INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2012 r. (data wpływu 23 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia darowizny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia darowizny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2011 r. Wnioskodawczyni świadczyła pracę na zasadzie wolontariatu przy Parafii. Działalność medyczna przychodni polega na profilaktyce nowotworów. Darowizna Zainteresowanej na rzecz (…) polega na cotygodniowym przeprowadzaniu w poradni badań pacjentek, które zgłaszają się na badania bezpłatne. Praca polega na badaniu skóry piersi i narządów wewnętrznych, kwalifikowaniu pacjentek na badania mammograficzne lub usunięcia chirurgicznego zmian lub pokierowanie do dalszej diagnostyki lub leczenia. Jednocześnie w ramach Jej pracy prowadzona jest dokumentacja lekarska przeprowadzonych badań dla każdej pacjentki. Celem darowizny Wnioskodawczyni w postaci pracy własnej jest ochrona zdrowia w ramach prowadzonej pomocy charytatywno-opiekuńczej przy Parafii. Zainteresowanej stosowne zaświadczenie za 2011 r., z którego wynika wartość Jej darowizny, która została obliczona na podstawie ilości wykonanych świadczeń i ich średniej ceny oraz wydała oświadczenie o przyjęciu Jej darowizny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w 2011 r. zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 9 oraz art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym osób fizycznych Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia kwoty darowizny przekazanej na cele kultu religijnego jeżeli posiada zaświadczenie, z którego wynika wartość darowizny...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku dochodowego stanowi dochód po odliczeniu kwot darowizny przekazanych na cele kultu religijnego, a zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 2 ww. ustawy odliczenie stosuje się w przypadku darowizny innej niż pieniężna jeżeli jest udokumentowana dokumentem, z którego wynika wartość darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu. Świadczona przez Zainteresowaną praca na zasadzie wolontariatu ma charakter niepieniężnej darowizny. Przychodnia wystawia Wnioskodawczyni zaświadczenie o wartości Jej darowizny oraz jej przyjęciu. Zainteresowana uważa, iż spełnia warunki wynikające z art. 26 ust. 1 pkt 9 oraz art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ma prawo do odliczenia za 2011 r. wartości przekazanej przez Nią darowizny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361), nie przewiduje wprost odliczenia od podstawy opodatkowania darowizn poczynionych na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą. Tym niemniej podstawę do dokonania takowych odliczeń stanowi przepis art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.), który ma charakter szczególny wobec regulacji zawartych w ww. wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z brzmieniem wyżej powołanego przepisu art. 55 ust. 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą są wyłączone z podstawy opodatkowania darczyńców podatkiem dochodowym i podatkiem wyrównawczym, jeżeli kościelna osoba prawna przedstawi darczyńcy pokwitowanie odbioru oraz - w okresie dwóch lat od dnia przekazania darowizny - sprawozdanie o przeznaczeniu jej na tę działalność. W odniesieniu do darowizn na inne cele mają zastosowanie ogólne przepisy podatkowe.

Ustawodawca przewidując w powołanym przepisie darowiznę jako podstawę do odliczenia od dochodu objętych nią kwot, nie zawarł w żadnym z przepisów ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (ani też w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych) definicji tej czynności.

Instytucja prawna darowizny została natomiast określona w art. 888-902 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W świetle tych przepisów umowa darowizny polega na bezpłatnym, nieekwiwalentnym świadczeniu darczyńcy kosztem swego majątku i nie wiąże się z uzyskaniem jakiegokolwiek dobra albo innego świadczenia w związku z przekazaną darowizną, ani w chwili jej dokonania, ani też w przyszłości.

Zatem darowizna jest przesunięciem majątkowym dochodzącym do skutku w drodze umowy jednostronnie zobowiązującej, której treścią jest zarówno zobowiązanie darczyńcy do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym na rzecz drugiej osoby czyli obdarowanego, jak i oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny. Użyte przez ustawodawcę w powyższym przepisie sformułowanie „kosztem swego majątku” przesądza o tym, że spełnienie świadczenia ustalonego w umowie musi spowodować ubytek w majątku darczyńcy, który może oznaczać, że majątek ten bądź zmniejszy się, bądź też nie powiększy się wskutek wykonania darowizny.

Nie każde jednak świadczenie dokonane na rzecz strony umowy nieodpłatnie i przynoszące jej korzyść, może być uznane za darowiznę. Z przepisu art. 889 § 1 Kodeksu cywilnego wynika bowiem, iż nie mogą być uznane za darowiznę zobowiązania do bezpłatnego świadczenia uregulowane innymi przepisami Kodeksu cywilnego (tzw. umowy nazwane).

Z powyższego wywodu wynika, iż aby zakwalifikować dane świadczenie nieodpłatne jako darowiznę muszą zostać spełnione wszystkie przesłanki określone w wyżej powołanych przepisach Kodeksu cywilnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż w 2011 r. Wnioskodawczyni świadczyła pracę na zasadzie wolontariatu na rzecz (…) przy Parafii wycenioną i potwierdzoną stosownym zaświadczeniem. Zdaniem Zainteresowanej spełnia warunki wynikające z art. 26 ust. 1 pkt 9 oraz art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ma prawo do odliczenia za 2011 r. wartości przekazanej przeze Nią darowizny.

Tymczasem, jak już wyżej wykazano, instytucja darowizny nie obejmuje wszystkich świadczeń wykonywanych nieodpłatnie. W rozpatrywanej sytuacji przede wszystkim nie nastąpiło określone w wyżej cyt. art. 888 KC przesunięcie majątkowe skutkujące zmniejszeniem aktywów lub zwiększeniem pasywów podatnika. Przedmiotem świadczenia nie było bowiem należne wynagrodzenie za pracę, lecz równowartość kwoty wynikającej z wyceny pracy w zakresie świadczonych usług.

Tak więc w niniejszej sprawie nie doszło w jakikolwiek sposób do uszczuplenia majątku Wnioskodawczyni.

W tym miejscu wyjaśnić należy, iż o ewentualnej darowiźnie można by było mówić w sytuacji gdyby Zainteresowana nawiązała jakikolwiek stosunek zobowiązaniowy, w wyniku którego ww. przychodnia przy parafii zobowiązana byłaby do wypłaty wynagrodzenia. W momencie wymagalności wynagrodzenia gdyby Wnioskodawczyni przekazała to wynagrodzenie na rzecz tej przychodni, zgodnie z wyżej powołanymi wymogami dotyczącymi darowizn (zawartymi również w ustawie o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej), to wówczas można by było uznać, iż Wnioskodawczyni poczyniła darowiznę.

Tymczasem w przedstawionej przez Zainteresowaną sytuacji faktycznej, jak wskazano wyżej, dochodzi jedynie do wyceny świadczonej przez Nią pracy.

Tak więc twierdzenie Wnioskodawczyni jest błędne, gdyż przedmiotem nieodpłatnego świadczenia, nie jest należne wynagrodzenie za pracę, ale właśnie wykonana praca, która nie mieści się w zakresie pojęcia „darowizna” zawartej w ustawie Kodeks cywilny.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż w 2011 r. Zainteresowana nie ma prawa do odliczenia wartości świadczonej pracy od dochodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.