Z przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego wynika, iż od 01.05.2005 r. wynajmuje lokal mieszkalny we Wrocławiu, którego jest właścicielem na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w dniu 10.03.1992 r. Wymieniony lokal otrzymany w drodze darowizny został wydany podatniczce, zgodnie z zawartą w akcie klauzulą, w dniu śmierci darczyńcy, t.j. 09.11.2003 r. W 2004 r. przeprowadzono generalny remont mieszkania, a maju 2005 r. podatniczka zleciła wykonanie operatu szacunkowego przedmiotowej nieruchomości i na podstawie wyceny wynikającej z niego ustaliła wartość początkową środka trwałego, t.j. omawianego lokalu mieszkalnego.

Przyjęty do używania środek trwały należy wycenić, t.j. ustalić jego wartość początkową, która będzie podstawą naliczania odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych. Zgodnie z przepisami art. 22g ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się:

1) w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia,
2) w razie częściowo odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b,
3) w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia,
4) w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości,
5) w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej – ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu.

Cena nabycia lub wartość rynkowa z dnia nabycia jest wyznacznikiem wartości początkowej wówczas, gdy podatnik nabywa środek trwały, a więc przedmiot kompletny i zdatny do użytku. Natomiast w sytuacji, gdy nabycie środka trwałego następuje w znacznym odstępie czasu przed dniem założenia ewidencji, a jego doprowadzenie do stanu używalności połączone jest z nakładami zwiększającymi jego wartość, zachodzi sytuacja, że nie można ustalić wartości początkowej w sposób przewidziany w art. 22g ust. 1 cyt. ustawy. W sytuacji takiej, zgodnie z przepisami art. 22g ust. 8 tej ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o którym mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W przedstawionej sytuacji dopuszczalne jest ustalenie wartości początkowej środka trwałego, w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego powołanego przez podatnika

Wobec powyższego stanowisko przedstawione przez Podatnika w sprawie ustalenia wartości początkowej środka trwałego jest właściwe