POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8 poz. 60 ze zm.), Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, że stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 22.07.2005 r., który do tut. organu wpłynął dnia 26 lipca 2005 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustalenia miejsca świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 26 lipca 2005 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Pismem z dnia 08.08.2005 r. organ podatkowy wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Braki formalne wniosku zostały uzupełnione w dniu 23.08.2005 r.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Z treści złożonego wniosku wynika, iż Podatnik na terenie Polski posiada siedzibę oraz stałe miejsce prowadzenia działalności. Spółka jest jednocześnie podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą świadczy usługi budowlane oraz usługi związane z przemysłem stoczniowym, które wykonuje na terytorium Norwegii (państwa nie będącego członkiem Wspólnoty Europejskiej). W zakres świadczonych przez Podatnika usług wchodzą następujące czynności:
- budowa domów mieszkalnych, obiektów przemysłowych i usługowych, a także wykonywanie innych robót budowlanych związanych z nieruchomościami oraz wszelkich robót towarzyszących budownictwu,
- budowa nowych kadłubów do statków zaopatrzeniowych,
- prace związane z konstrukcją statków, naprawa statków i ich modernizacja,
- prace związane z remontem urządzeń wykorzystywanych na platformach wiertniczych,
- prace polegające na prefabrykacji i montowaniu rurociągów.
Usługobiorcami powyższych usług są podmioty zagraniczne z siedzibą na terytorium Norwegii.
Zdaniem Podatnika, zgodnie z generalną zasadą wynikającą z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług jest, co do zasady miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę. W stosunku do pewnych kategorii usług ustawodawca przewidział jednak odmienny sposób określenia miejsca ich świadczenia. W przypadku świadczonych przez Spółkę usług budowy nowych kadłubów do statków zaopatrzeniowych, prac związanych z konstrukcją statków, ich naprawą i modernizacją, prac związanych z remontem urządzeń wykorzystywanych na platformach wiertniczych, prac wykonywanych na terenie norweskich stoczni polegających na prefabrykacji i montowaniu rurociągów, w opinii Podatnika, można zaliczyć je do usług na ruchomym majątku rzeczowym. Spółka wyjaśnia, iż w ustawie o podatku od towarów i usług pojęcie „usług na ruchomym majątku rzeczowym” nie zostało zdefiniowane. W związku z tym, według Spółki, termin ten należy interpretować, w oparciu o wykładnię językową, jako wszelkie usługi wykonywane przez podatnika, w wyniku których następuje wytworzenie nowego produktu z powierzonych materiałów, jego przerobienie lub ulepszenie, przy czym Podatnik świadczący usługę nie jest właścicielem towaru powierzonego, wytworzonego, przerobionego czy ulepszonego. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, należy wnioskować, iż powyższe usługi stanowią usługi na ruchomym majątku rzeczowym, dla których miejscem świadczenia (opodatkowania), zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 3d ww. ustawy jest terytorium Norwegii, tj. miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone.
Ponadto Podatnik wyjaśnia, iż jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w Norwegii oraz podkreśla, iż świadczy usługi niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, gdyż miejsce ich świadczenia znajduje s ię w Norwegii. Spółka zaznacza również, iż w myśl przepisu art. 106 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy obowiązani są wystawić fakturę również w odniesieniu do dostawy towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub – w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku od podobnym charakterze. W związku z faktem, iż Spółka jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w Norwegii, dlatego zdaniem Spółki, nie jest zobowiązana z tytułu świadczenia przedmiotowych usług do wystawiania faktur zgodnie z polskimi przepisami. Spółka podkreśla również, iż wyłącznie dla celów informacyjnych na fakturach wystawianych na rzecz zagranicznych kontrahentów, dokumentujących omawiane usługi umieszczany jest polski numer NIP. W opinii Spółki, na gruncie przepisów w zakresie podatku od towarów i usług obowiązujących w Polsce, w żaden sposób nie wpływa to na określenie miejsca świadczenia powyższych usług.
W ocenie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie jest prawidłowe.
Zgodnie z regulacją art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi – miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania. Jednak z uwagi na charakter i specyfikę niektórych usług, od wyrażonej w powołanym przepisie, ogólnej reguły opodatkowania usług transgranicznych, ustanowiono szereg wyjątków, określających inne aniżeli wynikające z zasady ogólnej, miejsce świadczenia, a tym samym opodatkowania usług.
W szczególny sposób unormowano m. in. miejsce opodatkowania usług na ruchomym majątku rzeczowym, które stanowią szeroko rozumianą kategorię usług. Mieszczą się w niej bowiem wszelkie usługi związane z majątkiem ruchomym takie jak np. naprawy, remonty czy konserwacje, jak również wytworzenie towarów z materiałów powierzonych (por. VI Dyrektywa VAT, pod red. K. Sachsa, Wydawnictwo C. H. Beck, Warszawa 2004, str. 185).
Zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 3d ww. ustawy, w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone. Należy jednak podkreślić, iż w przypadku świadczenia tego typu usług istnieje możliwość zmiany miejsca ich opodatkowania. W myśl art. 28 ust. 7 powołanej ustawy, w przypadku usług, o których mowa w art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d, świadczonych dla nabywcy, który podał wykonującemu te usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane, miejscem świadczenia usług, a tym samym ich opodatkowania, jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi ten numer, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane. Przepis ust. 8 ww. artykułu stanowi, że w przypadku, gdy usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy (tj. polski podatnik podatku od towarów i usług), przepis ust. 7 stosuje się, jeżeli towary po wykonaniu usług zostaną niezwłocznie, nie później niż w terminie 30 dni od wykonania na nich usług, wywiezione poza terytorium kraju, czyli Polski.
Należy jednak zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie cytowana regulacja nie znajdzie zastosowania, gdyż w tym przypadku usługa faktycznie wykonana została na terytorium państwa trzeciego.
W tym miejscu warto wyjaśnić, iż usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się za świadczone w miejscu ich wykonania z dwóch zasadniczych powodów. Po pierwsze miejsce ich wykonania jest jednocześnie dla tego rodzaju usług miejscem ich rzeczywistego skonsumowania, stąd też opodatkowanie w miejscu faktycznego wykonania zgodne jest z zasadą opodatkowania w miejscu konsumpcji. Natomiast po drugie, świadczenie usług, o których mowa, jest całkowicie oderwane od siedziby, czy też stałego miejsca prowadzenia działalności. Zatem przedmiotowe usługi nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, a w kraju, gdzie rzeczywiście zostały wykonane. Powyższe oznacza, iż o tym, czy i w jaki sposób Podatnik w takim przypadku rozlicza w innym państwie wykonanie wskazanych usług, decydują wewnętrzne przepisy obowiązujące w konkretnym kraju.
W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa wart. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzająca w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 6 ww. ustawy. Zgodnie z ust. 2 art. 106 cyt. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego – podatku o podobnym charakterze.
Z uwagi na to, iż Spółka jest podmiotem zidentyfikowanym na potrzeby norweskiego podatku od wartości dodanej, zatem przytoczona regulacja art. 106 ust. 1 i 2 ww. ustawy nie stanowi podstawy do wystawienia przez Podatnika faktury potwierdzającej wykonanie przedmiotowych usług.
W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Podatnika w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego w dniu sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie. Zażalenie podlega opłacie skarbowej.