INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2012 r. (data wpływu 30 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów ze stosunku pracy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów ze stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy. Pracownicy Spółki -Wnioskodawczyni ściśle współpracują z pracownikami z biur położonych w innych krajach. Wiąże się to również z częstymi podróżami służbowymi.

Podczas podróży służbowej pracownik opłaca swoje noclegi. Opłaty te coraz częściej są regulowane za pomocą prywatnych kart płatniczych pracowników. Pracodawca do rozliczeń kosztów związanych z zagranicznymi podróżami służbowymi przyjął średni kurs NBP z dnia poprzedzającego rozliczenie podróży.

Jeśli kurs jaki stosuje bank pracownika jest wyższy od kursu NBP stosowanego przez pracodawcę, pracodawca zwraca pracownikowi koszty w wysokości w jakiej bank obciążył pracownika, na podstawie dołączonych do rozliczenia delegacji wydruków z systemu bankowego.

Pracownicy podróżujący do Stanów Zjednoczonych, przebywają w okolicy, w której trudno jest poruszać się bez samochodu ze względu na duże odległości pomiędzy miejscami, w których pracownik przebywa podczas podróży służbowej. W związku z tym pracodawca uznał za zasadne wypożyczanie samochodu przez pracowników w celu zapewnienia sprawnego poruszania się pomiędzy hotelem a siedzibą kontrahenta oraz innymi niezbędnymi punktami podróży. Koszt wynajmu samochodu za granicą zawsze przekracza koszty limitu wyliczonego w ewidencji przebiegu pojazdu, mimo to pracodawca zwraca pracownikom całość kosztów związanych z wynajmem samochodu do celów służbowych.

Zdarza się, że pracownicy wykorzystują w czasie wolnym od pracy wynajmowane samochody do zwiedzania okolicy. Koszty paliwa związanego z wyjazdami prywatnymi nie są przedstawiane w rozliczeniu delegacji, jak również trasy te nie są ujmowane w ewidencji przebiegu pojazdu. Wysokość opłaty za wynajem pozostaje taka sama bez względu na ilość przejechanych kilometrów. Pracodawca nie ponosi tym samym żadnych dodatkowych kosztów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy zastosowanie faktycznego kursu banku do wyceny poniesionych przez pracownika wydatków i zwrot kosztów ponad kwotę wyliczoną przez zastosowanie kursu średniego NBP z dnia poprzedzającego rozliczenie podróży służbowej, stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu...
2. Czy zwrot kosztów związanych z wynajmem i użytkowaniem samochodu podczas podróży służbowej używanego do celów służbowych w kwocie przekraczającej limit wyliczony w ewidencji przebiegu pojazdu określony w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1191 ze zm.), stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu...
3. Czy pracownik używający samochodu służbowego do celów prywatnych podczas podróży służbowej uzyskuje przychód podlegający opodatkowaniu jeżeli używanie tego samochodu nie ma wpływu na cenę jego wynajmu... Jak obliczyć taki przychód...

Zdaniem Wnioskodawcy rzeczywiste koszty poniesione przez pracowników Spółki, w całości zwracane przez pracodawcę, nie spowodują uzyskania przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Przyznanie pracownikowi prawa do uzyskania nieopodatkowanego podatkiem dochodowym zwrotu poniesionych przez niego kosztów uzasadnionych wykonywaniem czynności w podróży służbowej jest uzasadnione ogólnymi zasadami prawa podatkowego. Po stronie pracownika nie występuje przysporzenie majątkowe. Uzyskuje bowiem on jedynie zwrot kosztów poniesionych uprzednio w interesie pracodawcy i przy wykonywaniu czynności wynikających ze stosunku pracy. W przedmiotowym przypadku osiągnięcie żadnego dochodu nie będzie miało miejsca, ponieważ ewentualna wypłata środków pieniężnych na rzecz pracownika będzie tylko wyłącznie zwrotem wydatków poniesionych przez niego uprzednio w interesie i na rzecz pracodawcy oraz udokumentowanych fakturą właśnie na pracodawcę wystawioną.

Zdaniem Wnioskodawcy pracownik używający do celów prywatnych samochodu wynajętego na koszt pracodawcy, nawet jeśli nie zmienia to kosztów wynajmu - uzyskuje przychód podlegający opodatkowaniu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Z uwagi na trudność w określeniu wysokości przychodu pracownika pracodawca powinien oszacować przychód mnożąc liczbę przejechanych kilometrów w celach prywatnych przez stawkę za jeden kilometr przebiegu określoną w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1191 ze zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca określił natomiast sposoby ustalenia wartości innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej powołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, jak również wartość otrzymanych świadczeń nieodpłatnych.

Jednocześnie, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tj. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Podróżą służbową jest zatem każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy – w celu wykonania zadania służbowego.

W przypadku zagranicznej podróży służbowej pracownika, zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002 r. Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju - z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów i dojazdów,
2. noclegów,
3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W myśl § 10 ust. 1. ww. rozporządzenia, pracownikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu z dworca i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości, w której pracownik korzystał z noclegu. Na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 10% diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży (ust. 2).

Ryczałty, o których mowa w ust. 1 i 2, nie przysługują, jeżeli:

1. pracownik odbywa podróż pojazdem samochodowym (służbowym lub prywatnym);
2. strona zagraniczna zapewnia bezpłatne dojazdy;
3. pracownik nie ponosi kosztów, na których pokrycie przeznaczone są wymienione ryczałty – ( ust. 3 § 10 ww. rozporządzenia).

Jednocześnie na podstawie § 13 ust. 4 rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, do rozliczenia kosztów podróży pracownik załącza dokumenty (rachunki) potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli uzyskanie dokumentu (rachunku) nie było możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania.

Przepisy ww. rozporządzenia w § 8 ust. 3 przewidują również możliwość odbycia podróży służbowej samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy. Korzystanie z takiego środka transportu dopuszczalne jest jednak wyłącznie na wniosek pracownika i pod warunkiem, że pracodawca wyrazi na to zgodę. W takim przypadku – stosownie do § 8 ust. 4 ww. rozporządzenia – pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.).

Zgodnie natomiast z § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju za nocleg przysługuje pracownikowi zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem hotelowym, w granicach ustalonego na ten cel limitu określonego w załączniku do rozporządzenia.

W razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu (§ 9 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Na podstawie § 9 ust. 3 ww. rozporządzenia w uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg w hotelu, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1.

W świetle powyższych przepisów, przysługujące pracownikowi z tytułu podróży służbowej, w terminie i w miejscu określonym przez pracodawcę, należności takie jak koszty za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy tym, warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia jest odbycie przez pracownika podróży służbowej oraz wypłata ww. należności w wysokości nieprzekraczającej kwot określonych w przepisach odrębnych.

W konsekwencji, należności wypłacane pracownikowi z tytułu podróży służbowych w wysokości:

• nieprzekraczającej kwot określonych w przepisach odrębnych ustaw lub rozporządzeniu w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju – korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych,
• przekraczającej kwoty określone w przepisach odrębnych ustaw lub w ww. rozporządzeniu – podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.

W sytuacji przedstawionej we wniosku pracownicy Spółki podczas zagranicznych podróży służbowych ponoszą koszty noclegów oraz wynajmu samochodów używanych w celach służbowych oraz prywatnych. Koszt wynajmu samochodu za granicą zawsze przekracza koszty limitu wyliczonego w ewidencji przebiegu pojazdu, mimo to pracodawca zwraca pracownikom całość kosztów związanych z wynajmem samochodu do celów służbowych.

Opłaty są również regulowane za pomocą prywatnych kart płatniczych pracowników. Pracodawca do rozliczeń kosztów związanych z zagranicznymi podróżami służbowymi przyjął średni kurs NBP z dnia poprzedzającego rozliczenie podróży.

Jeśli kurs jaki stosuje bank pracownika jest wyższy od kursu NBP stosowanego przez pracodawcę, pracodawca zwraca pracownikowi koszty w wysokości w jakiej bank obciążył pracownika, na podstawie dołączonych do rozliczenia delegacji wydruków z systemu bankowego.

Koszty paliwa związanego z wyjazdami prywatnymi nie są przedstawiane w rozliczeniu delegacji, jak również trasy te nie są ujmowane w ewidencji przebiegu pojazdu. Wysokość opłaty za wynajem pozostaje taka sama bez względu na ilość przejechanych kilometrów. Pracodawca nie ponosi tym samym żadnych dodatkowych kosztów.

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić zatem należy, iż co do zasady wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane. Przedmiotowe zwolnienie z opodatkowania odnosi się natomiast wyłącznie do świadczeń otrzymywanych w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej w rozumieniu cytowanych przepisów Kodeksu pracy oraz świadczeń do wysokości określonej w przepisach odrębnych.

W konsekwencji, jeżeli pracodawca wyraża zgodę na zwrot kosztów noclegu, stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit określony w cytowanym rozporządzeniu, uznając jednakże taki przypadek jako uzasadniony, wówczas otrzymany zwrot ww. kosztów, jest zwolniony od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym zwrot kosztów noclegów w hotelu (udokumentowany rachunkiem) w czasie zagranicznej podróży służbowej w sytuacji gdy zgoda na zwrot kosztów w powyższej kwocie podyktowana była uzasadnionym przypadkiem dokonany przez Spółkę na rzecz pracowników korzysta ze zwolnienia. Tym samym nie powstaje obowiązek poboru zaliczek od kwoty stanowiącej koszt zwrócony na ww. zasadach.

Natomiast w przypadku zwrotu kosztów wynajmu za granicą samochodu zwolnieniu z opodatkowania podlega tylko wartość zwrotu w części nieprzekraczającej limit określony przebiegiem i stawką za jeden km przebiegu, o którym mowa w § 8 ust. 4 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży służbowych poza granicami kraju. Kwota ponad ww. limit podlega opodatkowaniu łącznie z innymi świadczeniami wypłaconymi przez pracodawcę w ramach stosunku pracy.

Bez znaczenia przy tym w przedmiotowej sprawie pozostaje forma płatności, w jakiej dokonywano wydatków w związku z podróżą służbową, tj. gotówką (zaliczka), kartą płatniczą, oraz kurs waluty, według którego Spółka dokonuje zwrotu ww. wydatków na rzecz pracowników.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń - w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym udostępnieniu samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika - ustala się natomiast według zasad określonych w art. 11 ust. 2–2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku zatem samochodów użytkowanych na podstawie najmu znajduje zastosowanie art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wartość takiego świadczenia należy obliczać według cen zakupu.

Przy tym zaznaczyć należy, iż rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie może być ustalenie czy sposób kalkulacji ekonomicznej przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego jest prawidłowy. Sposób kalkulacji musi jednak odpowiadać cenie zakupu.

Końcowo, należy jednak również podkreślić, że pojęcie „podróż służbowa pracownika” zdefiniowane w cytowanym powyżej przepisie Kodeksu pracy oraz regulacje dotyczące wysokości i warunków ustalania należności przysługujących pracownikom za czas podróży służbowej należą do zakresu prawa pracy, a w konsekwencji rozstrzyganie w zakresie obowiązku czy zasadności wypłacania, jak również w zakresie sposobu ustalania czy wysokości diet i innych należności za czas podróży służbowej nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.