D E C Y Z J A

Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie, działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku z zażaleniem z dnia 07.09.2005 roku (data wpływu 08.09.2005 r.) na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście z dnia 30.08.2005 roku Nr PB2/415-48/05/MK/25963 w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznychodmawia zmiany przedmiotowego postanowienia uznając, iż zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

U Z A S A D N I E N I E

W przedmiotowej sprawie w dniu 14.07.2005 roku Spółka zwróciła się z wnioskiem do Naczelnika Urzędu Skarbowego o zajęcie stanowiska czy podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oprocentowanie pożyczki udzielonej pracownikowi ze środków własnych Spółki według stawek niższych niż stawki stosowane przez banki w odniesieniu do pożyczek udzielonych osobom fizycznym.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego sprawy wynika, że zarząd opracował regulamin wewnętrzny w zakresie udzielania pożyczek pracownikom Spółki, na podstawie którego pracownicy mogą ubiegać się o udzielenie pożyczek pieniężnych. Pożyczki udzielane przez Spółkę nie są finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, tylko ze środków pozyskiwanych od kontrahentów oraz z kredytu bieżącego. Oprocentowanie kwot udzielonych pożyczek jest zmienne i zostało ustalone na poziomie kosztów pozyskania środków pieniężnych przez Spółkę z kredytu bieżącego powiększonych o marżę ustaloną przez Spółkę.

Organ podatkowy I instancji, po rozpatrzeniu pisma z dnia 14.07.2005 r., wydał postanowienie Nr PB2/415-48/05/MK/25963, w którym stwierdził, iż przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

Na powyższe postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego złożone zostało w dniu 08.09.2005 r. zażalenie, w którym Spółka wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia. Płatnik zarzuca błędną interpretację art. 11 ust. 2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Spółki należałoby uznać, że skoro pracownicy nie osiągają przychodu z tytułu częściowo odpłatnego świadczenia, to również nie osiągają przychodu ze stosunku pracy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie, po przeanalizowaniu akt sprawy wyjaśnia, iż stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. A zatem pojęcie przychodów podatnika obejmuje nie tylko świadczenia pieniężne czy rzeczowe, ale również wartość świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego. Wprawdzie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednakże w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że pojęcie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana jakakolwiek zapłata. Takim stosunkiem prawnym jest np. umowa pożyczki, przez którą pożyczkodawca zobowiązuje się do przeniesienia na własność pożyczkobiorcy określoną ilość pieniędzy, a pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy wraz z ewentualnymi odsetkami. Wartość pieniężna otrzymana przez biorącego pożyczkę nie powiększa jego majątku na stałe, może on jedynie nimi dysponować jako własnymi tylko przez określony czas. Rozporządzanie przez niego pożyczonymi środkami może jednak przyczyniać się do powiększenia jego majątku lub uzyskania innych korzyści. Taki gospodarczy cel pożyczek uzasadnia rozpowszechnienie w obrocie pożyczek oprocentowanych, w którym to obrocie umówione odsetki są wynagrodzeniem za ten potencjalny efekt gospodarczy. A zatem niskooprocentowana pożyczka stanowi świadczenie częściowo odpłatne i przychód z tego tytułu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wartość pieniężną świadczeń częściowo odpłatnych ustala się na podstawie art. 12 ust 3 i art. 11 ust. 2b ustawy z dnia 26.07.1991 roku. W związku z tym przychód stanowi różnica pomiędzy wartością ustaloną na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.
W rozpatrywanej sprawie udzielanie pożyczek nie mieści się w zakresie działalności gospodarczej pracodawcy. Jednak zgodnie z opracowanym regulaminem Spółki, pracownicy mogą ubiegać się o udzielenie pożyczek, które są oprocentowane niżej niż pożyczki ogólnie dostępne w warunkach rynkowych. Mając na uwadze przytoczone przepisy otrzymana przez pracownika pożyczka oprocentowana w sposób preferencyjny stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, którego wysokość stanowić będzie różnica pomiędzy wartością odsetek ustaloną na warunkach rynkowych a wartością odsetek zapłaconych przez pracownika. Przychód ten powstanie w miesiącu, w którym pożyczka zostanie postawiona do dyspozycji pracownika w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W konsekwencji, zdaniem Dyrektora tut. Izby, skoro pracownicy zaciągnęli pożyczki oprocentowane preferencyjnie, a nie na warunkach ogólnie obowiązujących w gospodarce rynkowej, różnica wynikająca z oprocentowania stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe postanowiono jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.
Na decyzję przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie w terminie 30-tu dni od daty jej doręczenia. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach.