POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Podatnika znak 5952/09/2005 z dnia 28.09.2005r. (data wpływu do tut. Urzędu 30.09.2005r.), uzupełnionego pismami z dnia 13.10.2005r., 24.10.2005r. oraz 09.11.2005r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie korekty podatku naliczonego, w przypadku stwierdzenia zawinionego niedoboru towarów, na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT

stwierdza, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w części dotyczącej zasadności dokonania korekty podatku naliczonego natomiast nieprawidłowe w części dotyczącej okresu rozliczeniowego, w którym należy dokonać tej korekty, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego

Uzasadnienie

Podatnik stwierdził zawiniony niedobór towarów. W związku z powyższym zwraca się z zapytaniem czy wystąpienie niedoboru zawinionego powoduje obowiązek korekty podatku naliczonego, odliczonego przy zakupie towaru objętego tym niedoborem oraz w jakim okresie powinno się dokonać korekty podatku naliczonego – czy na dzień spisu czy też na dzień rozliczenia (obciążenia notą) osoby odpowiedzialnej materialnie.

Zdaniem Podatnika, skoro wartością niedoboru obciążono osobę materialnie odpowiedzialną – to nie nastąpi zaliczenie wydatków związanych z nabyciem towaru, którego niedobór stwierdzono do kosztów uzyskania przychodów. Fakt nie zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów skutkuje brakiem możliwości odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towaru objętego tym niedoborem. Na potwierdzenie swojego stanowiska Podatnik powołuje się na treść art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

W opinii Podatnika korekty podatku naliczonego powinno się dokonać na dzień rozliczenia, czyli obciążenia notą osoby materialnie odpowiedzialnej.

Po przeanalizowaniu wniosku Podatnika, mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa tut. Organ podatkowy stwierdza, co następuje:

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, czy też jak określa to przepis ustawy – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej.

W ustawie o VAT zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego określone zostały w Dziale IX w art. 86-95. Z ogólnej zasady zawartej w tych przepisach (art. 86 ust. 1) wynika, iż podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Natomiast kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT).

Istotną zasadą dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego jest zatem istnienie związku tegoż podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. W art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług określając tę zasadę wskazano, że podatek naliczony podlega odliczeniu w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Wskazana zasada wyłącza możliwość dokonywania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz nie podlegających temu podatkowi.

Składając przedmiotowy wniosek, Podatnik zwrócił się z zapytaniem czy stwierdzenie zawinionego niedoboru towarów (z tytułu nabycia których Podatnik dokonał odliczenia podatku naliczonego) skutkuje koniecznością korekty podatku naliczonego.

Tut. Organ podatkowy zwraca uwagę, iż w art. 88 ustawy o VAT ustawodawca określił przypadki, w których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

I tak, zgodnie z ust. 1 pkt 2 tegoż artykułu obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Skoro zatem – jak oświadczył Podatnik w złożonym wniosku – wartością niedoboru zostanie obciążona osoba odpowiedzialna materialnie, to nie nastąpi zaliczenie wydatków związanych z nabyciem towaru, którego niedobór stwierdzono, do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji, fakt niezaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów skutkuje brakiem możliwości odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towaru objętego tym niedoborem.

W przypadku, gdy podatek ten był odliczony w momencie otrzymania faktury za nabyty towar, to konieczne staje się dokonanie korekty podatku naliczonego.

Natomiast Podatnik winien dokonać tej korekty w deklaracji za miesiąc, w którym ten niedobór stwierdzono i zakwalifikowano jako zawiniony – z tą bowiem chwilą wydatki przestały stanowić koszt uzyskania przychodów.