INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. akt I FSK 1118/11 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 20/11 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2010 r. (data wpływu 2 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 16 września 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Pana za podatnika z tytułu sprzedaży działki budowlanej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 16 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Pana za podatnika z tytułu sprzedaży działki budowlanej.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 1993 r. nabył Pan wraz z żoną, do majątku wspólnego, gospodarstwo rolne o powierzchni 4,33 ha, w ramach którego prowadził działalność rolniczą. W 2001 r. dokonał Pan zamiany części gospodarstwa (2,13 ha) na lokal mieszkalny, a na pozostałym gruncie (2,20 ha) nadal prowadził z żoną działalność rolniczą (m. in. otrzymywał wraz z żoną dopłaty rolnicze). Posiada Pan również działkę rolną o powierzchni około 0,6 ha, tj. łąkę ze stawem, która nie jest przeznaczona pod zabudowę. Zakupiony w 1993 r. grunt, wykorzystywany był do prowadzenia działalności rolniczej do 2005 r. Od 2006 r. leżał odłogiem, gdyż jego uprawa nie była opłacalna. W grudniu 2009 r. otrzymał Pan decyzję o warunkach zabudowy, w ramach której ustalono, że na posiadanym gruncie (nr 44 o powierzchni 1,62 ha) możliwa jest budowa domów jednorodzinnych. W lutym 2010 r. otrzymał Pan decyzję zatwierdzającą podział tej nieruchomości na 11 działek, z których nr 11 pełni funkcję drogi wewnętrznej dojazdowej. Na jednej z ww. działek buduje Pan dom (dla własnych celów mieszkaniowych). W kwietniu 2010 r. dokonał zbycia jednej z działek wraz z udziałem w drodze. Ww. grunty nie były wykorzystywane w pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wskazał Pan, iż nie podjął innych czynności zmierzających do sprzedaży ziemi (nie uzbroił sprzedawanych działek), niż wystąpienie o uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy i dokonanie podziału gruntu. Podpisał Pan umowę z biurem pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości, sam też, poprzez znajomych, poszukiwał ewentualnych nabywców. W dniach: 25 czerwca 2010 r. oraz 11 sierpnia 2010 r. (po złożeniu wniosku o interpretację indywidualną) sprzedał Pan dwie kolejne działki. Sprzedane grunty nie były zabudowane. W celu rozliczenia transakcji zbycia nie występował Pan jako podatnik VAT czynny. W przyszłości zamierza Pan sprzedać część działek wyodrębnionych w wyniku podziału (ewentualnie część pozostawić na własne potrzeby). Nie wyklucza również możliwości ewentualnego zbycia mieszkania, w którym obecnie mieszka, a także łąki ze stawem, jeżeli znajdzie się nabywca, który zakupi tę ziemię po korzystnej cenie.

Prowadził Pan następującą pozarolniczą działalność gospodarczą:

• w okresie od 29 lutego 1984 r. do 15 lipca 1999 r. – w zakresie usług taksówki bagażowo/osobowej, w związku z którymi nie był podatnikiem VAT;
• w okresie od 1 lipca 2001 r. do 1 sierpnia 2004 r. – w zakresie usług transportowych, w związku z którymi był podatnikiem VAT. Po zaprzestaniu wykonywania tej działalności, wyrejestrował się z rejestru podatników VAT.

Do wniosku załączył Pan kserokopie zaświadczeń: z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, potwierdzającego otrzymanie przez Pana żonę płatności bezpośrednich do gruntów rolnych za rok 2004 i 2005 oraz z Urzędu Gminy S., potwierdzającego, że wraz z żoną jest Pan podatnikiem podatku rolnego, a także kserokopię umowy zawartej z biurem pośrednictwa w obrocie nieruchomościami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, dokonując sprzedaży działki w kwietniu 2010 r., stałem się z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując zbycia działek w opisanym powyżej stanie faktycznym, nie stał się podatnikiem podatku od towarów i usług. Wskazał Pan, powołując treść interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 lipca 2009 r. nr IPPP3/443-405/09-4/KG, iż sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie posiada znamion prowadzenia działalności gospodarczej. Na poparcie swojego stanowiska przytoczył Pan również fragment treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 marca 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 2488/08, w którym stwierdzono, że związek dokonywanej czynności z działalnością handlową ma decydujące znaczenie, przy czym w przypadku handlu, musi istnieć już w momencie zakupu sprzedawanej rzeczy. Innymi słowy zamiar odsprzedaży powinien istnieć w świadomości podmiotu już w chwili nabywania towaru, a nie dopiero w momencie jego sprzedaży. Brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym podkreślił Pan, iż nabywając w 1993 r. gospodarstwo rolne, w tym podzieloną w 2010 r. działkę, zamierzał wraz z żoną prowadzić na niej działalność rolniczą, co też przez wiele lat czynił. Chęć odsprzedaży posiadanego gruntu pojawiła się w 2009 r., gdy podjął Pan działania zmierzające do podziału działki i uzyskania decyzji o warunkach zabudowy.

W interpretacji indywidualnej z dnia 5 października 2010 r. znak ITPP2/443-669/10/KT oceniono stanowisko Wnioskodawcy jako nieprawidłowe. Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji Wnioskodawca, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Wyrokiem z dnia 8 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 20/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, stwierdzając, iż w opisanym stanie faktycznym brak było podstaw do przypisania Skarżącemu przymiotu podatnika podatku od towarów i usług z tytułu czynności sprzedaży gruntu pod zabudowę. Skarżący nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Nabył gospodarstwo rolne i prowadził działalność rolniczą przez długi okres czasu (dwanaście lat), jednak w zakres tego rodzaju działalności, zdefiniowanej w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług, nie wchodzi działalność handlowa, której przedmiotem jest obrót nieruchomościami. Tym samym nie sposób było przyjąć, że majątek został nabyty z przeznaczeniem do działalności handlowej. Pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Z kolei brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu I instancji złożył skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. akt I FSK 1118/11, została oddalona. Uzasadnienie wyroku oparto o tezę, iż nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowany w celach osobistych. Jeżeli sprzedawane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za handlowca w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał, że w świetle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r., podjętego w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w przedmiotowej sprawie nadal aktualne są wywody zawarte w wyroku NSA w składzie siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07, wskazujące na kryteria jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku podmiot wykonuje określone czynności w ramach działalności gospodarczej, czy też zarządza majątkiem prywatnym. Zatem każdorazowo konieczne jest ustalenie, czy w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Również kwestia dokonania podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama z siebie nie jest decydująca.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie istotna jest przede wszystkim ocena, czy z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Skarżący, w celu dokonania spornej sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Fakt podjęcia takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich, czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku zwrócił uwagę, iż fakt, że sprzedawane grunty wchodziły uprzednio w skład gospodarstwa rolnego Skarżącego i były wykorzystywane do działalności rolniczej, nie mogło, co wyraźnie stwierdził Trybunał w powołanym wyroku z dnia 15 września 2011 r., przesądzać o tym, iż tylko z tego powodu Skarżący, jako rolnik ryczałtowy zwolniony od podatku, sprzedając te grunty stał się z tego powodu podatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 8 czerwca 2012 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z dnia 8 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 20/11, uchylający zaskarżoną indywidualną interpretację z dnia 5 października 2010 r. znak ITPP2/443-669/10/KT.

W wyniku ponownej analizy przedstawionego we wniosku stanu faktycznego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. akt I FSK 1118/11 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 20/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo zaznaczyć należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny, co oznacza, iż w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej został (zostanie) określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.