Postanowienie

Na podstawie art. 14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. ? Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60, Nr 86 poz. 732) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 05.04.2005r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie opodatkowania w 2003 roku podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwot otrzymanych przez pracownika z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego.

stwierdza, że:

stanowisko przedstawione w piśmie z dnia 05.04.2005r. uzupełnionym w dniu 22.04.2005r. jest nieprawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

Uzasadnienie

W dniu 1 lipca 2003r. podatnik zawarł z pracodawcą C Sp. z o.o. porozumienie zmieniające umowę o pracę. Na jego podstawie w ramach łączącego Wnioskodawcę z pracodawcą stosunku pracy podatnik przeniesiony został z C, w której świadczył pracę, do R. Zgodnie z Regulaminem Wynagradzania Spółki w przypadku zmiany miejsca zamieszkania przez pracownika w wyniku przeniesienia przez pracodawcę do pracy w innej miejscowości niż dotychczasowe miejsce pracy, pracodawca może wypłacić dodatek na zagospodarowanie w wysokości 3000 zł. Na pojęcie ?dodatek na zagospodarowanie? składają się :

• koszty zmiany miejsca zamieszkania w związku z przeniesieniem do wykonywania pracy w innej miejscowości,
• koszty zagospodarowania i osiedlenia w wyniku przeniesienia
• koszty transportu.

Świadczenie nazwane ?dodatkiem na zagospodarowanie? zostało ujęte w liście płac jako przychód podlegający opodatkowaniu i płatnik pobrał od niego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wątpliwość podatnika dotyczy kwestii opodatkowania w 2003 roku podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwot otrzymanych przez pracownika z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego.

Zdaniem Wnioskodawcy w opisywanym stanie faktycznym miało miejsce ?przeniesienie służbowe?, a w związku z tym kwoty otrzymane przez niego jako pracownika z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym o osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Przy interpretacji unormowań w zakresie zwolnienia określonego w tym przepisie, należy na wstępie zwrócić uwagę na treść art. 10 tej ustawy, który szczegółowo wymienia źródła przychodów, a jako jedne z nich wyszczególnia w ust. 1 pkt 1 stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym również spółdzielczy stosunek pracy.

Wyjaśnienie tych pojęć wymaga odwołania się do regulacji prawnych zawartych w ustawie z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy, jako podstawowego aktu prawnego kodyfikującego polskie prawo pracy, a tym samym zawierającego podstawowe uregulowania w zakresie stosunku pracy.

Pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Zatem nawiązanie stosunku pracy, w ramach którego następuje włączenie pracownika do działalności pracodawcy i podporządkowanie go regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownika co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy, następuje na podstawie umowy o pracę bądź innych wymienionych czynności prawnych (art. 2 ustawy ? Kodeks pracy). Wnioskodawca zawarł ze Spółką umowę o pracę 1 października 1997 roku, a przeniesienie było następstwem porozumienia zmieniającego tę umowę.

Należy przy tym zaznaczyć, iż odmienność poszczególnych stosunków pracy została wyraźnie zaznaczona w Kodeksie pracy, bowiem w Dziale II stosunek pracy uregulowano: w Rozdziale II umowę o pracę (art. 25-67), a w Rozdziale III stosunek pracy na podstawie powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę (art. 68-77). Zatem bezspornie mamy tu do czynienia z różnymi stosunkami pracy, które w sposób znaczący różnią się od siebie, natomiast żaden z nich nie został określony jako stosunek służbowy. Jednocześnie Kodeks pracy nie reguluje świadczenia pracy na innej podstawie niż stosunek pracy, chociażby stosunek ten był podobny do pracowniczego. Dotyczy to osób:

1. wykonujących pracę na podstawie umów prawa cywilnego,
2. wykonujących pracę nakładczą,
3. członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych,
4. osób, które łączy z pracodawcą tzw. stosunek służbowy.

Osoby, które łączy z pracodawcą tzw. stosunek służbowy są funkcjonariuszami, a nie pracownikami i ich prawa oraz obowiązki są regulowane przepisami ustaw, zwanych pragmatykami służbowymi. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego zgodny jest pogląd, iż stosunki służbowe mianowanych żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Państwa, Policji, Straży Więziennej, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej oraz funkcjonariuszy celnych nie są stosunkami pracy w rozumieniu Kodeksu pracy (wyrok NSA z dnia 5 czerwca 1991r., sygn. akt II SA 35/91, ONSA z 1991 r. nr 3, poz. 64 z glosą J. Łętowskiego, OSP z 1992 r. nr 1 poz. 25; postanowienie NSA z 29 stycznia 1993 r., sygn. akt U II SA 2468/92, ONSA z 1994 r. nr 2, poz. 58; postanowienie SN z dnia 23 listopada 1994 r., sygn. akt III PO 8/94, OSNAPiUS z 1995 r. nr 7, poz. 92).

Reasumując, stwierdzić należy, iż zarówno w prawie pracy, jak i w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżnia się stosunek pracy i stosunek służbowy. Zapis zawarty w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wyłącznie kwot otrzymywanych przez osoby fizyczne, których związek z pracodawcą określa stosunek służbowy. Nadto podkreślenia wymaga fakt, iż Kodeks pracy nie zna pojęcia "przeniesienie służbowe", a zmiana miejsca pracy, jako jednego z istotnych warunków umowy o pracę, następuje w trybie określonym w art. 42 tej ustawy, jako wypowiedzenie zmieniające warunki pracy. Natomiast pojęcie "przeniesienie" występuje w ramach stosunku służbowego i jest regulowane w art. 51 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 1999 r. nr 49, poz. 483 ze zm.), w art. 40 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1997 r. nr 10, poz. 55 ze zm.) czy w art. 36 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. nr 30, poz. 179 ze zm.).

Wyodrębnienie przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w źródłach przychodu: stosunku służbowego, wynikającego z ustaw zwanych pragmatykami służbowymi, oraz stosunku pracy, regulowanego przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, powoduje, iż zwolnienie od podatku dochodowego określone w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące kwot otrzymanych przez pracowników w związku z przeniesieniem służbowym, nie ma zastosowania do pracowników zatrudnionych na podstawie stosunku pracy uregulowanego przepisami Kodeksu pracy.

W tym stanie prawnym nie można uznać racji podatnika o niesłusznie pobranej zaliczce na podatek dochodowy. Obowiązek taki nakłada na ?zakłady pracy? art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie, z którym osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowe.

Tym samym stanowisko podatnika, iż kwota przychodu otrzymana przez niego z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia w ramach stosunku pracy korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc w którym nastąpiło przeniesienie jest nieprawidłowe.

Mając powyższe na względzie, Naczelnik tut. Urzędu postanowił jak na wstępie.