INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2012 r. (data wpływu 7 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 października 2012 r. (data wpływu 2 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m. in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) w związku z czym pismem z dnia 23 października 2012 r., Nr IPTPB1/415-486/12-2/MD, na podstawie art. 169 § 1 i § 2, w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 23 października 2012 r. skutecznie doręczono w dniu 29 października 2012 r., następnie w dniu 2 listopada 2012 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 30 października 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 27 czerwca 2012 r. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą – Auto Szkoła.

W prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza używać samochód osobowy i wprowadzić go jako środek trwały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Samochód ten ma być używany tylko na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, wykonywaną przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca nadmienia, że przedmiotowy samochód wcześniej był użytkowany przez Jego żonę w prowadzonej działalności gospodarczej - Auto Szkoła i zaliczony był do kosztów uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych. Żona Wnioskodawcy prowadziła powyższą działalność w okresie od lipca 2010 r. do 9 lipca 2012 r. Przedmiotowy samochód został nabyty w 2010 r. za kwotę 35.000 zł. Zakup został częściowo dofinansowany ze środków PEFRON - Rejonowe Biuro Pracy w kwocie 19.000 zł. Za podstawę amortyzacji przyjęto wówczas kwotę 16.000 zł. Między Wnioskodawcą, a żoną panuje wspólność majątkowa. Przedmiotowy samochód został w firmie żony zamortyzowany na kwotę 7.000 zł.

Wprowadzając go ponownie do amortyzacji w firmie Wnioskodawcy za podstawę amortyzacji przyjęto kwotę 9.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy ponowna amortyzacja środka trwałego z uwzględnieniem dotychczas dokonywanych odpisów będzie zgodna z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy należy sporządzić umowę użyczenia przedmiotowego samochodu między małżonkami...
3. Czy do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej działalności można zaliczyć koszty ubezpieczenia OC/AC/NW związanego z używaniem wspomnianego samochodu...
   
   

Uzupełniając wniosek pismem z dnia 29 października 2012 r., Wnioskodawca odstąpił od zadanych pytań w pierwotnym wniosku oznaczonych numerami 2 i 3. Z ww. uzupełnienia wynika, iż przedmiotem interpretacji ma być następujące pytanie:

Czy ponowna amortyzacja środka trwałego z uwzględnieniem dotychczas dokonywanych odpisów będzie zgodna z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisami ustawy z 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami wspólność majątkowa. Wspólność ustawowa małżonków jest współwłasnością łączną, obejmującą dorobek małżonków, tzn. przedmioty nabyte w czasie trwania wspólności.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że ponowna amortyzacja środka trwałego jest zgodna. Potwierdza to art. 22g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z nim, jeżeli środek trwały jest najpierw wykorzystywany w firmie jednego z małżonków, a następnie w firmie drugiego, amortyzację środka trwałego można kontynuować z uwzględnieniem dotychczas dokonanych odpisów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 788).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. ustawy.

W myśl art. 34¹ ww. ustawy, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Zatem, jeśli składnik majątkowy został nabyty w czasie trwania wspólności ustawowej i nie stanowi odrębnego majątku danego małżonka, stanowi on dorobek małżonków bez względu na to, czy został zakupiony na potrzeby prywatne, czy też dla celów działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków.

Zgodnie z art. 43 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W myśl art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Zatem współmałżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23

Stosownie do art. 22 ust.8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 22g ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia,

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b,

2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,
3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości,
4. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:
   1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne – jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
   2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie – jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
   3. wartość określoną zgodnie z art. 19 – jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie,
5. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.
   
   

Z treści art 22g ust. 12 cyt. ustawy wynika, że w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia lub podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów – wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego.

Zgodnie z ust. 13 tego artykułu, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie:

• podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata (pkt 1),

• zmiany formy prawnej prowadzonej działalności, polegającej na połączeniu lub podziale dotychczasowych podmiotów albo zmianie wspólników spółki nie będącej osobą prawną (pkt 2),

• zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków (pkt 5)

- jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Zgodnie z art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Jak więc wynika z art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podmiot powstały w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13 tej ustawy, powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuować metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot, w którym środki trwałe były dotychczas wykorzystywane.

Możliwe jest jedynie stosowanie podwyższonych lub obniżonych stawek amortyzacyjnych, przewidzianych w art. 22i ust. 2-7 ww. ustawy.

Powyższe ma również zastosowanie w sytuacji zmiany działalności prowadzonej przez jednego małżonka na działalność prowadzoną samodzielnie przez drugiego małżonka.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej - AUTO SZKOŁA. W prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza używać samochód osobowy i wprowadzić go jako środek trwały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Samochód ten ma być używany tylko na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, wykonywaną przez Wnioskodawcę. Przedmiotowy samochód wcześniej był użytkowany przez Jego żonę w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej i zaliczony był do kosztów uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych. Żona Wnioskodawcy prowadziła powyższą działalność w okresie od lipca 2010 r. do 9 lipca 2012 r. Przedmiotowy samochód został nabyty za kwotę 35.000 zł w 2010 r. Zakup został częściowo dofinansowany ze środków PEFRON - Rejonowe Biuro Pracy w kwocie 19.000 zł. Między Wnioskodawcą, a żoną panuje wspólność majątkowa. Przedmiotowy samochód został w Firmie żony zamortyzowany na kwotę 7.000 zł. Wnioskodawca, ww. samochód wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w przedstawionej sytuacji zachodzą przesłanki wymienione w art. 22g ust. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W działalności gospodarczej Wnioskodawca używać będzie m.in. samochód osobowy amortyzowany wcześniej w działalności gospodarczej żony. Konsekwencją powyższego jest konieczność zastosowania art. 22h ust. 3 ww. ustawy, tj. kontynuowania amortyzacji z uwzględnieniem dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych.

Kontynuacja amortyzacji oznacza, iż Wnioskodawca winien wpisać do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych taką wartość początkową samochodu osobowego, jaka figurowała uprzednio w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a także kontynuować metodę amortyzacji i naliczać odpisy amortyzacyjne z uwzględnieniem odpisów naliczonych już przez żonę.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, iż interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla małżonki Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.