Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu dyskonta wynikającego z różnicy pomiędzy ceną emisyjną, a kwotą wykupu obligacji na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)uznajeza prawidłowe stanowisko przedstawione w złożonym wniosku.

Pismem z dnia 24 sierpnia 2005 r. (data doręczenia do tut. Urzędu 25.08.2005 r.) Spółka wniosła o potwierdzenie jej stanowiska w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu dyskonta wynikającego z różnicy pomiędzy ceną emisyjną a ceną wykupu obligacji na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Spółka zamierza dokonać emisji imiennych obligacji kuponowych, bez kuponów odsetkowych, nieoprocentowane. Wartość nominalna obligacji ma wynieść 1.000 zł, cena emisyjna 100.000 zł, kwota wykupu jednej obligacji półrocznej - 106.000 zł, rocznej - 112.000 zł, dwuletniej 125.440 zł. Zdaniem wnioskodawcy, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy wykup obligacji (poza odsetkami i dyskontem) nie jest kosztem uzyskania przychodów, co uzasadnia konieczność wyłączenia z przychodów uzyskanej ceny emisji. W momencie wykupu cena wykupu co do zasady nie jest kosztem uzyskania przychodu, kosztem jest natomiast dyskonto i odsetki.
Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi informuje, że zgodnie z definicją kosztu podatkowego, zawartą w art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki ponoszone w celu uzyskania przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Kryterium to jest rozstrzygające przy dokonywaniu oceny, które odsetki wypłacane osobom trzecim podatnik będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Ocena ta musi odnosić się do konkretnej sytuacji podatnika i obejmować całokształt prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Obligacja zaliczana jest do kategorii dłużnych papierów wartościowych. Jest klasycznym instrumentem lokacyjnym i pożyczkowym, można ją traktować jako dług instytucji, która ją wyemitowała. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29.06.1995 r. o obligacjach (Dz.U z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 z późn. zm.) obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia (wykupu obligacji).W wyniku emisji obligacji emitent uzyskuje długoterminowe źródło finansowania swojej działalności, nabywca zaś lokuje swoje środki pieniężne w celu uzyskania korzyści o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym. Korzyścią pieniężną nabywcy są odsetki lub dyskonto, czyli różnica pomiędzy ceną emisyjną, a ceną nominalną, wypłacana w formie należności głównej lub ubocznej - w sposób i w terminach określonych w warunkach emisji. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 16 ust. 1 pkt 23 określa, iż wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta nie uważa się za koszt uzyskania przychodów. Przepis ten dotyczy przypadków, w których podatnik wykupuje emitowane przez siebie obligacje. W takim przypadku zapłacone przez niego odsetki (z tytułu dyskonta) są kosztem uzyskania przychodów.

Reasumując, wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dyskonto wynikające z różnicy pomiędzy ceną emisyjną, a ceną wykupu obligacji na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale różnica ta musi zostać faktycznie uzyskana przez nabywcę, czyli zapłacona przez emitenta. W świetle powyższego, tutejszy organ podatkowy stwierdza, iż stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24.08.2005 r. jest prawidłowe, stąd też postanowił jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia. Interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia na podstawie art. 14b § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa.