D E C Y Z J A

Na podstawie art.233 §1 pkt1, art.239 i art.14b §5 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa ( j.t. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz.60 ze zm.) oraz art. 12 ust.2, ust.3, art.17f ust.1 ustawy z dn.15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (jt. Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz.654 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po rozpatrzeniu zażalenia z dn. 20.10.2005r. wniesionego przez Sp. z o.o. "K" na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dn. 07.10.2005r. Nr 1471/DPD2/423/85/05/AB dotyczące wniosku z dn. 20.07.2005r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie

orzeka

odmówić zmiany postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dn. 07.10.2005r. Nr 1471/DPD2/423/85/05/AB .

UZASADNIENIE

Pismem z dn. 20.07.2005r. Sp. z o.o "K" wystąpiła z wnioskiem o udzielenie pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z przedstawionego w nim stanu faktycznego wynika, iż Podatnik (finansujący) zawarł umowę leasingu finansowego z Sp. z o.o. "P" (korzystającym). Przedmiotem powyższej umowy jest Centrum Handlowe "P". Wysokość opłat leasingowych wyrażona jest w umowie w euro, ale Korzystający wnosi opłaty w złotówkach przeliczając je według ustalonego między stronami kursu umownego. Z tego też względu powyższa umowa zakwalifikowana została jako umowa denominowana. Z rozdziału X tejże umowy wynika, iż w sytuacji, gdy przepisy dopuszczą taką możliwość Korzystający zobowiązuje się do zapłaty Finansującemu wszelkich kwot w euro.
W związku z toczącym się, w departamencie Operacji Krajowych Narodowego Banku Polskiego, postępowaniem o wydanie zezwolenia dewizowego dla Korzystającego, Podatnik oczekuje zapłaty opłat leasingowych w euro. To z kolei skutkuje koniecznością przekwalifikowania dotychczasowej umowy leasingowej z denominowanej na umowę zawartą w euro. W wyniku takiego przekwalifikowania umowy opłata okresowa składająca się z części kapitałowej i odsetkowej, po uzyskaniu przez Korzystającego stosownego zezwolenia, wypłacana będzie Finansującemu w euro. Zdaniem Podatnika ma on prawo potraktować jako zrealizowaną różnicę kursową powstałą dla wykazanej w umowie leasingu w euro części opłaty okresowej stanowiącej spłatę kapitału tj. spłatę wartości przedmiotu leasingu.

Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowieniem z dn. 07.10.2005r. Nr 1471/DPD2/423/85/05/MC uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. W uzasadnieniu stwierdzono, iż różnice kursowe nie stanowią w prawie podatkowym odrębnego źródła przychodów czy też kosztów, a jedynie je korygują zwiększając je lub zmniejszając. Organ pierwszej instancji wskazał na art. 17 f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym w przypadku leasingu finansowego do przychodów finansującego nie zalicza się tej części opłaty leasingowej, która stanowi spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. W sytuacji zaś, gdy nie powstaje przychód nie powstają też różnice kursowe. W ocenie organu pierwszej instancji Podatnik osiąga przychód jedynie z części opłaty leasingowej przewyższającej wartość początkową umowy leasingu tj. z części odsetkowej i w tym zakresie mogą powstać u niego dodatnie bądź ujemne różnice kursowe będące następstwem różnicy pomiędzy kursem kupna banku z dnia wpływu środków na rachunek bankowy Finansującego a kursem, po którym należność wynikająca z umowy została wprowadzona na rachunek bankowy.

Pismem z dn.20.10.2005r. Spółka złożyła zażalenie powołując się na art.12 ust.1 pkt1 oraz art.17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatnik stoi na stanowisku, iż zgodnie z brzmieniem art.12 ust.1 pkt 1 w/w ustawy przychód stanowią otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Tym samym różnice kursowe należy rozpoznać jako przychód w każdym przypadku, kiedy powstają i wynikają z otrzymanych kwot. Finansujący wprowadzając do ksiąg należności wynikające z umowy leasingu po kursie niższym niż zostaną rozliczone wpłaty środków pieniężnych z tytułu poszczególnych opłat obowiązany jest, w świetle w/w przepisu, rozpoznać powstałe różnice jako przychód podatkowy. Natomiast art.17f ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłącza z kosztów uzyskania przychodów Finansującego tę część opłaty leasingowej, która stanowi spłatę wartości początkowej środka trwałego. W oparciu o powyższe Podatnik utrzymuje, iż zgodnie z powyżej przywołanymi przepisami nie zalicza do kosztów podatkowych wartości stanowiącej w walucie umowy spłatę kapitału, natomiast powstające na tej spłacie różnice kursowe ma prawo zaliczyć odpowiednio do kosztów lub przychodów podatkowych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia i zapoznaniu się z aktami sprawy stwierdza, co następuje.

Zażalenie oraz podniesiona w nim argumentacja nie zasługują na uwzględnienie. Za zasadną i prawidłową należy uznać argumentację organu pierwszej instancji odnośnie nie uznania za przychód lub koszt podatkowy różnic kursowych od części kapitałowej opłaty leasingowej należnej Finansującemu i stanowiącej spłatę wartości początkowej środka trwałego oddanego w leasing .
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w swej konstrukcji nie zawiera definicji przychodów, a jedynie zawarty w art.12 ust.1-3 katalog otwarty przychodów podatkowych. Ponadto zgodnie z wolą ustawodawcy określone kategorie wpływów pieniężnych, enumeratywnie wyliczone w ustawie, nie stanowią przychodów podatkowych.
W myśl art.12 ust.2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnik ma obowiązek swoje przychody wyrażone w walutach obcych przeliczyć na złote według kursów średnich z dnia uzyskania przychodu, ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski.
W przypadku przychodów związanych z działalnością gospodarczą i wyrażonych w walutach obcych, zgodnie z art.12 ust.3 w/w ustawy zdanie drugie, w sytuacji gdy między dniem ich uzyskania i dniem faktycznego otrzymania występują różne kursy walut, przychody te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodów ustalonego przez bank, z którego usług korzystał uzyskujący przychód, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia uzyskania przychodu. Powyższy przepis wskazuje jednoznacznie, iż dodatnie różnice kursowe podwyższają przychód podatkowy (ujemne zaś obniżają) obliczony pierwotnie przy zastosowaniu kursu średniego NBP. Taki mechanizm wyliczania różnic kursowych pozwala podatnikom urealnić przychody podatkowe o niezależne od niego skutki wynikające z wahań kursów waluty, w której dokonywana jest operacja gospodarcza.
Jak już powyżej wykazano ustawodawca w sposób szczegółowy określił rodzaje wpływów pieniężnych uzyskiwanych przez podatnika, które nie stanowią przychodów podatkowych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Zgodnie z art.17 f ust.1w/w ustawy, przy spełnieniu określanych warunków, w przypadku leasingu finansowego do przychodów podatkowych Finansującego nie zalicza się opłat leasingowych w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środka trwałego oddanego w leasing.
Takie wyłączenie z przychodów podatkowych części kapitałowej opłaty leasingowej w zestawieniu z przytoczonym powyżej art.12 ust.3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych łączącym w sposób wyraźny i jednoznaczny różnice kursowe z przychodami podatkowymi wskazuje, iż w sytuacji, gdy nie powstaje przychód podatkowy nie powstają również różnice kursowe.
Organ podatkowy pierwszej instancji słusznie wskazał, iż przychód Finansującego stanowi jedynie część odsetkowa opłaty leasingowej i w tym zakresie różnice kursowe powstałe między dniem jego uzyskania a dniem zarachowania podwyższają lub obniżają przychód podatkowy z tytułu operacji gospodarczej w formie leasingu centrum handlowego.