D E C Y Z J A

Na podstawie art. 233 i 239 w związku z art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz .U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia wniesionego przez Bank "R" SA na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego z dnia 07.11.2005r. Nr 1471/DPD2/423/108/05/MB w sprawie udzielonej pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych

orzeka

- zmienić postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie i uznać stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 19.08.2005r. za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Bank "R" SA złożył wniosek z dnia 19.08.2005r. w sprawie o udzielenie pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika. Pytanie dotyczyło udzielenia informacji o zakresie stosowania art. 12 ust. 1 pkt 3 lit a) ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( Dz. U. z 2000r. , nr 54 , poz. 654 z późn. zm.)
Pytanie Podatnika było następującej treści : " Czy Bank w związku z zawartym porozumieniem osiągnął przychód z tytułu umorzonych zobowiązań , w wysokości kwoty przedstawionego przez Kredytobiorcę roszczenia wobec Banku lub też różnicy pomiędzy roszczeniem Kredytobiorcy a należnością Banku?"
Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Bank udzielił Kredytobiorcy kredytu rewolwingowego do maksymalnej kwoty GBP 250.000,00 , na podstawie umowy z dnia 26 marca 2002r. , do wykorzystania zgodnie z dyspozycją Kredytobiorcy w określonej walucie obcej lub walucie polskiej. Zgodnie z dyspozycją Kredytobiorcy kredyt został uruchomiony w dniu 28.03.2002r. w funtach brytyjskich a wypłacony w PLN po przeliczeniu według kursu ustalonego indywidualnie przez strony.
Następnie na podstawie umowy z dnia 30 kwietnia 2002r. Bank udzielił Kredytobiorcy limitu wierzytelności do maksymalnej kwoty PLN 2.000.000 do wykorzystania zgodnie z dyspozycją Kredytobiorcy w określonej walucie obcej lub walucie polskiej.
Kredytobiorca w ramach przyznanego limitu wierzytelności złożył dyspozycję o uruchomieniu kredytu rewolwingowego w funtach brytyjskich GBP w wysokości 250.000,00 GBP, który został wypłacony w dniu 10.05.2002r. w PLN po przeliczeniu według kursu ustalonego indywidualnie przez strony.
Z uwagi na brak terminowości w spłatach wierzytelności względem Banku , przystąpił on do windykacji należności zaspakajając się z gwarancji bankowych stanowiących zabezpieczenie spłaty należności.
Po realizacji zabezpieczeń w księgach rachunkowych Banku pozostała kwota należności względem Kredytobiorcy, która na dzień 14 maja 2005r. wynosiła 63.364,32 PLN (niespłacony kapitał kredytu).
W procesie windykacji Kredytobiorca zgłosił roszczenie wobec Banku na łączną kwotę 168.975,00 PLN, argumentując , iż Bank zastosował niewłaściwie kursy walutowe przy uruchamianiu kredytów oraz przy zaspakajaniu z gwarancji.
W dniu 24.03.2005r. Strony zawarły porozumienie o wzajemnym zrzeczeniu się względem siebie wszelkich roszczeń i pretensji .
W przedmiotowym stanie faktycznym zdaniem Banku ( Kredytodawcy) oświadczenie o wzajemnym zrzeczeniu się roszczeń nie powoduje umorzenia zobowiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 updop. Bank twierdzi, iż w wyniku zawartej ugody z Kredytobiorcą po stronie Banku nie nastąpiło przysporzenie , które podlega opodatkowaniu w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uważa on bowiem , że roszczenie Kredytobiorcy nie może być traktowane jako zobowiązanie , gdyż pozostaje w sferze potencjalnej szkody, której Kredytobiorca mógłby ewentualnie dochodzić na drodze sądowej. Zdaniem Banku roszczenie Kredytobiorcy mogłoby się przekształcić w zobowiązanie dopiero po uzyskaniu korzystnego dla Kredytobiorcy wyroku sądowego.

W dniu 07.11.2005r. Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie na mocy art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej wydał postanowienie zgodnie, z którym uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe informując , iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy art. 12 ust. 1 pkt 3 lit a) updop , a zawarcie pomiędzy stronami ugody w wyniku której obie strony zrzekły się wzajemnych roszczeń względem siebie powoduje powstanie przychodów podlegających opodatkowaniu . Zaś wartość stanowiąca różnicę pomiędzy jednym a drugim umorzeniem ( na korzyść Banku) stanowi przychód banku zgodnie z przytoczonymi powyżej przepisami.

Bank "R" SA złożył zażalenie z dnia 17.11.2005r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na w/w postanowienie wnosząc o jego zmianę.

Po analizie akt sprawy oraz zarzutów zawartych w zażaleniu Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza co następuje:

W myśl przepisów art. 12 ust. 1 pkt 3 lit a) updop przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14 są w szczególności : wartości ( z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8) umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek ( kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.
Ustawodawca nie zdefiniował w ustawie podatkowej pojęć "zobowiązanie" , "umorzenie", "ugoda" należy zatem definicji tych zdarzeń poszukiwać w innych przepisach prawa.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika , że strony zawarły pomiędzy sobą ugodę w myśl przepisów art. 917 ustawy z dnia 23.04.1964r. Kodeks cywilny ( Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm. ) , zgodnie z którym przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać .
Zgodnie z orzecznictwem sądowym ugoda jest umową, mocą której strony czynią sobie wzajemne ustępstwa celem usunięcia niepewności co do roszczeń wynikających z łączącego ich stosunku prawnego lub uchylenia istniejącego lub mogącego powstać w przyszłości sporu.( wyrok Sądu Apelacyjnego z 24.06.1997r. sygn akt IACa 209/97).
Pojęcie "umorzenie" wg Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998. t. III, str. 557) , oznacza "zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela lub spłatę stopniową długu."
Skutkiem umorzenia jest zatem zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela , za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania. Wygaśnięcie zobowiązania jest instytucją prawa cywilnego dookreśloną w przepisach art. 498-508 k.c.
Z zapisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej , zgodnie z odrębnymi przepisami ( ustawa o rachunkowości) , w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu ( straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.
Natomiast art. 3 ust. 1 pkt 20 ustawy o rachunkowości ( Dz. U. 02.76.694) stanowi , że ilekroć w ustawie jest mowa o zobowiązaniach - rozumie się przez to wynikający z przeszłych zdarzeń obowiązek wykonania świadczeń o wiarygodnie określonej wartości , które spowodują wykorzystanie już posiadanych lub przyszłych aktywów jednostki.
Jak podkreśla Strona w księgach rachunkowych Banku nigdy nie była zaewidencjonowana wartość roszczeń , z którymi wystąpił Kredytobiorca .
Wystąpienie z roszczeniem przez Kredytobiorcę oznacza, że mógł on ponieść określoną szkodę na skutek działania Banku, co nie oznacza jednak , że szkoda taka została mu faktycznie wyrządzona.
Wstąpienie na drogę sądową i uzyskanie prawomocnego wyroku na rzecz Kredytobiorcy stanowiłoby podstawę do wprowadzenia w księgach rachunkowych Banku zapisu o wymagalnych zobowiązaniach na rzecz Kredytobiorcy.
W takiej sytuacji doszłoby do umorzenia zobowiązania poprzez potrącenie ( art. 498 k.c.) .
Potrącenie zaś może być dokonane tylko wówczas, gdy dwie osoby są względem siebie dłużnikiem i wierzycielem , przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości , oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym.
W związku z powyższym , jak słusznie zauważa Strona, wartość roszczenia przedstawiona przez Kredytobiorcę (w wyniku podjętej jednostronnej czynności prawnej) nie stanowi kwoty zobowiązania Banku , gdyż kwota ta nie została poparta prawomocnym wyrokiem sądu , ani też Bank nie dokonał ponownego rozliczenia wierzytelności kredytowej uznając sporną kwotę za należne zobowiązanie ( dokonując stosownych zapisów w księgach handlowych).
Zgodnie z orzecznictwem sądu , przytoczonym przez Stronę, do umorzenia zobowiązania może dojść w przypadku, gdy zobowiązanie dłużnika względem wierzyciela jest bezsporne, a zwolnienie z długu może obejmować jedynie dług istniejący ( wyrok z dnia 13.11.2003r. sygn. akt IV CK 202/02).
Z uwagi na powyższe tylko w sytuacji istnienia zobowiązania podatnika i umorzenia tego zobowiązania można mówić o zaistnieniu przychodu z umorzonej części wierzytelności określonego przepisem art. 12 ust. 1 pkt 3 lit a) updop.
W przedstawionym stanie faktycznym nie doszło zatem do zwolnienia Banku z długu i przysporzenia majątku Banku ( jako dłużnika), a tym samym nie można mówić o wartości umorzonych zobowiązań , które stanowią dla Banku przychód na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.