POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie: koszty uzyskania przychodu Oddziału ? wydatki na wynajem mieszkania dla pracowników zatrudnionych przez spółkę macierzystą z siedzibą w Republice Łotwy a oddelegowanych do pracy w polskim Oddziale

stwierdza, że

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Zagraniczna osoba prawna posiada w Polsce Oddział, do pracy, w którym oddelegowała swoich dwóch pracowników. Osoby te faktycznie przebywają w Oddziale, gdzie zajmują się kierowaniem jego pracą, tj. m.in. nadzorem nad zatrudnionymi tam pracownikami, rozliczaniem produkcji. W związku z oddelegowaniem do pracy tychże pracowników spółka matka zawarła z osobą fizyczną umowę najmu mieszkania dla potrzeb oddelegowanych do pracy w Oddziale pracowników. W przyszłości Oddział zamierza sam zawrzeć taką umowę. Zgodnie z informacjami znanymi z urzędu, spółka-matka, która utworzyła Oddział w Polsce jest rezydentem Republiki Łotewskiej.

Podatnik stoi na stanowisku, iż do kosztów uzyskania przychodu Oddziału należy zaliczyć koszty wynajmu mieszkania dla pracowników.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Zasady prowadzenia w Polsce działalności przez przedsiębiorców zagranicznych określa ustawa z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 173, poz. 1178 z późn. zm.).

Jedną z form, w jakiej zagraniczny podmiot może bezpośrednio (bez zakładania polskiej spółki) podjąć działalność w Polsce jest oddział (art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 02.07.2004r.). Z definicji oddziału wynika, że jest to wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności (art. 5 pkt 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Zgodnie z art. 86 ww. ustawy oddział może prowadzić działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego.

Jak stanowi art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przypadku podmiotu zagranicznego prowadzącego działalność w Polsce i pochodzącego z państwa, z którym Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie znajdują postanowienia umowy, które stanowią integralną część polskiego systemu podatkowego.

W tym przypadku będą to przepisy umowy z dnia 17 listopada 1993r. między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 1995r., Nr 53, poz. 285).

Zgodnie z art.7 ust.1 tej umowy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane:

1. takiemu zakładowi lub
2. sprzedaży w tym drugim Państwie dóbr lub towarów takiego samego lub podobnego rodzaju za pośrednictwem takiego zakładu, lub
3. innej działalności gospodarczej prowadzonej w tym drugim Państwie, takiego samego lub podobnego rodzaju, jak prowadzona za pośrednictwem takiego zakładu.

Zatem umowa stanowi, że przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Jednak państwu, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi na jego terytorium działalność w formie zakładu.

Zasady obliczania zysku przypadającego zakładowi zostały uregulowane w art. 7 ust. 2 umowy. Stosownie do przywołanego artykułu zakładowi należy przypisać takie zyski, jakie mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Powyższe odnosi się zarówno do obliczania przychodów, jak i kosztów działającego zakładu, przy czym wymieniona umowa w art. 7 ust. 3 dopuszcza możliwość odliczenia nakładów ponoszonych na rzecz tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w państwie położenia zakładu, czy gdzie indziej. W rezultacie zatem zakład (oddział) będzie zobowiązany rozpoznać (wyróżnić) przychody i koszty wynikające z prowadzonej przez zakład działalności, w tym także wszystkie przychody i koszty ich uzyskania ponoszone przez przedsiębiorstwo macierzyste, lecz związane z działalnością zakładu za granicą. Zauważyć przy tym należy, że możliwe jest przypisanie zakładowi części kosztów administracyjnych, czyli np. koszty pracownicze oraz kosztów zarządu, ponoszonych przez firmę macierzystą. Celem powyższych przepisów jest uniknięcie sytuacji przemieszczenia zysków między macierzystym przedsiębiorstwem a zakładem. Jeżeli spółka-matka poniesie jakieś wydatki, które w całości lub w części dotyczą działalności zakładu, to podlegają one ?przypisaniu? do tego źródła przychodów.

Przy czym w zdaniu drugim powołanego przepisu zastrzeżono, iż dozwolone odliczenie nakładów przez Umawiające się Państwo obejmuje jedynie te nakłady, które podlegają odliczeniu zgodnie z prawem tego Państwa.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art.15 ust.1 ustawy z dnia 15.02.1992r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.16 ust.1.

Oznacza to, że aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą kumulatywnie dwa warunki:

• po pierwsze celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu,
• po drugie wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art.16 ust.1 katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto uwzględniając wynikający z art. 9 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązek szczegółowego dokumentowania zdarzeń gospodarczych - trzecim ustawowym warunkiem uzależniającym możliwości zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe udokumentowanie jego poniesienia.

Zatem podatnik dla celów podatkowych do kosztów uzyskania przychodów ma prawo zaliczyć zarówno wydatki poniesione bezpośrednio w celu osiągnięcia przychodów, jak i wydatki pośrednio związane z uzyskaniem przychodów, np. tzw. koszty ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, takie jak: wynagrodzenia za pracę, wydatki wynikające z zawartych umów cywilnoprawnych oraz wydatki nie określone wprost w przepisach ustawy, ale pozostające w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Zatem wszystkie wydatki ponoszone przez osobę prawną na rzecz jej pracowników, z nielicznymi wyjątkami określonymi w art. 16 ust. 1 pkt 16, pkt 30, pkt 45, pkt 57 i 57a, pkt 59 i pkt 65 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są kosztem uzyskania przychodów i uznanie ich za tenże koszt dla celów podatkowych powinno być oparte na ogólnych przesłankach wynikających z art. 15 ust.1 ustawy z dnia 15.02.1992r. Pracownicy w sposób bezpośredni bądź pośredni przyczyniają się do uzyskiwania przychodów w firmie, w której są zatrudnieni. Tym samym wydatki te można uznać za ?poniesione w celu osiągnięcia przychodów?, a więc podlegające uznaniu za koszt uzyskania przychodów.

Natomiast w ustawie z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) zdefiniowane zostało, że za przychody ze stosunku pracy uważa się m.in. świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika (art. 12 ust. 1 ustawy). Pracodawca ma prawo decydować o rekompensowaniu pracownikowi kosztów zakwaterowania, nawet jeśli taki obowiązek nie wynika wprost z przepisów prawa.

Reasumując należy podzielić stanowisko Podatnika, że koszty delegowania personelu spółki macierzystej do Oddziału w związku z jego funkcjonowaniem w Polsce będą kosztami uzyskania przychodu Oddziału.