 i 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty jego doręczenia(art. 14 a § 4 w zwiazku z art. 236 § 2 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa).