INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. 2012r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2012r. (data wpływu 20 sierpnia 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku odprowadzenia podatku należnego związanego z najmem nieruchomości oraz sporządzenia deklaracji podatkowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku odprowadzenia podatku należnego związanego z najmem nieruchomości oraz sporządzenia deklaracji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

B S.A. (dalej jako „B”) będący wierzycielem M Sp. z o.o. (dalej jako „Dłużnik”) zdecydował się na rozpoczęcie egzekucji komorniczej. Z uwagi na zaległości płatnicze, a także notoryczne naruszanie przez Dłużnika zapisów umowy kredytowej doszło do wypowiedzenia kredytu. W trakcie egzekucji komorniczej zaistniało realne zagrożenie dewastacji nieruchomości. Korzystając z zapisów ustawy Kodeks postępowania cywilnego (dalej jako „KPC”) B zdecydował się, stosownie do art. 931 § 2 KPC na ustanowienie przymusowego zarządu nad nieruchomością znajdującą się we W. (dalej jako „Nieruchomość”) należącą do Dłużnika. Zgodnie z ww. przepisem KPC, zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić inne sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne.

Wniosek B o wprowadzenie wspomnianego zarządu nad nieruchomością został pozytywnie rozpatrzony przez Sąd Rejonowy prowadzący egzekucję komorniczą. Na mocy postanowienia tego Sądu Wnioskodawca został ustanowiony zarządcą sądowym Nieruchomości (dalej jako „Zarządca”) w postępowaniu zabezpieczającym i egzekucyjnym toczącym się z wniosku B. Czynności te Zarządca wykonuje pod firmą A-Z Nieruchomości T R.

Działania Zarządcy do niedawna polegały przede wszystkim na poprawie stanu technicznego Nieruchomości poprzez wykonanie remontów i konserwacji. Celem tych działań było zapobieżenie dewastacji Nieruchomości i przygotowanie jej do wynajmu. Na sfinansowanie tych działań Zarządca uzyskał dedykowaną zaliczkę od B, która została zdeponowana na wydzielonym rachunku bankowym. Z zaliczki tej opłacane były koszty zarządu nad Nieruchomością. W dniu 16 czerwca 2012 r. została podpisana umowa najmu Nieruchomości i od tego dnia Nieruchomość przynosi przychody. Strony umowy najmu ustaliły, że poza opłatą czynszu najemca opłaca koszty mediów oraz koszty wynikające z bieżącej eksploatacji Nieruchomości.

Wynagrodzenie Zarządcy jest wypłacane przez Sąd z zaliczki, ustanowionej przez B na rachunku Sądu Rejonowego. Od wynagrodzenia tego Zarządca odprowadza należny podatek VAT oraz podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Kto, Dłużnik czy Zarządca jest odpowiedzialny za sporządzanie deklaracji podatkowych oraz za odprowadzenie należnego podatku VAT związanego z wynajmem Nieruchomości...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 931 § 2 KPC jeżeli prawidłowe sprawowanie zarządu tego wymaga, sąd odejmie dłużnikowi zarząd i ustanowi innego zarządcę. Zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany (art. 935 § 1 KPC).

Jak podkreśla H C w „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz”, LEX 2011, ustanawiany w toku sądowej egzekucji z nieruchomości zarząd stanowi procesową konsekwencję zajęcia przedmiotu egzekucji. Ponieważ zajęcie nieruchomości obejmuje także pożytki i inne przychody z nią związane, konieczne jest uregulowanie kwestii zarządu zajętej nieruchomości na okres trwania egzekucji. Przepisy KPC przewidują możliwość odjęcia zarządu dłużnikowi i ustanowienie przez sąd innego zarządcy. Mamy wówczas do czynienia z zarządem przymusowym z mocy orzeczenia sądu. Zarządcę nieruchomości należy traktować jako ustanowiony przez sąd organ, który wykonuje czynności na rzecz stron postępowania.

Z powyższych regulacji wynika, że zarządca działa wobec osób trzecich we własnym imieniu, w związku z czym to on jest stroną umów mających za przedmiot zarządzaną nieruchomość. W pewnych przypadkach działalność ta doznaje ograniczeń, albowiem możliwość jej prowadzenia uzależniona jest od zgody np. sądu. Ograniczenie to wiąże się jednak z pojęciem czynności wykraczających poza zwykły zarząd, których kwalifikacja na gruncie konkretnego przypadku ma zawsze charakter oceny.

Zarządca obowiązany jest zatem wykonywać czynności potrzebne do prawidłowej gospodarki. Jest uprawniony do pobierania, zamiast dłużnika, wszelkich pożytków z nieruchomości, spieniężania ich w granicach zwykłego zarządu oraz do prowadzenia spraw, które przy wykonywaniu zarządu okażą się potrzebne.

W przedmiotowym przypadku umowa najmu Nieruchomości została zawarta przez Zarządcę we własnym imieniu. W ocenie Zarządcy fakt ten nie przesądza jednak, iż Zarządca powinien zadeklarować obrót z tytułu najmu w swojej deklaracji VAT, bowiem podstawę opodatkowania Zarządcy stanowi, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 VAT, wyłącznie kwota wynagrodzenia za usługi zarządzania, pomniejszona o kwotę podatku. Wysokość wynagrodzenia ustalana jest przez sąd odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości (art. 939 § 1 KPC). Wynagrodzenie pobierane jest z dochodów z nieruchomości (art. 940 § 1 pkt 1 KPC). Nie ma więc podstaw prawnych do twierdzenia, że obrotem z tytułu VAT dla Zarządcy będzie także wynagrodzenie z tytułu najmu wpłacane przez najemcę (czynsz najmu nie stanowił dla Zarządcy kwoty, którą może swobodnie dysponować).

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I FSK 820/11) stwierdził, że sytuacja zarządcy nieruchomości wyznaczonego przez sąd jest podobna do sytuacji syndyka, zarządcy, czy nadzorcy sądowego powoływanych przez sąd w trybie ustawy z 28 lutego 2003 r.- Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60 poz. 535 ze zm.). Jak podniósł skład orzekający „zasadą jest, że podstawa opodatkowania nie może przewyższać kwoty wynagrodzenia należnego z tytułu dostawy. Wynagrodzeniem zarządcy sądowego jest wynagrodzenie przyznane jemu przez sąd, to więc wynagrodzenie stanowi jego obrót, a nie należności z umów najmu z których zobowiązany jest się wyliczyć wobec współwłaścicieli nieruchomości. Sytuacja jego w tym przypadku nie odbiega więc od sytuacji syndyka, co do którego nie ma wątpliwości, że obrotem jego jest wynagrodzenie przyznane jemu przez sąd.”

W ocenie Zarządcy, pomimo ustanowionego sądowego zarządu Nieruchomością, podmiotem zobligowanym do złożenia stosownych deklaracji oraz wpłaty należnych zobowiązań podatkowych w VAT z tytułu najmu nadal pozostaje —jak przed ustanowieniem Zarządcy Nieruchomości - Dłużnik (podatnik / właściciel Nieruchomości). W przywołanym powyżej wyroku NSA skład orzekający uznał, że sytuacja zarządcy nieruchomości wyznaczonego przez sąd jest podobna do sytuacji syndyka. Należy jednak podkreślić, że teza ta odnosi się wyłącznie do kwestii ustalenia obrotu dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Nie dotyczy zaś obowiązków sprawozdawczych. Syndyk bowiem zobligowany jest do składania sprawozdań podatkowych oraz rozliczania należnych zobowiązań podatkowych z budżetem w imieniu „reprezentowanego” podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że syndyk zarządza całym obszarem działalności podatnika, natomiast zarządca nieruchomości jedynie jego wycinkiem.

Analiza przepisów prawa podatkowego nie daje podstaw, aby Zarządca dokonywał rozliczenia w imieniu Dłużnika poprzez przygotowanie deklaracji podatkowych i dokonanie wpłat wyłącznie w zakresie (w części) dotyczącym kontrolowanego przez Zarządcę obszaru najmu danej nieruchomości (tutaj Nieruchomości). W praktyce Zarządca Nieruchomości może kontrolować jedynie wycinek działalności Dłużnika i tylko w takim zakresie, w jakim został do tego ustanowiony przez sąd. Dłużnik natomiast zobligowany jest dokonywać rozliczeń podatkowych obejmujących cały obszar swojej działalności, także z tytułu innych czynności (np. usług najmu nieruchomości nie podlegających kontroli Zarządcy), o których Zarządca nie musi wiedzieć. Składana do organów podatkowych sprawozdawczość podatkowa z zakresu VAT powinna natomiast obejmować cały obszar działalności prowadzonej przez podatnika a nie w rozbiciu na poszczególne rodzaje wykonywanych czynności. Pomimo ustanowienia Zarządcy Nieruchomości, nadal podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu najmu będzie Dłużnik, a zatem to na tym podmiocie ciążą wszelkie obowiązki podatkowe z tym związane. Nie można bowiem traktować, że w ramach obowiązków wynikających z powołanego wcześniej art. 935 § 1 KPC, obligujących prowadzenie spraw potrzebnych w ramach wykonywania zarządu, po stronie Zarządcy wystąpi obowiązek sporządzenia w imieniu Dłużnika deklaracji rozliczeniowych dla podatku od towarów i usług. Nie powstanie także obowiązek odprowadzania należnego budżetowi podatku VAT.

Tak więc zapłaty należnych zobowiązań podatkowych stanowiących dochód budżetu państwa powinien dokonywać we własnym imieniu podatnik (Dłużnik). Należy zauważyć, że nie zawsze dochód uzyskiwany z najmu Nieruchomości zarządzanej przez Zarządcę obligować będzie do zapłaty należnego podatku, bowiem w przypadku straty osiąganej przez Dłużnika w innych dziedzinach prowadzonej działalności gospodarczej w efekcie może nie powstać zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym. Podobnie w podatku od towarów i usług. Nie można bowiem wykluczyć, że zakupy związane z innymi obszarami działalności wygenerują podatek naliczony wyższy od podatku należnego.

Konkludując, w ocenie Zarządcy, obowiązek rozliczenia VAT oraz wypełniania wszelkich obowiązków sprawozdawczych w tym zakresie leży wyłącznie po stronie Dłużnika będącego podatnikiem z tytułu wynajmu Nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie zaś z art. 15 ust. 3 ustawy o VAT za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności: 1) z tytułu, których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych; 3) z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że w kontekście treści przepisu art. 15 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT status danego podmiotu jako podatnika VAT determinowany jest prawnie relewantnymi cechami: samodzielności prowadzonej działalności (wyczerpującej definicję zawartą w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT), odpowiedzialności za jej efekty oraz odpłatności.

Jak stanowi art. 99 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Natomiast w myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Instytucja zarządu sądowego została uregulowana w ustawie z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), dalej kpc, stanowiących prawną podstawę działalności zarządcy nieruchomości. W myśl art. 939 § 1 kpc zarządca sądowy może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które poniósł w związku z zarządem z własnych funduszów. Wysokość wynagrodzenia sąd określi odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości.

Na podstawie art. 935 § 1-3 kpc zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany. Zarządcy wolno zaciągać tylko takie zobowiązania, które mogą być zaspokojone z dochodów z nieruchomości i są gospodarczo uzasadnione. Czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu zarządca może wykonywać tylko za zgodą stron, a w jej braku - za zezwoleniem sądu, który przed wydaniem postanowienia wysłucha wierzyciela, dłużnika i zarządcę, chyba że zwłoka groziłaby szkodą.

Zarządca odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków (art. 938 § 1 kpc).

Ustanowiony w tym trybie zarządca jest uprawniony i zobowiązany do dokonywania czynności zwykłego zarządu, co tym samym oznacza wyłączenie właściciela od możliwości dokonywania takich czynności.

Z powyższych regulacji wynika, że zarządca działa wobec osób trzecich we własnym imieniu, w związku z czym to on jest stroną umów mających za przedmiot zarządzaną nieruchomość. W pewnych przypadkach działalność ta doznaje ograniczeń, albowiem możliwość jej prowadzenia uzależniona jest od zgody współwłaścicieli nieruchomości bądź sądu. Ograniczenie to wiąże się jednak z pojęciem czynności wykraczających poza zwykły zarząd, których kwalifikacja na gruncie konkretnego przypadku ma zawsze charakter oceny. Poza tym, gdy do udzielenia stosownej zgody już dojdzie, to także w tym przypadku „na zewnątrz”, tj. wobec osób trzecich, działać będzie ustanowiony zarządca występujący pod własnym imieniem, tak jak ma to miejsce w sytuacji czynności niewykraczających poza zwykły zarząd.

Zarządca obowiązany jest zatem wykonywać czynności potrzebne do prawidłowej gospodarki. Jest uprawniony do pobierania, zamiast właścicieli, wszelkich pożytków z nieruchomości, spieniężania ich w granicach zwykłego zarządu oraz do prowadzenia spraw, które przy wykonywaniu zarządu okażą się potrzebne.

Zarządca nie jest przedstawicielem właścicieli, lecz działa w imieniu własnym na podstawie umocowania sądowego. Względem właściciela jest odpowiedzialny za należyte wypełnianie swoich obowiązków.

Wobec tego należy uznać, że sądowy zarządca nieruchomości wykonuje swe czynności samodzielnie, odpłatnie, a przy tym ponosi za nie odpowiedzialność zarówno wobec osób trzecich, jak i właścicieli zarządzanej nieruchomości oraz ustanawiającego go sądu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wynika, że Bank będący wierzycielem Spółki (dalej jako „Dłużnik”) zdecydował się na rozpoczęcie egzekucji komorniczej. Z uwagi na zaległości płatnicze, a także notoryczne naruszanie przez Dłużnika zapisów umowy kredytowej doszło do wypowiedzenia kredytu. W trakcie egzekucji komorniczej zaistniało realne zagrożenie dewastacji nieruchomości. Korzystając z zapisów ustawy Kodeks postępowania cywilnego Bank zdecydował się na ustanowienie przymusowego zarządu nad nieruchomością (dalej jako „Nieruchomość”) należącą do Dłużnika. Wniosek Banku o wprowadzenie wspomnianego zarządu nad nieruchomością został pozytywnie rozpatrzony przez Sąd Rejonowy prowadzący egzekucję komorniczą. Na mocy postanowienia tego Sądu Wnioskodawca został ustanowiony zarządcą sądowym Nieruchomości w postępowaniu zabezpieczającym i egzekucyjnym toczącym się z wniosku Banku.

Działania Zarządcy do niedawna polegały przede wszystkim na poprawie stanu technicznego Nieruchomości poprzez wykonanie remontów i konserwacji. Celem tych działań było zapobieżenie dewastacji Nieruchomości i przygotowanie jej do wynajmu. Na sfinansowanie tych działań Wnioskodawca uzyskał dedykowaną zaliczkę od Banku, która została zdeponowana na wydzielonym rachunku bankowym. Z zaliczki tej opłacane były koszty zarządu nad Nieruchomością. W czerwcu 2012 r. została podpisana umowa najmu Nieruchomości i od tego dnia Nieruchomość przynosi przychody. Strony umowy najmu ustaliły, że poza opłatą czynszu najemca opłaca koszty mediów oraz koszty wynikające z bieżącej eksploatacji Nieruchomości.

Wynagrodzenie Zarządcy jest wypłacane przez Sąd z zaliczki, ustanowionej przez Bank na rachunku Sądu Rejonowego. Od wynagrodzenia tego Zarządca odprowadza należny podatek VAT oraz podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego czy ma obowiązek odprowadzić należy podatek VAT z tytułu najmu Nieruchomości oraz sporządzić deklarację podatkową z tego tytułu.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, że czynności wykonywane przez sądowego zarządcę nieruchomości, w świetle art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 i 3 ustawy o VAT wypełniają przesłanki przemawiające za uznaniem go za podatnika podatku od towarów i usług.

Konsekwencją posiadania statusu podatnika podatku od towarów i usług są wskazane w przepisach dotyczących tego podatku zarówno obowiązki, jak i uprawnienia. Wskazać należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Każda czynność wykonywana przez podatnika, której efektem jest świadczenie na rzecz drugiego podmiotu, jest w podatku od towarów i usług traktowana jako świadczenie usługi. Tym samym, czynności wynajmowania Nieruchomości wykonywane przez Wnioskodawcę podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji to Wnioskodawcę jako ustanowionego przez sąd zarządcę nieruchomości należy uznać za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu wynajmu nieruchomości, a nie właściciela Nieruchomości (Dłużnika). Zatem błędne jest stwierdzenie Wnioskodawcy, że nie ma obowiązku rozliczenia podatku VAT z tytułu wynajmu nieruchomości.

Uwzględniając art. 99 ust. 1 ustawy o VAT zauważyć należy, że czynni zarejestrowani podatnicy VAT są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu. Tym samym, skoro jak wynika z treści wniosku Wnioskodawca zawarł umowę najmu Nieruchomości we własnym imieniu, jest zobowiązany jako zarządca sądowy nieruchomości, w świetle uregulowań ww. przepisów, do sporządzenia deklaracji podatkowej w podatku VAT zawierającej rozliczenie wykonywanych przez niego czynności związanych ze świadczeniem usług najmu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2012r. (sygn. akt I FSK 820/11) tut. Organ podatkowy stwierdza, że rozstrzygnięcie w nim zawarte nie może wpłynąć na ocenę prawną przedstawioną w niniejszej interpretacji, bowiem dotyczy odmiennego stanu faktycznego, a mianowicie ustanowienia zarządcy do wykonania czynności zwykłego zarządu – tj. załatwianie bieżących spraw związanych ze zwykłą eksploatacją rzeczy i utrzymywanie jej w stanie niepogorszonym, natomiast współwłaściciele samodzielnie wynajmują nieruchomość w ramach zawartego stosunku najmu.

Końcowo tut. Organ podatkowy informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.