INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2012 r. (data wpływu 20 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z infrastrukturą towarzyszącą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z infrastrukturą towarzyszącą.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność budowlaną, handlową i usługową. Jednym z przedmiotów działalności Spółki wg KRS są: roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (4120 Z). Usługi budowlane w dużej mierze mają charakter deweloperski. W grudniu 2010 r. Zainteresowany zakończył realizację inwestycji polegającej na wybudowaniu 6 budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej (PKOB 111), z których każdy ma swoje własne wejście z poziomu gruntu i stanowi konstrukcyjnie samodzielną całość. W budynkach założono instalacje: elektryczne, centralnego ogrzewania, wentylacyjne, wodno-kanalizacyjne i gazowe. W bryle każdego budynku znajduje się również pomieszczenie garażowe z osobnym wjazdem do budynku. Łączna powierzchnia użytkowa każdego z budynków mieszkalnych nie przekracza 300 m². Budowa obejmuje również infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu w postaci: podjazdów, ogrodzenia działek, chodników z kostki brukowej, przyłączy: wody, kanalizacji, prądu, gazu, obsiania trawą i obudowy śmietnika, przyporządkowaną do każdego z budynków.

Sprzedaż budynków mieszkalnych odbywa się poprzez podpisanie umowy sprzedaży, w której określona jest cena sprzedaży brutto za budynek mieszkalny wraz z gruntem. W umowie sprzedaży ma miejsce zapis, iż Wnioskodawca jako inwestor „sprzedaje stanowiący odrębną nieruchomość budynek mieszkalny w zabudowie szeregowej przy ul. (…), który został wybudowany na działce nr (…). Wraz z budynkiem Inwestor zobowiązuje się sprzedać Nabywcy grunt o pow. (wg umowy)”. Spółka nie wyodrębnia w umowie własności infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, traktując ją jako element zabudowanej nieruchomości. Nie ma ona też własnej księgi wieczystej.

Przedmiotem sprzedaży wg aktu notarialnego jest działka zabudowana jednorodzinnym budynkiem mieszkalnym o pow. (wg umowy).

Do marca 2011 r., do całości sprzedaży, jako świadczenia kompleksowego, Zainteresowany stosował stawkę 8%, uważając, że skoro w umowie sprzedaży nie wyodrębnia się własności infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, to stanowi ona nierozerwalną część domu jednorodzinnego, niemogącą być przedmiotem odrębnego obrotu, gdyż nie ma możliwości sprzedaży poszczególnych jej elementów.

Od września 2011 r. do sprzedaży tego rodzaju Wnioskodawca stosuje dwie stawki podatku VAT:

• 8% dla dostawy budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie szeregowej wraz z gruntem pod tym budynkiem i wokół niego (grunt wokół budynku jest przeznaczony na dojścia do budynku, wjazd do garażu i na ogród rekreacyjny obsiany trawą),
• 23% do sprzedaży infrastruktury towarzyszącej związanej z tymi budynkami, tj.: przyłączy mediów, ogrodzenia wraz z bramą wjazdową i furtkami, utwardzeń terenu (chodniki z kostki brukowej, wjazd do garażu) i obudowy śmietników oraz do sprzedaży wydzielonej części gruntu pod ogrodzeniem murowanym z wylanymi fundamentami.
  
  

Podstawę opodatkowania dla infrastruktury towarzyszącej ustala się na podstawie wartości kosztorysowej infrastruktury towarzyszącej. Podstawę opodatkowania dla gruntu stanowi wartość gruntu obliczona według klucza powierzchniowego.

W związku z tym, iż w ciągu ostatniego roku pojawia się wiele niejednolitych interpretacji w tej sprawie Spółka nie jest pewna czy postępuje prawidłowo. W związku z powyższym Zainteresowany zwraca się z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego odnośnie przedstawionego stanu faktycznego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jeżeli przedmiotem sprzedaży po dniu 1 stycznia 2008 r. jest budynek mieszkalny jednorodzinny w zabudowie szeregowej wraz z ogrodzeniem i pozostałą infrastrukturą towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu, znajdujący się na zakupionym przez Wnioskodawcę gruncie, to czy do całości sprzedaży jako świadczenia kompleksowego w roku 2011 i 2012 należy zastosować preferencyjną stawkę podatku VAT w wysokości 8%, czy zróżnicowane stawki podatku, tj.: dla budynku mieszkalnego preferencyjną stawkę w wysokości 8%, a dla infrastruktury towarzyszącej znajdującej się poza bryłą budynku stawkę podatku w wysokości 23%...
2. W jaki sposób opodatkować dostawę gruntu, na którym posadowione są wyżej opisane budynki mieszkalne wraz z infrastrukturą towarzyszącą...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę stan prawny po dniu 1 stycznia 2008 r., właściwą stawką podatku od towarów i usług w roku 2011 i w roku 2012 dla dostawy budynku jednorodzinnego wraz z infrastrukturą towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu będzie stawka 8% dla budynku mieszkalnego, natomiast dla wszystkich elementów infrastruktury towarzyszącej znajdujących się poza bryłą budynku stawka ta wyniesie 23%. Do podstaw opodatkowania poszczególnych dostaw należy wliczyć wartość gruntu.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w:

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 stycznia 2011 r., nr IPPP1-443-1062/10-2/EK,
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 sierpnia 2011 r., nr IBPP2/443-587/11/UH,
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 5 lipca 2011 r., nr IPTPP3/443-12/11-4/IB.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Jak stanowi art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – według art. 41 ust. 12a ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Z kolei w myśl art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

Zgodnie z brzmieniem ust. 12c cyt. artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto, na mocy § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), obowiązującego od dnia 6 kwietnia 2011 r., zwanego dalej rozporządzeniem, stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla:

1. towarów i usług wymienionych w załączniku nr 1 do rozporządzenia;
2. robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym;
3. robót konserwacyjnych dotyczących:
1. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych,
2. lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

   - w zakresie w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 2.

Przez roboty konserwacyjne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont (§ 7 ust. 2 rozporządzenia).

Przy czym, stosownie do treści § 7 ust. 3 rozporządzenia, przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się, jeżeli wartość towarów bez podatku wchodzących w podstawę opodatkowania świadczenia robót konserwacyjnych przekracza 50% tej podstawy.

Przepis art. 2 pkt 12 ustawy określa, iż przez obiekty budownictwa mieszkaniowego, rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zatem, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z wyłączeniem lokali użytkowych, a więc m. in. do budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11, przy uwzględnieniu kryterium powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy oraz do lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.

Wskazać należy, iż w okresie od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r., w myśl przepisu art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a i lit. b ustawy, obniżoną 7% stawką objęte były roboty budowlano-montażowe oraz remonty i roboty konserwacyjne związane z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą, a także obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.

Art. 146 ust. 3 ustawy stanowił, iż przez infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu, o której mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a, rozumiało się:

1. sieci rozprowadzające, wraz z urządzeniami, obiektami i przyłączami do budynków mieszkalnych,
2. urządzanie i zagospodarowanie terenu w ramach przedsięwzięć i zadań budownictwa mieszkaniowego, w szczególności drogi, dojścia, dojazdy, zieleń i małą architekturę,
3. urządzenia i ujęcia wody, stacje uzdatniania wody, oczyszczalnie ścieków, kotłownie oraz sieci wodociągowe, kanalizacyjne, cieplne, elektroenergetyczne, gazowe i telekomunikacyjne

   - jeżeli były one związane z obiektami budownictwa mieszkaniowego.

Natomiast, znowelizowane od dnia 1 stycznia 2008 r. przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie przewidują preferencyjnej stawki podatku dla infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu.

Dodatkowo należy wskazać, iż stosownie do przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych.

Budynkami natomiast są zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, które przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Z kolei budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Ponadto, z art. 3 pkt 1a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) wynika, że pod pojęciem obiektu budowlanego rozumie się budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi.

W świetle art. 3 pkt 2 ww. ustawy, budynkiem jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast przez budynek mieszkalny jednorodzinny, w oparciu o art. 3 pkt 2 cyt. ustawy, należy rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż w grudniu 2010 r. Zainteresowany zakończył realizację inwestycji polegającej na wybudowaniu 6 budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej (PKOB 111), z których każdy ma swoje własne wejście z poziomu gruntu i stanowi konstrukcyjnie samodzielną całość. W budynkach założono instalacje: elektryczne, centralnego ogrzewania, wentylacyjne, wodno-kanalizacyjne i gazowe. W bryle każdego budynku znajduje się również pomieszczenie garażowe z osobnym wjazdem do budynku. Łączna powierzchnia użytkowa każdego z budynków mieszkalnych nie przekracza 300 m². Budowa obejmuje również infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu w postaci: podjazdów, ogrodzenia działek, chodników z kostki brukowej, przyłączy: wody, kanalizacji, prądu, gazu, obsiania trawą i obudowy śmietnika, przyporządkowaną do każdego z budynków. Sprzedaż budynków mieszkalnych odbywa się poprzez podpisanie umowy sprzedaży, w której określona jest cena sprzedaży brutto za budynek mieszkalny wraz z gruntem. Spółka nie wyodrębnia w umowie własności infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, traktując ją jako element zabudowanej nieruchomości. Nie ma ona też własnej księgi wieczystej.

Wskazać należy, iż stosownie do art. 47 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 k.c.).

Dodatkowo zaznacza się, iż zgodnie z art. 50 k.c., za część składową nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością.

Wobec powyższego, zgodnie z PKOB grupa 111 – klasa 1110 obejmuje budynki mieszkalne jednorodzinne, w tym samodzielne budynki oraz domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu. Jeżeli więc w bryle budynku mieszkalnego jednorodzinnego mieści się garaż, to mamy do czynienia z obiektem stanowiącym jeden niepodzielny budynek (jedną bryłę architektoniczną).

Zatem garaż taki jest nierozerwalną częścią domu jednorodzinnego i nie może być przedmiotem odrębnego obrotu, gdyż nie jest możliwa jego sprzedaż jako samodzielnego pomieszczenia.

W konsekwencji, jeżeli w ramach jednej nieruchomości nastąpi sprzedaż budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z garażem, to sprzedaż ta będzie miała charakter jednej transakcji i podlegać będzie opodatkowaniu według stawki właściwej dla przedmiotowego budynku.

Zatem, biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż w roku 2011 i 2012 opodatkowaniu 8% stawką podatku od towarów i usług podlega jedynie sprzedaż wybudowanych domów jednorodzinnych. Natomiast sprzedaż infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, znajdującej się poza bryłą budynku, takiej jak: podjazdy, ogrodzenia działek, przyłącza gazowe, elektryczne, kanalizacyjne, wodociągowe oraz telekomunikacyjne, nawierzchnie dróg wewnętrznych, oświetlenie zewnętrzne – do budynków sklasyfikowanych wg PKOB 111, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, objęta jest stawką podatku w wysokości 23%. W niniejszej sprawie jest to sprzedaż odrębnych od budynku obiektów budowlanych stanowiących infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu.

Dodatkowo zauważyć należy, iż z cywilistycznego punktu widzenia w omawianym przypadku przedmiotem transakcji będzie jeden towar (dom mieszkalny), jednak dla celów podatku od towarów i usług dojdzie do dokonania kilku dostaw – każda z odrębnie ustalaną na podstawie przepisów podatkowych, sobie właściwą stawką. Na gruncie przepisów podatku od towarów i usług zasadą jest, że jedna dostawa towarów podlega opodatkowaniu jedną stawką podatku. Jednakże, jeżeli tak wynika z przepisów, konieczne jest opodatkowanie określonych składników tej dostawy. Zatem okoliczność, iż określone towary stanowią przedmiot jednej dostawy, która z jednej strony obejmuje towar główny podlegający opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku oraz z drugiej strony towary wyłączone z tej preferencji, nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby dostawa była opodatkowana według stawki właściwej dla każdego z towarów.

Na mocy art. 29 ust. 5 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej samej stawki podatku od towarów i usług jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione.

W tym miejscu wyjaśnić należy, iż przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają zapisu dotyczącego sposobu podziału nieruchomości gruntowej i wyliczenia części, w sytuacji, gdy na gruncie tym posadowione są zarówno budynki (budowle), których dostawa jest opodatkowana stawką podstawową podatku VAT oraz budynki (budowle), których sprzedaż korzysta z preferencyjnej stawki VAT. Ww. przepisy nie wskazują też, iż działka gruntu dla potrzeb podatku VAT nie może być dzielona.

Z uwagi na powyższe dopuszcza się, iż w celu wyliczenia tych części można przyjąć różne rozwiązania, np. wg klucza wartościowego, tj. proporcjonalnie do wartości sprzedawanych budynków i budowli przypisać do nich odpowiednio udział gruntu i zastosować właściwe stawki, lub wg klucza powierzchniowego, tj. podzielić powierzchnię gruntu proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych przez poszczególne budynki i budowle.

Zatem, biorąc powyższe pod uwagę każda metoda, czy to oparta na kluczu wartościowym czy też kluczu powierzchniowym, o ile odzwierciedla stan faktyczny, jest właściwa.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, iż w roku 2011 i 2012 preferencyjną stawką podatku w wysokości 8% objęta jest jedynie sprzedaż budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z garażem (będącym częścią składową danego budynku), których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m², natomiast sprzedaż obiektów budowlanych infrastruktury towarzyszącej znajdujących się poza bryłą budynku, podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%. Ponadto, w przedmiotowej sprawie, do podstaw opodatkowania poszczególnymi stawkami należy wliczyć wartość gruntu związanego z danymi obiektami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.