POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna stwierdza, że stanowisko Pana - przedstawione we wniosku z dnia 10.02.2005 r., który wpłynął do organu w dniu 11.02.2005 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej powstania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej z tytułu korzystania z samochodu osobowego użyczonego bezpłatnie przez teścia podatnika jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 11.02.2005 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwoości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem dministracyjnym.
W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Stan faktyczny przedstawiony we wniosku wskazuje na to, że w styczniu 2005 roku podatnik rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej. Dla potrzeb prowadzonej działalności podatnik korzysta z samochodu osobowego użyczonego mu bezpłatnie przez teścia. Podatnik wyjaśnia, że teść jest osobą, która nie prowadzi działalności gospodarczej.
Podatnik pyta, czy zawiązanie powyższej umowy powoduje powstanie u niego przychodu, czy też rodzi inne skutki podatkowe. Stanowisko podatnika jest takie, iż umowa ta nie powoduje powstania u niego przychodu, gdyż powiązanie teść- zięć zaliczane jest do I grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn. Podatnik stanowisko swoje opiera na brzmieniu art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Mając na uwadze powyższy stan faktyczny Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna wskazuje jak niżej:
Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), zwanej dalej "ustawą", za przychód z działalności gospodarczej uważa się również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z wyjątkiem otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn.
Osobami zaliczonymi do I oraz II grupy podatkowej są: małżonek, zstępni, wstępni, pasierb, zięć, synowa, rodzeństwo, ojczym, macocha, teściowie, zstępni rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępni i małżonkowie pasierbów, małżonkowie rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonkowie rodzeństwa małżonków, małżonkowie innych zstępnych - art. 14 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tj. Dz. U. Nr 16, poz. 89 ze zm.).
Ustawodawca posługując się terminem nieodpłatnego świadczenia, pojęcia tego jednak nie definiuje. Świadczenie, zasadniczo, z punktu widzenia prawnego (ale także społecznego, gospodarczego, semantycznego) funkcjonowania, jest pojęciem, które wywodzone jest z normowań i ze stosowania prawa cywilnego. Zgodnie z art. 353 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik świadczenie powinien to spełniać. Na podstawie art. 353 § 2 Kodeksu cywilnego - świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Z powyższego wynika zatem, że przez świadczenie należy rozumieć zachowanie się osoby zobowiązanej do świadczenia zgodne z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu godnego ochrony interesu wierzyciela. Zaniechanie, które również może stanowić wykonanie świadczenia, winno wynikać z zobowiązania świadczącego; stanowić wykonanie zobowiązania jak również realizować ochronę zgodnego z prawem interesu wierzyciela.
W przedmiotowej sprawie tytułem prawnym, na podstawie którego teść wnioskodawcy wykonuje obowiązek świadczenia na rzecz zięcia, poprzez udostępnienie do wykonywania działalności gospodarczej samochodu osobowego, jest umowa użyczenia. Zgodnie z art. 710 Kodeksu cywilnego przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.
Z powyższego wynika zatem, że korzystanie przez wnioskodawcę z cudzego mienia na podstawie umowy użyczenia, jest dla wnioskodawcy otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w cytowanym na wstępie art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy.
Z zakresu opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej tytułem otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, poczynając od 01 stycznia 2003 r., wyłączone zostały w art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy, świadczenia otrzymane od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn.
Dlatego też, wartość nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych od teścia jako osoby zaliczonej do I grupy podatkowej, w myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy, nie stanowi dla wnioskodawcy przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.
Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Fabryczna, podzielając stanowisko podatnika w tym zakresie, rozstrzygnął jak w sentencji.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej w wysokości 5 zł.