P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. ? Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu wniosku Strony z dnia 07.12.2005 r. (data wpływu do tut. Urzędu 08.12.2005 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj. zaliczanie diet wypłacanych kierowcy z tytułu odbywanych podróży do kosztów uzyskania przychodów, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność handlową w zakresie obrotu hurtowego lekami głównie z przeznaczeniem na export oraz do krajów Unii Europejskiej. Dostawy do Węgier, Czech i Słowacji Spółka organizuje we własnym zakresie, tzn. własnym samochodem prowadzonym przez zatrudnionego przez Stronę kierowcę. Zgodnie z umową o pracę miejscem świadczenia pracy kierowcy jest Ciechanów. Kierowca wykonuje cotygodniowe trwające 4-5 dni kursy, dostarczając towary kontrahentom zagranicznym.Zdaniem Spółki kierowcy przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej, ponieważ wykonuje on zadania poza miejscem stałego wykonywania pracy. Strona powołuje się przy tym na treść art.  775 § 1 ustawy ? Kodeks pracy. Na tej podstawie Spółka uważa, iż wypłacane kierowcy diety stanowią dla niej koszty uzyskania przychodów.

Analizując przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz stanowisko Strony, Naczelnik tut. Urzędu stwierdza, co następuje:Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi mieć charakter definitywny, pozostawać w związku z prowadzona działalnością gospodarczą oraz musi być poniesiony w celu uzyskania przychodów albo mieć wpływ na ich wielkość. Co do zasady należności przysługujące pracownikom z tytułu stosunku pracy, tzn. wynagrodzenie ze wszelkimi jego składnikami stanowią koszty uzyskania przychodów. Koszty zatrudnienia mają definitywny charakter, pracodawca musi je ponosić, aby mógł wykonywać swoją działalność gospodarczą i uzyskiwać przychody. Jednakże istnieją również takie składniki wynagrodzenia, które nie wynikają z umów zawartych pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, lecz wynikają wprost z przepisów prawa pracy. Stanowią one świadczenia obowiązkowe, które pracodawca zobligowany jest wypłacić pracownikowi pod warunkiem zaistnienia określonych zdarzeń przewidzianych w akcie prawnym. Do takich świadczeń należy dieta w rozumieniu art. 775 § 1 z dnia 26 czerwca 1974 roku ? Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

W ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu w tym przypadku nie znajduje zastosowania art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Stosownie do treści tego przepisu, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróż służbowa charakteryzuje się tym, że ma charakter wyjątkowy w odniesieniu do codziennych obowiązków pracownika wynikających z umowy o pracę. Wyjazdy kierowcy zatrudnionego do obsługi samochodu stanowiącego własność pracodawcy, w celu dostarczania towarów kontrahentom nie mają z pewnością incydentalnego charakteru, są elementem codziennej pracy kierowcy. Zgodnie z art. 6 i 7 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2004 r. Nr 92, poz. 879 ze zm.) czynności związane z wykonywaniem czynności przewozu drogowego zaliczane są do czasu pracy kierowcy. Ponadto stosownie do art. 2 pkt 4 wspomnianej ustawy stanowiskiem pracy kierowcy jest: siedziba pracodawcy, pojazd, który kierowca prowadzi oraz każde inne miejsce, w którym kierowca wykonuje czynności związane z wykonywanymi przewozami drogowymi. W świetle powyższego na pracodawcy nie ciąży, wynikający z normy art. 775 § 1 ustawy ? Kodeks pracy, ustawowy obowiązek wypłaty należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. W związku z powyższym wypłacane świadczenie nie może zostać uznane za dietę w rozumieniu przepisów wykonawczych wydanych na podstawie powołanego przez Spółkę art. 775 § 1 ustawy ? Kodeks pracy. W ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu stanowisko Strony w rzeczonej sprawie jest nieprawidłowe. Ponieważ wydatki określone przez Spółkę jako diety zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy wypłacane pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku kierowcy nie stanowią należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowej, jak również nie zaliczają się do innych rodzajów świadczeń na rzecz pracowników określonych w ustawie Kodeks pracy, wydatków tych w przedstawionej przez Stronę we wniosku formie, nie można uznać za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu wyżej cytowanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie.Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

P o u c z e n i e

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony #8722; do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 ustawy-Ordynacja podatkowa). Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego (art. 14a § 4 ustawy-Ordynacja podatkowa).