POSTANOWIENIE

Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu, działając na podstawie przepisów art. 14 a § 1, § 3, § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ), po rozpatrzeniu wniosku, w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, postanawia uznać pogląd Podatnika, wyrażony w złożonym wniosku, za prawidłowy.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego w złożonym wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskująca zamierza ubiegać się o skrócenie z 60 do 25 dni, terminu zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej ze składanych deklaracji VAT-7. Kwoty podatku naliczonego wykazanego w deklaracji VAT-7 wynikają m. in. z faktur dokumentujących kwoty zobowiązań, które zostały w całości zapłacone w formie wzajemnego rozliczenia, czyli kompensaty.

Z uwagi na różnorodność interpretacji w temacie prawa do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w ciągu 25 dni od daty złożenia deklaracji, w której występuje podatek naliczony wynikający z faktur regulowanych za pomocą kompensaty, w Spółce zrodziła się niepewność co do prawa ubiegania się o zwrot w terminie 25 dni.

Zdaniem Podatnika, w przedstawionej powyżej sytuacji Spółka ma prawo wnioskować o zwrot różnicy podatku bezpośrednio na rachunek bankowy w ciągu 25 dni od dnia złożenia deklaracji VAT-7. W opinii Wnioskującej, kompensata jest niewątpliwie jedną z form zapłaty zobowiązań. Ponadto, zapłata może być dokonana w innych formach np. w naturze, płatność gotówką lub przelewem z rachunku bankowego. Przepis art. 87 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, wskazuje, iż zobowiązania mają być zapłacone. Nie wskazuje natomiast w jakiej formie zapłata ma być dokonana. Zatem, zdaniem Spółki, każda forma zapłaty, w tym także kompensata, daje podatnikowi prawo do ubiegania się o zwrot podatku w ciągu 25 dni. Ograniczenie wynikające z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy prawo działalności gospodarczej dotyczy wyłącznie jednej z form zapłaty jaką jest płatność ( gotówką, przelewem ). Ze względu na konstrukcję prawną, ograniczenie to nie może być stosowane w przypadku zapłaty w formie kompensaty.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się co następuje;

Stosownie do przepisów art. 87 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. ( Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. ), na umotywowany wniosek podatnika złożony wraz z deklaracją podatkową urząd skarbowy jest obowiązany zwrócić różnicę podatku, o której mowa w ust. 2, w terminie 25 dni, a w przypadku kwoty, o której mowa w ust. 3 - w terminie 60 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia, gdy kwoty podatku naliczonego, wykazane w deklaracji podatkowej, wynikają z:

1) faktur dokumentujących kwoty należności, które zostały w całości zapłacone bezpośrednio podatnikowi będącemu wystawcą faktury, z uwzględnieniem art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 i Nr 281, poz. 2777 oraz z 2005 r. Nr 33, poz. 289),

2) dokumentów celnych oraz decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34, i zostały przez podatnika zapłacone,

3) wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importu usług lub dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, jeżeli w deklaracji podatkowej została wykazana kwota podatku należnego od tych transakcji

- przy czym przepis ust. 2 zdanie drugie i trzecie stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej ( Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm. ), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:

1) stroną transakcji, z której wynika płatność jest inny przedsiębiorca oraz

2) jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.

Dokonując analizy przepisu art. 87 ust. 6 pkt 1 przywoływanej ustawy o podatku od towarów i usług, należy stwierdzić, iż nie stawia on ograniczeń co do formy zapłaty należności, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku dokonywania zapłaty „gotówką” podatnikowi będącemu wystawcą faktury, gdy jednorazowa wartość transakcji gospodarczej przekroczy 15.000 euro, płatność musi być dokonana za pośrednictwem rachunku bankowego. Nie ma zatem żadnych przeszkód prawnych do uznania, że formą zapłaty może być także potrącenie ( potocznie kompensata ). Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensacja wierzytelności, następuje wówczas, gdy dwie osoby są względem siebie dłużnikami i wierzycielami. Zgodnie bowiem z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny ( Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm. ), potrącenie wierzytelności daje skutek w postaci wzajemnego ich umorzenia do wysokości wierzytelności niższej. W myśl bowiem tego przepisu gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, iż potrącenie ( kompensata ) wzajemnych zobowiązań stanowi zapłatę należności, o której mowa w art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT. W związku z powyższym, jeżeli Spółka dokona bezpośredniej regulacji wzajemnych zobowiązań z wystawcą faktury w formie potrącenia ( kompensaty ), to zachowa uprawnienia wynikające z art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu, postanawia jak w sentencji.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.