INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2012 r. (data wpływu 17 lipca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 września 2012 r. (data wpływu 27 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku transferowego otrzymywanego z Norwegii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem w dniu 27 września 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku transferowego otrzymywanego z Norwegii.

W przedmiotowym wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca przez ostatnie 3 lata przebywał w Norwegii, gdzie pracował i rozliczał się z podatku dochodowego. W 2011 r. Wnioskodawca stracił pracę i skorzystał z prawa do 3-miesięcznego zasiłku transferowego zgodnie z rozporządzeniem 1408/71. Na podstawie tego rozporządzenia bezrobotnemu obywatelowi państwa członkowskiego UE przysługuje prawo przybycia do Polski w celu poszukiwania pracy i wypłaty zasiłku przez okres 3 miesięcy. Zasiłek ten był wypłacany na podstawie ustawodawstwa kraju, który zasiłek przyznał, tj. na podstawie ustawodawstwa Norwegii. Od kwoty brutto zasiłku został potrącony podatek. W okresie otrzymywania transferu zasiłku dla bezrobotnych Wnioskodawca przebywał na terenie Polski, gdzie poszukiwał zatrudnienia. Wnioskodawca miał w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych i stałe miejsce zamieszkania. Natomiast w Norwegii przebywał w 2011 r. przez okres dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawca jest obywatelem Polski.

Wobec powyższego zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia przychodu z tytułu uzyskanego z Norwegii zasiłku dla bezrobotnych, w sytuacji gdy w Polsce nie osiągnął żadnego przychodu...
2. Czy Urząd Pracy słusznie wystawił PIT-8C, skoro tylko pośredniczył w przekazaniu zasiłku...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma obowiązku rozliczenia w Polsce zasiłku dla bezrobotnych uzyskanego z Norwegii. Podatek od świadczenia został pobrany w Norwegii. Wnioskodawca w Polsce nie uzyskał żadnego przychodu a ponadto przebywał w Norwegii ponad 183 dni. Wnioskodawca wskazał, że obowiązuje umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, co oznacza, że na podstawie tej umowy i art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma obowiązku rozliczania się z tego dochodu w Polsce.

Z tych względów Powiatowy Urząd Pracy nie miał zdaniem Wnioskodawcy podstaw do wystawienia informacji PIT-8C, gdyż nie jest płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy z tytułu tzw. przychodów z innych źródeł otrzymywanych z Norwegii.

Wystawienie informacji PIT-8C i nie zaznaczenie, że jest to przychód zwolniony z opodatkowania w Polsce rodzi dla Wnioskodawcy obowiązek złożenia zeznania rocznego i zapłacenia podatku dochodowego, a to zdaniem Wnioskodawcy jest niezgodne z prawem. Wystawienie informacji PIT-8C w przedstawionej sytuacji narusza art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Do dochodów z Norwegii uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowanie ma Konwencja z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r., Nr 134, poz. 899).

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 tej Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” przedstawiona w powyższej Konwencji odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W myśl art. 21 ust. 1 ww. Konwencji, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, gdziekolwiek powstałe, nieobjęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca przez ostatnie 3 lata przebywał w Norwegii, gdzie pracował i rozliczał się z podatku dochodowego. W 2011 r. Wnioskodawca stracił pracę i skorzystał z prawa do 3-miesięcznego zasiłku transferowego zgodnie z rozporządzeniem 1408/71. Na podstawie tego rozporządzenia bezrobotnemu obywatelowi państwa członkowskiego UE przysługuje prawo przybycia do Polski w celu poszukiwania pracy i wypłaty zasiłku przez okres 3 miesięcy. Zasiłek ten był wypłacany na podstawie ustawodawstwa kraju, który zasiłek przyznał, tj. na podstawie ustawodawstwa Norwegii. Od kwoty brutto zasiłku został potrącony podatek. W okresie otrzymywania transferu zasiłku dla bezrobotnych Wnioskodawca przebywał na terenie Polski, gdzie poszukiwał zatrudnienia. Wnioskodawca miał w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych i stałe miejsce zamieszkania. Natomiast w Norwegii przebywał w 2011 r. przez okres dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawca jest obywatelem Polski.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, iż w okresie którego dotyczy wniosek Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję podatkową i nieograniczony obowiązek podatkowy) w Polsce.

Przechodząc do sposobu opodatkowania transferowego zasiłku dla bezrobotnych otrzymanego z Norwegii, stwierdzić należy, iż świadczenie to należy zakwalifikować jako inny dochód, o którym mowa w art. 21 Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokole do tej Konwencji.

Zawarta w tym przepisie norma dotyczy bowiem wszelkich dochodów, które nie zostały zakwalifikowane do innych kategorii dochodów, opodatkowanych w sposób przewidziany w przepisach bezpośrednio ich dotyczących. Dochody te nie stanowią jasno określonej kategorii dochodów, a ich źródło nie jest wyraźnie określone. Wskazany przepis znajduje zastosowanie w stosunku do dochodów osiągniętych przez rezydenta jednego z państw, które nie zostały rodzajowo sklasyfikowane. Na jego mocy natomiast, dochody takie podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym osoba je otrzymująca posiada miejsce zamieszkania.

W konsekwencji, w oparciu o okoliczności przedstawione przez Wnioskodawcę, a w szczególności fakt, iż w okresie, którego dotyczy zapytanie, posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, stwierdzić należy, że otrzymane przez Niego z Norwegii świadczenie w postaci transferowego zasiłku dla bezrobotnych, kwalifikowane jako inny dochód, o którym mowa w art. 21, podlegało opodatkowaniu w całości tylko w miejscu zamieszkania, tj. w Polsce.

W świetle ww. umowy w omawianej sprawie nie występuje więc podwójne opodatkowanie, i w rezultacie nie znajduje zastosowania żadna z metod unikania podwójnego opodatkowania, jak też wskazany przez Wnioskodawcę art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W takiej sytuacji na Urzędzie Pracy – zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ciążył obowiązek sporządzenia informacji o wypłaconym stypendium, przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych PIT-8C. Powyższe natomiast nie stanowi w żaden sposób naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Reasumując, skoro przedmiotowy zasiłek transferowy podlegał opodatkowaniu tylko w Polsce Wnioskodawca powinien go wykazać – i to niezależnie od tego czy w Polsce uzyskiwał inne dochody - w zeznaniu podatkowym PIT-36 składanym za rok podatkowy w którym uzyskał świadczenie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.