P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Strona nabywa przysługujące jej klientom od ich dłużników wierzytelności pieniężne, wynikające z zawartych przez nich umów ( sprzedaży, o świadczenie usług itp.) zarówno bez prawa do regresu, jak i z prawem do regresu. Z tego tytułu pobiera wynagrodzenie w formie prowizji, stanowiącej ustalony procent nominalnej wartości nabywanej wierzytelności. Ponadto wypłacając klientowi kwotę odpowiadającą wartości wierzytelności, pomniejsza ją o dodatkowe wynagrodzenie - dyskonto, które jest kalkulowane jako odsetki liczone od nominalnej wartości wierzytelności za okres od nabycia wierzytelności do terminu jej płatności. Dodatkowo, w przypadku zwłoki w spłacie wierzytelności, Stronie przysługują odsetki za okres od daty upływu terminu płatności do daty faktycznej zapłaty.
W związku z tym Strona zwróciła się o potwierdzenie stanowiska, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 22 % podlega ww. prowizja, natomiast dyskonto oraz ewentualne odsetki są zwolnione od podatku od towarów i usług.
Zdaniem Strony dyskonto i odsetki stanowiące wynagrodzenie z tytułu świadczenia usługi polegającej na finansowaniu klienta w ramach umowy dyskonta wierzytelności są zwolnione od podatku od towarów i usług, natomiast prowizja stanowiąca wynagrodzenie za pozostałe usługi świadczone w ramach ww. umowy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 22%.
Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwolnione zostały od podatku usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem usług ściągania długów oraz faktoringu (pkt 5). O tym czy, świadczone przez Stronę usługi, stanowiące przedmiot wniosku, są czy też nie są zwolnione od podatku na podstawie ww. przepisu, decyduje więc zaliczenie do właściwego grupowania PKWiU.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy obrotem, stanowiącym podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług, jest kwota należna z tytułu sprzedaży (pojęcie to zgodne z art. 2 pkt 22 ustawy obejmuje również świadczenie usług), pomniejszona o kwotę należnego podatku. W myśl powołanego przepisu kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. W związku z tym, co do zasady, podstawa opodatkowania w przypadku umów faktoringu lub umów o podobnym charakterze, tj. opisana umowa dyskonta, obejmuje wszelkie składniki wynagrodzenia, niezależnie od postaci czy nazwy, należne faktorowi od faktoranta z tytułu zawartej umowy. Opis świadczonych przez Stronę usług wskazuje, iż charakterem są one zbliżone do usług faktoringu pełnego lub niepełnego, w zależności od tego, czy w przypadku braku zapłaty ze strony dłużnika Strona nie ma, czy też ma regres w stosunku do klienta.
Umowa faktoringu, jak i pozostałe tego rodzaju umowy należy do tzw. umów nienazwanych, tj. takich, które nie zostały zdefiniowane na gruncie obowiązującego prawa cywilnego. Przez umowę faktoringu powszechnie rozumie się umowę, którą faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi.
W ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego fakt, iż w przypadku wykupu wierzytelności niewymagalnych pobieranie odsetek w formie dyskonta stanowi wynagrodzenie za finansowanie faktoranta, co w tej części upodabnia faktoring do usług kredytowych, pozostaje co do zasady bez znaczenia dla oceny, iż mamy do czynienia z jedną acz kompleksową usługą, określoną mianem faktoringu, w ramach której finansowanie ma charakter uboczny. Niemniej jeżeli w zawartej umowie zostało ono wyraźnie wyodrębnione, także w części dotyczącej wynagrodzenia, za możliwe uznać należy traktowanie go jako odrębnej usługi kredytowej, zwolnionej od podatku zgodnie z powołanym wyżej art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego zauważa, iż nie jest uprawniony ani obowiązany w ramach interpretacji prawa podatkowego udzielanej w trybie art. 14a i nast. ustawy - Ordynacja podatkowa do dokonywania lub oceny poprawności zaklasyfikowania wskazanych usług. Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005r. (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych do zaklasyfikowania usług lub wyrobów (wg PKWiU) zobowiązany jest odpowiednio usługodawca lub producent (importer) danego wyrobu. W przypadku trudności z zaklasyfikowaniem usług należy zwrócić się o opinię klasyfikacyjną do właściwego urzędu statystycznego.