Wnioskiem z dnia 25.10.2005r podatnik zwrócił się do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z zapytaniem, czy podatnik prowadząc działalność gospodarczą ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów diety z tytułu zagranicznej podróży służbowych.

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku:

Podatnik prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą - roboty budowlane w zakresie wznoszenia konstrukcji stalowych. Adres zamieszkania podatnika jest jednocześnie adresem siedziby firmy.

Podatnik zawarł umowę na usługi budowlane wykonywane we Włoszech z kontrahentem mieszkającym we Włoszech w miejscowości Bovolone. W związku z tym musiał wyjeżdżać do Włoch. Podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów koszty przejazdów oraz diety z tytułu podróży służbowych do Włoch odbywanych w celu poszukiwania zleceń, podpisania umowy, dokonywania uzgodnień, wykonania usługi. Zdaniem podatnika art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych do wysokości określonej limitem w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r w sprawie podróży służbowych odbywanych przez pracowników sfery budżetowej w kraju oraz poza jego granicami ( Dz. U Nr 236, poz. 1991). Wyjazdy do Włoch poza miejsce będące siedzibą i zakładem głównym przedsiębiorcy dotyczą działalności gospodarczej, więc są wyjazdami służbowymi. Definicja podróży służbowej znajdująca się w art. 775 par. 1 Kodeksu Pracy odnosi się do podróży służbowej pracownika, jako wykonywania na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub stałe miejsce pracy. W przypadku przedsiębiorcy należy tę definicję odpowiednio dostosować, ponieważ to on sam określa jakie zadanie służbowe wiążące się z działalnością gospodarczą musi wykonać poza siedzibą lub stałym miejscem wykonywania działalności. Diety ze swej istoty mają zrekompensować podwyższone koszty wyżywienia w czasie przebywania w podróży i wykonania zadań niezbędnych w prowadzeniu działalności gospodarczej. Niewątpliwie znalezienie zleceń na usługi budowlane we Włoszech i wykonywanie ich tam wiąże się z dużo wyższymi kosztami niż w kraju, jednak duża konkurencja i brak możliwości znalezienia na miejscu takich zleceń zmusiły podatnika do poszukiwania odbiorców za granicą .

Nadmienia Pan jednocześnie, że aktualnie nie jest w stosunku do Pana osoby w przedmiotowej sprawie prowadzone postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa oraz postępowanie przed Sądami Administracyjnymi.

Rozpatrując powyższy wniosek Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza:

Podatnicy zgłaszający działalność gospodarczą zgodnie z art.27 ust.2 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 137, poz.1807 ze zm.) obowiązani są składając wniosek o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej do wskazania m.in.: miejsca zamieszkania, adresu pod którym wykonywana jest działalność gospodarcza , a jeżeli przedsiębiorca wykonuje działalność poza miejscem zamieszkania - adres głównego miejsca wykonywania działalności i oddziału, jeżeli został utworzony.

Podatnik obowiązany jest również do określenia przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej.

Z powyższego przepisu wynika, iż miejsce wykonywania działalności gospodarczej nie musi być związane z siedzibą firmy. Podatnik może wykonywać usługi poza głównym miejscem wykonywania działalności, czego nie można utożsamiać z podróżą służbową.

Przedmiotem prowadzonej przez Pana działalności jest wykonywanie usług budowlanych w zakresie wznoszenia konstrukcji stalowych. Realizacja tego rodzaju usług wiąże się z ich wykonywaniem poza siedzibą firmy, tj. z wyjazdami krajowymi i zagranicznymi.

Art.23 ust.1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz.176 z późn. zm.) stanowi, że nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powołane przepisy dają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą.

W treści tego artykułu ustawodawca odwołał się do pojęcia "podróży służbowej ".

Z uwagi na to, że przepisy prawa podatkowego nie określają zakresu znaczeniowego "podróży służbowej" nieodzownym jest odwołanie się do definicji tego pojęcia zawartej w art.775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz.94 z późn. zm.). Według tego przepisu podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy , lub poza stałym miejscem pracy pracownika.

Właściciel firmy nie jest pracownikiem swojej firmy, zatem w stosunku do niego nie mają zastosowania regulacje szczególne dotyczące podróży służbowych odbywanych przez pracowników zawarte w przepisach prawa pracy.

Jak wynika z powyższego istotne znaczenie ma określenie celu wyjazdu i celu pobytu poza siedzibą firmy. Nie zawsze miejsce wykonywania działalności gospodarczej musi być związane z siedzibą firmy, a każdy wyjazd i pobyt poza miejscem, wskazanym jako siedziba firmy podróżą służbową, o czym świadczy w/powołany zapis w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

Podróż właściciela firmy ma znamiona podróży służbowej, gdy odbywana jest w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i dotyczy np. zakupu środka trwałego, czy też podpisania umowy u kontrahenta. W takim przypadku wartości diet z tytułu pobytu poza miejscem, w którym znajduje się siedziba firmy, będą stanowiły koszt uzyskania przychodu na podstawie art.22 ust.1 i art.23 ust.1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz.176 z późn. zm.). Natomiast pobyt właściciela poza miejscowością w której znajduje się siedziba firmy, będący wynikiem zawartego kontraktu na wykonanie usług stanowiących istotę prowadzonej działalności gospodarczej, nie jest podróżą służbową, a miejsce wykonania usług w tym przypadku jest miejscem prowadzenia działalności.

Zatem w tej sytuacji właścicielowi firmy nie przysługują diety z tytułu podróży służbowej, tym samym nie stanowią one kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Właściciel firmy ponoszący wydatki w związku z wyjazdem służbowym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie faktycznie poniesione wydatki związane z odbywaną podróżą odpowiednio udokumentowane. Prawo to przysługuje na podstawie art.22 ust.1 w/cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pod warunkiem, że występuje związek przyczynowo skutkowy pomiędzy poniesionymi wydatkami, a osiągniętym przychodem i nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego przez Pana stanu faktycznego wynika, że wyjazd za granicę (poza miejsce wskazane jako siedziba firmy) jest konsekwencją realizacji umowy zawartej z kontrahentem z Włoch na wykonanie usług budowlanych.

Powyższe usługi stanowią istotę prowadzonej działalności gospodarczej, nie mogą być wykonane w siedzibie firmy, w związku z tym przeprowadzone zostają u kontrahenta. W tej sytuacji miejsce pobytu jest miejscem prowadzenia działalności, a celem realizacja usług stanowiących przedmiot działalności.

Mając na uwadze stan faktyczny i prawny należy stwierdzić, że realizacja usług, których specyfika i prawidłowe wykonanie w ramach wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej wiąże się z wyjazdami poza siedzibę firmy nie może być utożsamiana z odbywaniem podróży służbowej w rozumieniu art.23 ust.1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz.176 z późn. zm.), a tym samym właścicielowi firmy nie przysługują diety z wyżej opisanego tytułu.

A zatem, w świetle przytoczonych przepisów należało uznać, iż stanowisko przedstawione przez wnioskodawcę jest nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika w stanie prawnym obowiązującym w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego we wniosku.