INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012, poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2012 r. (data wpływu 27 kwietnia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 czerwca 2012 r. (data wpływu 21 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości dokonanej przed dniem 1 stycznia 2017 r.– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem w dniu 21 czerwca 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości dokonanej przed dniem 1 stycznia 2017 r.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 29 stycznia 1999 r. spółka zawarła z Wnioskodawcą i Jego małżonką umowę ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży lokalu położonego w kamienicy przejętej aportem od gminy. Kamienica ta została poddana gruntownej przebudowie, w wyniku której, w nieruchomości były wyodrębniane i sprzedawane kolejne lokale. Na skutek tych czynności dla lokalu została założona księga wieczysta nr xxx. W dniu 10 czerwca 1999 r. aktem notarialnym spółka nabyła lokal dla którego prowadzona była KW nr xxx a małżeństwo, w zamian za to nabyło od spółki lokal. Wnioskodawca wraz z małżonką mieszka w lokalu od 1999 r. Efektem przedstawionego stanu faktycznego było to, że przez kilkanaście lat, od 1999 do 2012 r., dla lokalu prowadzone były dwie księgi wieczyste mimo, że faktycznie był tylko jeden lokal. Konieczne stało się dokonanie czynności mającej na celu uregulowanie stanu faktycznego i prawnego nieruchomości. Stosowną, umowę w formie aktu notarialnego strony zawarły w dniu 19 grudnia 2011 r., a następnie zmieniły aneksem z dnia 19 marca 2012 r. W wyniku tej czynności rozwiązano umowę sprzedaży z 1999 r., wniesiono o zamknięcie KW nr xxx oraz dokonano ponownej sprzedaży lokalu w celu ujawnienia Wnioskodawcy i Jego małżonki jako właścicieli we właściwej księdze wieczystej lokalu, tj. księdze nr xxx. Czynności objęte aktem notarialnym z dnia 19 grudnia 2011 r. dotyczyły tego samego lokalu i nie spowodowały zmiany stanu posiadania.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży lokalu przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę przed dniem 1 stycznia 2017 r. wynagrodzenie otrzymane z tego tytułu będzie stanowić źródło przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie otrzymane z odpłatnego zbycia lokalu nr 7 dokonanego przed dniem 1 stycznia 2017 r. nie będzie stanowiło źródła przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust 1 pkt 8 lit a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – wynagrodzenie otrzymane z tego tytułu nie stanowi źródła przychodu.

W przedmiotowej sprawie w styczniu 1999 r., Wnioskodawca wraz z małżonką nabył lokal mieszkalny, a także został wpisany wraz z małżonką do księgi wieczystej jako właściciele tej nieruchomości Konieczność zamknięcia jednej z dwóch ksiąg prowadzonych dla tego lokalu spowodowała zawarcie w 2011 r. umowy w formie aktu notarialnego i wpisanie jako właścicieli lokalu do KW nr xxx. Wnioskodawca wraz z małżonką faktycznie nabyli lokal w 1999 r. i dysponują nim od 1999 r. Przez cały ten czas widnieli również jako jego właściciele w księdze wieczystej lokalu, wcześniej o nr KW xxx, a obecnie xxx, korzystając z rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) – c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z treści wniosku wynika, iż w dniu 29 stycznia 1999 r. spółka zawarła z Wnioskodawcą i Jego małżonką umowę ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży lokalu położonego w kamienicy przejętej aportem od gminy. Wnioskodawca wraz z małżonką mieszka w lokalu od 1999 r. Jednakże okazało się, że przez kilkanaście lat, od 1999 do 2012 r., dla lokalu prowadzone były dwie księgi wieczyste mimo, że faktycznie był tylko jeden lokal. Konieczne stało się dokonanie czynności mającej na celu uregulowanie stanu faktycznego i prawnego nieruchomości. Stosowną, umowę w formie aktu notarialnego strony zawarły w dniu 19 grudnia 2011 r., a następnie zmieniły aneksem z dnia 19 marca 2012 r. W wyniku tej czynności rozwiązano umowę sprzedaży z 1999 r., wniesiono o zamknięcie KW nr xxx oraz dokonano ponownej sprzedaży lokalu w celu ujawnienia Wnioskodawcy i Jego małżonki jako właścicieli we właściwej księdze wieczystej lokalu, tj. księdze nr xxx. Czynności objęte aktem notarialnym z dnia 19 grudnia 2011 r. dotyczyły tego samego lokalu i nie spowodowały zmiany stanu posiadania.

Odnosząc się do powyższego wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. W myśl art. 158 ww. Kodeksu umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Stosownie natomiast do przepisów art. 535 Kodeksu cywilnego przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Tego rodzaju umowa jest umową wzajemną, kształtowaną oświadczeniami woli stron.

Analizując natomiast skutki rozwiązania umowy sprzedaży zauważyć należy, że co do zasady rozwiązanie umowy sprzedaży nieruchomości, nie powoduje automatycznego przeniesienia własności z powrotem na zbywcę. Rozwiązanie umowy nie znosi bowiem wszystkich jej skutków, w szczególności zaś jej skutku rzeczowego w postaci przeniesienia własności nieruchomości. Stwarza jedynie zobowiązanie do powrotnego przeniesienia własności nieruchomości na zbywcę. Do wykonania tego obowiązku natomiast może dojść w drodze umowy między nabywcą nieruchomości i jej zbywcą - zawartej w formie aktu notarialnego, lub – gdy do umowy takiej nie dojdzie – w drodze uwzględniającego żądanie zbywcy orzeczenia sądu, stwierdzającego obowiązek nabywcy złożenia stosownego oświadczenia woli, zastępującego to oświadczenie, które to orzeczenie stwierdza zawarcie umowy i zastępuje tę umowę. Rozwiązanie umowy sprzedaży nie niweczy zatem skutku pierwotnego czyli skutecznego przeniesienia prawa własności nieruchomości, nie oznacza ono bowiem unieważnienia umowy.

W przedmiotowej sprawie jak wynika z treści wniosku Wnioskodawca wraz z małżonką nabył w 1999 r. odrębną własność lokalu nr 7. Następnie w dniu 19 grudnia 2011 r. w drodze aktu notarialnego rozwiązano umowę sprzedaży z 1999 r., oraz dokonano przeniesienia prawa własności na rzecz Wnioskodawcy i Jego małżonki w drodze ponownej sprzedaży tego lokalu.

W świetle przedstawionych we wniosku informacji uznać zatem należy, że w 1999 r. nastąpiło nabycie przedmiotowego lokalu przez Wnioskodawcę i Jego małżonkę. Jednakże w wyniku dokonanego w 2011 r. w formie aktu notarialnego rozwiązania zawartej uprzednio umowy sprzedaży i ponownego przeniesienia prawa własności w drodze sprzedaży – nastąpiło przeniesienie prawa własności na podmiot od którego lokal został zakupiony a następnie ponowne przeniesienie prawa własności tego lokalu na rzecz Wnioskodawcy i Jego małżonki.

Mając na względzie powyższe, stwierdzić należy, że w sytuacji przedstawionej we wniosku przeniesienie prawa własności lokalu na Wnioskodawcę w wyniku ponownej sprzedaży lokalu dokonanej w 2011 r. stanowiło nabycie w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pięcioletni termin, o którym mowa w tym przepisie, winien być zatem liczony od końca roku kalendarzowego w którym nastąpiło przeniesienie prawa własności na Wnioskodawcę. W konsekwencji, jeżeli sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nastąpi przed upływem tego terminu, tj. przed dniem 1 stycznia 2017 r. , będzie stanowiła źródło przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym dochód uzyskany z odpłatnego zbycia tej nieruchomości, dokonanego przed 1 stycznia 2017 r. będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo nadmienić należy, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji celem wydania niniejszej interpretacji indywidualnej. Tut. organ w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku lub w jego uzupełnieniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.