POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 4 w związku z art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej w piśmie z dnia 19.12.2005 r. (data wpływu do tutejszego urzędu 20.12.2005 r.)

postanawia

uznać stanowisko podatnika za prawidłowe

UZASADNIENIE

Spółka posiada określoną ilość niezapłaconych należności od klientów, które zostały zarachowane jako przychód należny. W celu zapewnienia potrzebnych do bieżącego funkcjonowania środków obrotowych, Spółka dokonuje sprzedaży tych wierzytelności. Ich nieściągalność nie została uprawdopodobniona, nie zostały one także zarachowane do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z czym Spółka prosi o potwierdzenie, iż w przypadku sprzedaży wierzytelności, jako stratę podatkową na sprzedaży należy uznać różnicę pomiędzy wartością zarachowanego przychodu a proporcjonalną częścią ceny jej sprzedaży (przypadającą na kwotę netto wierzytelności będącej przedmiotem sprzedaży).

Spółka stoi na stanowisku, iż w przypadku sprzedaży przedmiotowych wierzytelności, strata na każdej sprzedaży będzie kalkulowana jako różnica pomiędzy: tą częścią ceny otrzymanej za wierzytelność, która proporcjonalnie przypada na wartość netto tej wierzytelność w stosunku do jej wartości brutto (tj. powiększonej o należny podatek VAT) a wartością wierzytelności zarachowanej uprzednio jako przychód należny. Wg Spółki przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych nie odnosi się wprost do podatku należnego VAT, którego kwota stanowi element składowy tej wierzytelności. W momencie dokonywania świadczenia pieniężnego na poczet istniejącego zobowiązania dokonując świadczenia pokrywa zarówno tę cześć wierzytelności, która zarachowana została jako przychód należny jak również podatek VAT należny. W opinii Spółki wierzytelność powinna być traktowana jako zobowiązanie z punku widzenia wierzyciela - czyli wyrażać się w obowiązku do uiszczenia ceny, którą kupujący jest zobowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę, a w której uwzględnia się m.in. podatek od towarów i usług. W przypadku sprzedaży wierzytelności zwrot części wierzytelności powinien zostać uznany za dokonany proporcjonalnie zarówno na kwotę wierzytelności zarachowanej jako przychód należny jak również na wartość podatku VAT.

Po zapoznaniu się z przedstawionym stanem faktycznym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego zauważa, co następuje:

Przepisy ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych ( Dz. U. Nr 54 z 2000 r. poz.654 z późn. zm.) w art. 15 ust. 1 ustawy regulują w sposób generalny zasady dotyczące określania kosztów uzyskania przychodów. Natomiast art. 16 ust. 1 ustawy wymienia wyjątki, które wydatki pomimo spełnienia przesłanek art. 15 ust. 1 nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Z wniosku Spółki wynika, że przedmiotowe wierzytelności zostały zaliczone zgodnie z cytowanym przepisem jako przychód należny a Spółka pyta, w jaki sposób rozliczyć stratę na sprzedaży wierzytelności.

Podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności zarachowanej wcześniej jako przychód należny w przypadku, kiedy zapłata za tą wierzytelność jest niższa od wartości brutto wierzytelności jest przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie, z którym nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Z kolei art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. W tym przypadku wysokość straty ze sprzedaży wierzytelności ustala się jako różnicę pomiędzy wartością zarachowanego przychodu a proporcjonalną częścią ceny netto uzyskaną ze sprzedaży tej wierzytelności.

Zasada ta ma zastosowanie zarówno, gdy zapłata za wierzytelność jest niższa od wartości wierzytelności netto jak również, gdy ta wartość jest wyższa.

Wobec powyższego strata na sprzedaży wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej pozostawał zarachowany uprzednio w kwocie netto przychód do kwoty wierzytelności, w której zwarty był podatek VAT niebędący przychodem należnym. Kosztem uzyskania przychodu nie będzie, więc ta część zapłaty za wierzytelność, która proporcjonalnie odpowiada kwocie należnego podatku VAT.

Wobec powyższego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego postanowił jak w sentencji. Niniejsza interpretacja, co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego została dokonana dla stanu faktycznego opisanego we wniosku i w oparciu o przepisy obowiązujące w dniu jej udzielenia. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę praw i obowiązków Podatnika. Zgodnie z art. 14 b § 1 - 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie Spółce służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia (art. 236 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja Podatkowa). Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5zł (ustawa z dnia 09.09.2000 r. o opłacie skarbowej (t.j. z 2004 r. Dz. U. Nr 253, poz. 2532.).