Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Wnoszący zapytanie przedstawił stan faktyczny z którego wynika, że kupuje od szwedzkiego kontrahenta materiały, które ten nabywa u swojego dostawcy spoza Unii Europejskiej. Dotychczas odprawa celna była dokonywana na terytorium Szwecji a należności celne były wkalkulowane w cenę sprzedaży towarów. Obecnie towary transportowane są bezpośrednio z kraju trzeciego do Polski, a Spółka z o.o. dokonuje odprawy celnej towarów płacąc zarówno cło, jak i podatek od towarów i usług do polskiego urzędu celnego. Podatnik, aby utrzymać koszty zakupów na dotychczasowym poziomie chce obciążyć (na mocy porozumienia) szwedzkiego kontrahenta kosztami należności celnych.

Na tle takich okoliczności faktycznych podatnik formułuje stanowisko, iż faktura o równowartości należności celnych będzie fakturą za czynności spedycyjne związane z transportem międzynarodowym podlegające opodatkowaniu wg stawki 0 %.

Naczelnik Zachodniopomorskiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie uznaje przedstawione stanowisko za niezgodne z prawem.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące normy prawa podatkowego: art. 2 pkt 7, art. 5 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.)

Zastosowanie powołanych norm skutkuje dokonaniem powyższej oceny prawnej stanowiska podatnika, uzasadnionej w sposób następujący.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
• eksport towarów,
• import towarów,
• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 7 ustawy, importem towarów jest przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 1, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka jest końcowym odbiorcą, a zarazem importerem towarów transportowanych z terytorium państwa trzeciego i dokonuje ich odprawy celnej.

Cło, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy, jest jedną z należności celnych przywozowych. Podmiot, który jest obowiązany do uiszczenia cła określają przepisy Wspólnotowego Kodeksu Celnego (rozporządzenie Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. z późniejszymi zmianami).

Zgodnie z art. 201 ust. 1 lit. a Kodeksu, dług celny w przywozie powstaje w wyniku dopuszczenia do obrotu towaru podlegającego należnościom przywozowym.

Stosownie do art. 201 ust. 3 Kodeksu, dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na rzecz której składane jest zgłoszenie celne.

Z treści wniosku wynika, że import towarów dokonywany jest w Polsce przez Spółkę, a zatem Spółka przedstawia (zgłasza) towary polskim organom celnym. Zgłoszenie celne dokonywane jest na rzecz Spółki. Oznacza to, że Spółka jest dłużnikiem, o którym mowa w art. 201 ust. 3 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, a tym samym jest podatnikiem z tytułu dokonywanego w ramach transakcji łańcuchowej importu towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia usług spedycyjnych, jednakże najkrócej można je określić jako uporządkowany ciąg czynności mających na celu zorganizowanie i zapewnienie dostawy towarów do ostatecznego odbiorcy. Na usługę spedycji, poza fizycznym przetransportowaniem towaru, składa się szereg związanych z przewozem czynności towarzyszących, których zakres wynika z umowy spedycji, m.in.:

• przygotowanie przesyłki do przewozu,
• zorganizowanie czynności załadunkowych,
• sporządzenie dokumentów przewozowych,
• ubezpieczenie przesyłki na czas przewozu,
• zorganizowanie czynności przeładunkowych przy zmianie środka transportu,
• składowanie przesyłki,
• dostarczenie przesyłki pod wskazany przez zleceniodawcę adres i wydanie jej odbiorcy.

Na gruncie obrotu cywilnoprawnego umowę spedycji uregulowano w przepisach art. 794-804 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny ( Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm. ).

Zgodnie z art. 794 § 1 Kodeksu, poprzez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem.

W świetle powyższego na umowę spedycji może się składać wiele czynności, które z punktu widzenia klasyfikacji statystycznych traktowane są jako odrębne usługi. Przeniesienie na kontrahenta szwedzkiego ciężaru zapłaconych należności celnych nie może zostać uznane za świadczenie na jego rzecz jakichkolwiek usług, bowiem obowiązek zapłacenia cła z tytułu importu spoczywał na Spółce i był wykonany we własnym imieniu i na własny rachunek. Czynność ta nie będzie zatem mieściła się w zakresie usług w rozumieniu ustawy i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Spółka jako importer i ostateczny odbiorca towarów jest obowiązana do zapłaty należności celnych przywozowych. Przeniesienie ciężaru tych należności na kontrahenta szwedzkiego nie stanowi świadczenia na jego rzecz usług spedycyjnych związanych z transportem międzynarodowym, a zatem nie można wystawić z tego tytułu faktury i opodatkować tej czynności według stawki 0 %.

Ponadto, stosownie do przepisów art. 2 pkt 6 oraz art. 8 ust. 3 przywołanej ustawy, towary i usługi dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług identyfikowane są na podstawie przepisów o statystyce publicznej. W celu ustalenia do jakiego grupowania należy zakwalifikować świadczone przez Spółkę usługi wymienione we wniosku, podatnik może wystąpić do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, o wydanie stosownej opinii w tym zakresie na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszego postanowienia.

Stosownie do postanowień art. 14b §1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, udzielona interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie niniejsze służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie za pośrednictwem tut. organu, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art. 14a § 4 w związku z art. 236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa).